W mojej prezentacji serii

Przedmowa / Przegląd prasy

Podobnie jak tutaj, we wstępie do tomu 2 wspomniałem, że będzie on podkreślał i porównywał dwie religie, dwie wersje z rozbieżnymi interpretacjami tych samych wydarzeń historycznych w biblijnym Edenie.

Uważam teraz za przydatne przedstawienie we wstępie do tego tomu porównawczego podsumowania odpowiednich doktryn tych dwóch wielkich pierwotnych religii uniwersalnych (chociaż tom 2 będzie przedstawiony raczej chronologicznie niż doktrynalnie).

Myślę, że wcześniejsze poznanie głównych linii doktrynalnych leżących u podstaw każdego z dwóch systemów myślowych lub prymitywnych religii pozwoli ci, gdy staniesz w obliczu jakiegoś wydarzenia lub nauki, wiedzieć, jak prawidłowo umieścić je w ogólnych ramach doktrynalnych danej religii.

Oczywiście w tym podsumowaniu będę postępował według twierdzeń.

Prawdopodobnie wywoła to poważne wątpliwości, wiele pytań, uniesione brwi, a nawet zawadiacki uśmiech. Ale jak stopniowo pokazujemy, nie ma wątpliwości, że te całkowicie zrozumiałe reakcje ustąpią miejsca zdziwieniu, by nie powiedzieć zdumieniu, po czym nadejdzie czas na zaprzeczenie lub akceptację.
Ponieważ to demonstracja, która nastąpi, będzie najbardziej ekscytująca.

Przyjrzyjmy się teraz podstawowym różnicom między tymi dwiema wersjami:

W rzeczywistości, chociaż obie wersje – biblijna i jej sprzeczna wersja mitologiczna – wierzą, jak pokażemy, w pierwotną ludzką parę, Adama i Ewę, i mówią o ich związku, a następnie o ich buncie przeciwko boskiej suwerenności z pragnienia niezależności oraz o fatalnych konsekwencjach, jakie miało to dla nich i dla ludzkości, różnią się zasadniczo w następujących kwestiach:
– ich koncepcja Boga
– powód stworzenia istot ludzkich i cel ich istnienia
– ostateczne konsekwencje ich winy i sposób jej naprawienia.

DOTYCZĄCE SPRZECIWU WOBEC NATURY BOGA :

Z jednej strony, biblijna wersja przedstawia Boga jako osobę samą w sobie, transcendentnego boga, istotę, która jest nie tylko wyjątkowa i wszechmocna, ale przede wszystkim absolutną i doskonale zrównoważoną koncentracją wszystkich cech, z Miłością na szczycie listy.
Z drugiej strony, sprzeczna wersja przedstawi Boga nie jako osobę, ale jako immanentną, bezosobową „istotę”, jak energię obecną wszędzie we wszystkich miejscach i bytach, w przeciwieństwie do biblijnego Boga, który jest „pozytywnie spolaryzowany”, „niespolaryzowany”, tj. wszystko naraz, pozytywne, negatywne, neutralne, jako związek, koniunkcja lub fuzja wszystkich przeciwieństw (dobro, zło, męskie, żeńskie, wszystko i nic, itp.). Dlatego jest on powszechnie określany jako „wielkie Wszystko”, próbując przekazać zarówno swoją bezosobową naturę, jak i fakt, że jest on połączeniem wszystkich możliwych przeciwieństw.

Do tego pierwszego głównego sprzeciwu doktrynalnego należy dodać drugi, dotyczący…

POWÓD STWORZENIA ISTOT I ICH CEL:

Zgodnie z biblijną wersją, Bóg stworzył wszystkie anielskie i ziemskie istoty z miłości, aby one również mogły cieszyć się szczęściem życia i miłości, a wszystkie z nich, jako inteligentne stworzenia obdarzone wolną wolą, czy to anielskie, czy ziemskie, są przeznaczone do wiecznego życia w rajskim królestwie, w którym zostały pierwotnie stworzone: duchowy lub „niebiański” raj dla aniołów lub ziemski raj dla ludzi, pozostając stworzeniami uważanymi za synów lub córki ich niebiańskiego ojca. Chciałbym również zaznaczyć, że natura tych istot pozostaje śmiertelna, ponieważ gdyby jedna z nich świadomie wybrała zło, konsekwencją byłaby degeneracja i śmierć, powrót do nicości.

Zgodnie ze sprzeczną wersją, powodem, dla którego wszystkie istoty zostały stworzone, jest podział pierwotnej Najwyższej Istoty, wielkiej Całości, na jej różne przeciwieństwa, tak że powstały wszelkiego rodzaju światy, istoty, natury i rodzaje.
Jeśli chodzi o przeznaczenie wszystkich stworzeń, to nie jest tak, że pozostają one wiecznie w domenie, w której zostały pierwotnie stworzone, ale raczej tak, że stopniowo stają się bóstwami na własnych prawach, ostatecznie łącząc się z Najwyższą Istotą, wielką Całością. Będąc rozszerzeniem przez rozszczepienie wielkiej Całości, naucza się, że wszystkie te stworzenia są ożywiane przez nieśmiertelną duszę, która pozwala im, po ich śmierci w świecie fizycznym, kontynuować życie w innej formie, aby ostatecznie osiągnąć ten ostateczny cel.
(Chodzi o to, że Wielka Całość stworzyła wszystko poprzez rozszczepienie swojej istoty i że celem wszystkiego, co zostało stworzone, jest powrót do punktu wyjścia, do Wielkiej Całości, z pierwszym ruchem strumienia i drugim ruchem refluksu, który rozumiemy jako wieczny cykl rozszczepiania i łączenia).

Rozumiemy, że ta bardzo odmienna koncepcja najwyższego Boga i głębokiego powodu, dla którego mężczyzna i kobieta zostali stworzeni, nie doprowadzi ich do przedstawienia buntu pierwotnej pary w Edenie, jego katastrofalnych konsekwencji i sposobów ich naprawienia w ten sam sposób, nawet jeśli oboje będą o tym mówić.

W KWESTII KONSEKWENCJI BŁĘDU EDENICZNEGO I SPOSOBÓW JEGO NAPRAWIENIA

W biblijnej wersji bunt Adama i Ewy przedstawiany jest jako akt niewdzięcznej głupoty, a ponieważ ludzie są śmiertelnymi duszami, jako przyczyna ich ostatecznej śmierci, ich powrotu do nicości i prochu, a co za tym idzie, przekazania ich dzieciom, urodzonym po ich grzechu, genetycznej wady, która skazuje ich na śmierć od urodzenia.
Stąd potrzeba zaspokojenia boskiej sprawiedliwości poprzez sprowadzenie na ziemię anielskiego stworzenia, zgodnie z zapowiedzią w pierwszym proroctwie Księgi Rodzaju, istoty bez skazy czy wady, mesjasza, Chrystusa, który ofiaruje swoje życie jako okup, aby zająć miejsce złego pierwotnego ojca i w ten sposób zbawić, odkupić wszystkich jego potomków i ponownie otworzyć bramy raju utraconego, aby zniszczyć diabła i jego dzieła.

W wersji zaprzeczającej, ten sam bunt, choć paradoksalnie również przedstawiony w ten sam sposób, tj. jako akt samolubnego, niewdzięcznego szaleństwa, nie będzie miał takich samych konsekwencji dla naszych pierwszych rodziców.
Można powiedzieć, że będą trzy opcje przedstawienia faktów, trzy podwersje tej sprzecznej wersji.
Ze względu na fakt, że najwyższy Bóg jest uważany za zło, nicość i dobro jednocześnie, logicznie rzecz biorąc, istnieją trzy różne sposoby na połączenie się z Nim / Nią:

POWRÓT DO WIELKIEJ CAŁOŚCI POPRZEZ ŚCIEŻKĘ ZŁA

Pierwszą podwersją, która jest w mniejszości, będzie ścieżka zła.
Będzie to polegało na stwierdzeniu, że zło jest jednym z aspektów Najwyższej Istoty, wielkiej Całości, zło jest więc po prostu ścieżką jak każda inna (tj. jak poszukiwanie nicości lub dobra), aby ostatecznie połączyć się z Najwyższą Istotą. Podążanie ścieżką zła jest przedstawiane jako kolejna droga do boskości, ponieważ Istota Najwyższa lub wielkie Wszystko jest z natury złe.
Od tego momentu, w tej koncepcji, akt buntu Adama i Ewy będzie przedstawiany jako wzór do naśladowania, ponieważ umożliwił im, poprzez wybranie ścieżki zła, sukces w połączeniu się z Większą Całością po ich śmierci tą ścieżką. Jak rozumiemy, jest to doktrynalna podstawa różnych ruchów satanistycznych, które opowiadają się za złem jako drogą do oświecenia i które na przestrzeni wieków (podobnie jak w czasie pojawienia się niektórych chrześcijańskich ruchów gnozy) przedstawiały przeciwnika Boga, Szatana Tytana lub Lucyfera, jako adiutanta Boga w taki sam sposób jak Chrystus i, z ich punktu widzenia, jego najlepszego przedstawiciela i najlepszego przewodnika do naśladowania.

POWRÓT DO WIELKIEJ CAŁOŚCI POPRZEZ NIHILIZM

Drugą podwersją będzie ścieżka nicości.
On również będzie w mniejszości, ale mniej niż jego poprzednik.
Najlepszym sposobem na osiągnięcie najwyższej boskości jest dążenie do nicości, do samounicestwienia.
Jak rozumiemy, jest to doktrynalna podstawa wszystkich nihilistycznych prądów mających na celu wykorzenienie z ludzkiej duszy, za pomocą wszelkich środków, wszelkich ruchów duszy, pozytywnych lub negatywnych, w celu osiągnięcia „nirwany”, to znaczy połączenia się z wielką pierwotną Całością, ponieważ ponieważ jest ona Wszystkim, jest także Nicością.

POWRÓT DO WIELKIEJ CAŁOŚCI POPRZEZ ŚCIEŻKĘ DOBROCI

Wreszcie, trzecią podwersją sprzecznej wersji biblijnej jest to, że najlepszym sposobem na osiągnięcie refuzji z Wielką Całością jest poszukiwanie dobra.

Zasadniczo to właśnie ta wersja rozwinęła się w mitologii archaicznej i starożytnej (i nawet jeśli czasami krzyżuje się z dwiema pierwszymi podwersjami), jest to bez wątpienia najwyraźniej dominująca wersja, a przynajmniej ta, która była serwowana ludziom przez najwyższe kapłaństwo.

Dlatego w naszej analizie mitologii przyjrzymy się szczególnie tej jednej, ponieważ to ona stanowi jej podstawę.
Jeśli chodzi o pierwsze dwa, nie zostaną one zignorowane w tej serii, ale będą przedmiotem przyszłej szczegółowej analizy w tomie 8 poświęconym religiom i kultom.
Zamiast nazywać tę wersję podwersją sprzecznej wersji Biblii lub oryginalnej fałszywej religii uniwersalnej, a ponieważ jest ona tłem dla Mitologii, będę ją nazywał po prostu wersją mitologiczną. Mówiąc to, nie możemy jednak tracić z oczu faktu, że Mitologia zawierała już nasiona dwóch pozostałych pomniejszych ścieżek (ścieżki zła i ścieżki nicości).

Ponieważ w wersji mitologicznej osiągnięcie boskości poprzez ścieżkę dobroci będzie leżało u podstaw wszystkich analiz w tomach od 2 do 4, uważam, że szczególnie ważne jest, aby wyjaśnić to tak krótko, jak to możliwe:

Wracając do naszych pierwszych rodziców, zostaniemy nauczeni, że pomimo ich strasznego błędu i jego strasznych konsekwencji (po raz kolejny będziemy mieli wystarczający dowód na to, że mitologia uznaje te fakty), zdołali oni jednak odkupić się poprzez swoją śmierć.

Co masz na myśli?

Wersja mitologiczna, przyznając, że ich bunt skazał ich na śmierć, przedstawi tę śmierć jako dobrowolne poświęcenie, przyjęte i zaakceptowane, tak że ich wyrok śmierci zostanie przedstawiony jako mający charakter samoofiarny.
Jednym słowem, Adam i Ewa zostaną przedstawieni jako ci, którzy odkupili się przez swoją śmierć.
(Rozumiemy, że dla chrześcijan jest to po prostu zaprzeczenie konieczności okupu Chrystusa, jeśli nasi pierwsi rodzice sami się odkupili).

Zasadniczo to przekonanie, że nasi pierwsi rodzice oczyścili się, akceptując swoją śmierć, a zatem poprzez własne działania, ostatecznie stanie się częścią szerszych ram, dążenia do sublimacji.

Sublimacja? Co przez to rozumiesz?

Wiara w moc sublimacji będzie w rzeczywistości polegać na twierdzeniu, że grzeszna istota z wadami lub błędami jest w stanie pozbyć się ich własnymi środkami i wysiłkami. Każda istota będzie w stanie obmyć się ze swoich wad, udoskonalić się w ścisłym znaczeniu stania się ponownie doskonałym za pomocą własnych środków, a tym samym ostatecznie połączyć się z Wielką Całością.
Rozumiemy, że jest to prawdziwy Graal lub kamień filozoficzny alchemików, ponieważ prawdziwym poszukiwaniem leżącym u podstaw tych symboli jest nieśmiertelność nabyta dzięki sublimacji istoty, która podejmuje wewnętrzne poszukiwania, aby porzucić grzeszną ludzką naturę, pozbyć się żużlu, stać się boską esencją i tym samym połączyć się z wielką pierwotną Całością.

W odniesieniu do tego, co osiągnęli nasi pierwsi rodzice, to pojęcie sublimacji zostanie poszerzone w tym sensie, że będzie nauczane, że sublimacja może być osiągnięta nie tylko przez ofiarną śmierć, taką jak ta, którą im przypisano, ale także w ciągu trzech okresów: podczas życia każdej istoty, poprzez jej śmierć, a także po jej śmierci.

Przyjrzyjmy się pokrótce tym trzem możliwym trybom:

MOŻLIWE OSIĄGNIĘCIE SUBLIMACJI ZA ŻYCIA: SAMOUSPRAWIEDLIWIENIE POPRZEZ SWOJE DZIEŁA

Będzie nauczane, że każda istota jest potencjalnie zdolna do wydostania się ze swojej niedoskonałości podczas swojego życia poprzez samousprawiedliwienie poprzez swoje uczynki.
Na przykład, wierzący będzie nauczany, że jeśli zgromadzi większą liczbę dobrych uczynków niż złych, sam nad sobą zwycięży.
Zostanie również nauczony, że tak długo, jak poświęca się przestrzeganiu wszelkiego rodzaju skodyfikowanych rytuałów, niezależnie od tego, czy schlebiają one zmysłom i / lub je udaremniają, czy mają charakter wyzwoleńczy i / lub odkupieńczy, na przykład z jednej strony rytuały mistycznego polowania, mistycznego śpiewu, mistycznego tańca, mistycznej seksualności, mistycznego odurzenia… lub z drugiej strony rytuały ascezy, cierpienia, biczowania, nacinania, samobiczowania…. lub, z drugiej strony, obrzędy ascezy, cierpienia, umartwienia, blizny, nacięcia, samobiczowania… będzie mógł osiągnąć samooczyszczenie, uwolnić się od materializmu, przekroczyć swoją grzeszną ludzką naturę i osiągnąć stan łaski porównywalny ze stanem boskim.
W praktyce tylko bardzo niewielka liczba osób, znana jako nieliczni wybrani, zostanie uznana za osoby, które osiągnęły ten wynik w ciągu swojego życia.

MOŻLIWE OSIĄGNIĘCIE SUBLIMACJI POPRZEZ JEGO ŚMIERĆ

To właśnie tę formę osiągnięcia sublimacji zobaczymy najbardziej w naszym badaniu życia Adama i Ewy przedstawionego przez Mitologię, ponieważ jest to przede wszystkim środek, który przypisuje im sukces w sublimacji, w kupowaniu siebie.
Pozostałe dwie możliwości sublimacji istoty, za jej życia i po jej śmierci, będą dwoma pojęciami nauczanymi bardziej dla uwagi ludzi wierzących w tę mitologiczną ścieżkę, ale nie wtedy, gdy chodzi o mówienie o pierwotnej parze.

JAK TA ŚMIERĆ SUBLIMACJI ZOSTANIE PRZEDSTAWIONA ADAMOWI I EWIE?

Aby ludzie uwierzyli, że Adam i Ewa odkupili się poprzez (skazanie się na) śmierć, że zaakceptowali ją i wykorzystali do sublimacji siebie, pierwsza ludzka para będzie bardzo często przedstawiana w mitach, w swoich różnych awatarach, jako ofiara, która zgodziła się umrzeć, aby utorować drogę do nieśmiertelności, a tym samym wskazać drogę swoim dzieciom.
Zobaczymy, że dla każdego z nich będzie się to często przejawiało w opisie śmierci podobnej do śmierci Chrystusa, na przykład przez powieszenie lub przywiązanie do słupa.
Należy jednak zaznaczyć, że chociaż taka prezentacja często będzie miała wszystkie cechy ofiary podobnej do Chrystusowej, to absolutnie nie ma ona takiego samego charakteru jak ofiara biblijna, ponieważ podczas gdy ofiara Chrystusa jest ofiarą zastępczą (w tym sensie, że umiera jako okup, aby uratować ludzi, którzy są więźniami i nie są w stanie sami się uratować), ofiara Adama i Ewy będzie przedstawiana jako ofiara z samego siebie. Będzie to poświęcenie ego w tym sensie, że nie odkupią nikogo poza sobą. Jednak dokonując tego samopoświęcenia, tego samozakupu, zostaną nauczeni, że wskazali drogę swoim dzieciom, które, jeśli również chcą osiągnąć sublimację, muszą być gotowe zrobić to samo. To dlatego Adam i Ewa, w swoich różnych ubóstwionych awatarach, są przedstawiani jako przewodnicy dla zmarłych, przewodnicy w życiu pozagrobowym, którzy pokazują swoim wielbicielom-dzieciom drogę wyjścia z ciemności śmierci, a poprzez swoją śmierć ostatecznie osiągają boską esencję, taką jak oni.

ZWIĄZEK MIĘDZY OBIETNICĄ SYNA ZBAWICIELA A SPECJALNĄ MOCĄ DANĄ EWIE, ABY UMOŻLIWIĆ JEJ MĘŻOWI SUBLIMACJĘ I ODRODZENIE SIĘ JAKO SYN-BÓG, MITOLOGICZNY ODPOWIEDNIK BIBLIJNEGO CHRYSTUSA

Do tej koncepcji należy dodać inną, która miała nadać Ewie, pierwotnej matce deifikowanej jako bogini-matka, bardzo szczególną moc, moc, która ostatecznie zapewniłaby jej pierwszeństwo w kulcie.

Musimy zrozumieć, że pierwsze proroctwo w Księdze Rodzaju (Rdz 3:15), które zapowiadało przyjście zbawiciela Chrystusa, syna, nasienia, które zniszczy dzieła tych, którzy sprzeciwiali się prawdziwemu biblijnemu Bogu, wprowadziło pojęcie syna.

Następnie zobaczymy, że mitologia również całkowicie zawłaszczyła to przyjście na świat syna zbawiciela.
Czyni to w dość zaskakujący sposób, nauczając, że Ojciec bogów (pierwotny człowiek, Adam, ubóstwiony), chociaż udało mu się własnymi środkami, poprzez swoją śmierć przedstawioną jako ofiarną, odkupić siebie i tym samym stać się wielką boskością, to jednak z miłości do swoich dzieci dokonał wyboru, aby pozostać na ziemi, aby nadal odgrywać podwójną rolę jako władca i duchowy przewodnik dla swoich dzieci.

W tym celu, aby sam mógł odegrać rolę zapowiedzianego mesjasza-zbawiciela, nauczano po prostu, że reinkarnował się w swoim synu i tak dalej, przez rozszerzenie, we wszystkich członkach swojej głównej fizycznej i duchowej linii lub dynastii.
(W tym sensie, na przykład, faraon (faraonowie) jest (są) reinkarnacją wielkiego słonecznego boga Re).

Dlatego ważne jest, aby zrozumieć, że syn, we wszystkich triadach mitologii, jest po prostu reinkarnacją Ojca, po tym jak ten ostatni osiągnął boskość.

Ta książka analizuje wszystkie symbole używane w mitologii do reprezentowania syna, a jest ich wiele.

Zobaczymy również, że podobnie jak jego rodzice, pogański syn-mesjasz, w większości swoich awatarów, będzie również przedstawiany jako heroiczne bóstwo przewodnie, pokazujące ludziom na przykładzie, jak skutecznie podążać ścieżką sublimacji, a tym samym osiągnąć boskość.
Zobaczymy, że chociaż mitologia uznaje zasadę okupu za grzechy, jest to zasadniczo kwestia Chrystusa, nie w chrześcijańskim znaczeniu tego terminu, tj. ofiarowania swojego życia jako zastępczej ofiary, ale raczej przewodniego bóstwa nauczającego, że każda osoba może się zbawić na mocy mitologicznego dogmatu, który, jak zrozumiałeś, polega na tym, że każda osoba jest swoim własnym Chrystusem Zbawicielem.

Powiedziawszy to, ważne jest również, aby zrozumieć, w jaki sposób nastąpi reinkarnacja, czyli odrodzenie Ojca w Jego Synu:
Jak zobaczymy, pierwsze proroctwo z Księgi Rodzaju zapowiadało, że przyjście Mesjasza nastąpi za pośrednictwem „niewiasty”, używając wyrażenia z Księgi Rodzaju.
Teraz, bez wchodzenia w szczegóły jego prawdziwej biblijnej tożsamości, Mitologia również przywłaszczy sobie ten element proroctwa, ale stosując go do Ewy. Zgodnie z mitologiczną wersją, to właśnie przez Ewę miał przyjść obiecany Chrystus, Król-Kapłan.
Byłaby to doktrynalna podstawa do nauczania, że jej mąż, martwy i ubóstwiony, aby powrócić na ziemię i odegrać swoją rolę jako Chrystus Król-Kapłan, musiałby powrócić do łona Ewy, matki-bogini, aby odrodzić się w postaci syna-boga.
Rozumiemy, że jest to podstawa triad lub trójc Ojca/Matki/Syna, które obfitują w mitologię (na przykład Ozyrys, Izyda i Horus).

Co więcej, poprzez doktrynalną zmianę, i chociaż w tym samym czasie nauczano, że ojciec bogów kupił się sam, będzie się nauczać, że to również jego przejście po śmierci przez łono jego matki-bogini umożliwiło mu sublimację.
Innymi słowy, łono bogini matki otrzyma moc obmycia go do czysta, oczyszczenia go z jego błędów, uczynienia go wielką boskością zdolną do połączenia się z wielką Całością, a zatem do pozostania na ziemi poprzez odrodzenie, aby nadal służyć jako przewodnik jako reinkarnowany syn ojca.
Ten proces oczyszczania przeprowadzany przez matrycę zostanie nawet wyszczególniony jako wynik potrójnego działania oczyszczania duszy, z trzema działaniami, które rzekomo są przez nią przeprowadzane:
1. mieszanie i miażdżenie duszy
2. ubijanie, mieszanie lub ubijanie duszy
3. spalanie duszy
Na czwartym etapie zostanie wyzwolony i odrodzi się jako oczyszczona dusza o boskiej esencji lub jako syn.

Przyjrzymy się wszystkim symbolom – a jest ich wiele – symbolizującym matrycę Bogini Matki, a także tym, które odzwierciedlają rzeczywistość jej procesu oczyszczania.

Zobaczymy również, że to łono, a co za tym idzie, wszystkie płyny ustrojowe matki-bogini, a nawet ojca bogów, otrzymują cnotę nieśmiertelności poprzez ich dosłowne wchłanianie. Przyjrzymy się również wszystkim symbolom – a jest ich wiele – które potwierdzają i odzwierciedlają tę samą ideę.

JAKIE SĄ KONSEKWENCJE DLA WIERZĄCYCH W MITOLOGICZNĄ ŚCIEŻKĘ (DOBRA) DO SUBLIMACJI W ŚMIERCI?

Logicznie rzecz biorąc, to samo rozumowanie, dzięki któremu deifikowany pierwotny człowiek, Ojciec bogów, zdołał sublimować się w śmierci, zostało zastosowane do wierzących:
Będą musieli spróbować, tak jak zrobił to Ojciec Bogów, podejść do swojej śmierci i „przeżyć swoją śmierć” jako ofiarę z siebie, aby zapłacić za swoje przeszłe błędy, jako ofiarę z ego. Jest to niewątpliwie doktrynalny powód, dla którego kandydaci do złożenia ofiary z człowieka byli ozdobieni wszystkimi cnotami, ponieważ to dobrowolne ofiarowanie się wielkiej boskości było im przedstawiane jako najlepszy sposób na zapłacenie za swoje winy, naśladowanie jej i, podobnie jak ona, ponowne stanie się boskim.

Jeśli jednak przypadkiem – a tak było oczywiście w przypadku większości – nie uznano ich za wystarczająco wysoki poziom duchowy, aby to osiągnąć, uczono ich w każdym razie, że śmierć była podobna do powrotu do łona bogini matki, do chwilowego okresu ciemności naznaczonego z pewnością udrękami duszy generowanymi przez jej potrójne działanie oczyszczające (mielenie, mielenie, młócenie, palenie), ale końcowym rezultatem będzie to, że (z wyjątkiem najbardziej nikczemnych spośród nich) w końcu wyłonią się obmyci, oczyszczeni i wysublimowani, aby albo sami stać się bóstwami poza sferą niebiańską, albo mieć nowe ziemskie narodziny.

MOŻLIWE OSIĄGNIĘCIE SUBLIMACJI PO ŚMIERCI: JAKIE KONSEKWENCJE MA TO DLA WIERZĄCYCH W MITOLOGIĘ?

Ogólnie rzecz biorąc, jeśli mitologiczny wierzący nie był w stanie sublimować się za życia, musiał zaakceptować jako konieczną ideę swojej ludzkiej śmierci, zniszczenia swojego ciała i kary w łonie Bogini Matki, w zaświatach, aby zapłacić i zobaczyć siebie obmytego ze swoich przeszłych błędów, aby mógł zostać całkowicie oczyszczony, a następnie doświadczyć, dzięki niej, nowych narodzin, regeneracji. Ta regeneracja pozwoli mu, po przejściu cyklu oczyszczenia, a nawet po wielu odrodzeniach lub reinkarnacjach, ostatecznie stać się ponownie czystą boską esencją, połączyć się z wielką Całością, najwyższą istotą.

Zrozumiałe jest, że ta akceptacja faktu, iż śmierć była przejściem tymczasowego cierpienia, niezbędnym do odrodzenia się poprzez matrycę bogini matki, miała stanowić doktrynalną podstawę wielu nauk o stanie zmarłych.

W rezultacie uważa się, że duchy zmarłych (lub duchy zmarłych) w zaświatach dzielą różne zaklęcia, które można ogólnie podzielić na trzy główne kategorie:

„Dobre dusze”, często po poniesieniu jakiejś formy kary za swoje naganne czyny, otrzymają pośrednią formę błogości, zanim pewnego dnia, w zależności od ich ewolucji, połączą się z najwyższym bóstwem.

Ci, którzy nie zrobili wystarczająco dużo dobrych uczynków w ciągu swojego życia, będą błąkać się w wymiarach, przejściowych miejscach cierpienia (limbo, czyściec, pośrednie stany reinkarnacji), z których będą mogli, z zazdrości lub złośliwości, nadal wyrządzać krzywdę żyjącym, a następnie trzeba będzie spróbować uspokoić i pomóc, aby skończyć w takim samym stanie jak pierwszy.

Najbardziej nikczemne dusze trafią do miejsca ostatecznego cierpienia, wstępu do piekła.

WIELKI WSZYSTKO

Rozumiemy, że ta moc oczyszczania przyznana bogini-matce da jej prawdziwą przewagę nad mężem, dominującą rolę. Fakt, że w ten sposób stała się matką Ojca bogów, Matką Boga, ugruntował jej wszechmoc do tego stopnia, że, jak zobaczymy, Wielka Całość, Najwyższa Istota Mitologii, która normalnie powinna być wielopłciowa, skończyła jako silnie kobieca…
W tym momencie dotrzemy do końca naszego badania i zatoczymy pełne koło ze wstępnym pojęciem Istoty Najwyższej, które zostało zbadane we wstępie.

W podsumowaniu tomu 2 przedstawimy w dość prosty sposób różne doktrynalne znaczniki, które odróżniają dwie oryginalne wersje, biblijną i mitologiczną.

Pozwolę sobie zakończyć to porównawcze podsumowanie dwóch religii stwierdzeniem, że zrozumienie tych elementarnych pojęć jest absolutnie niezbędne, ponieważ cały archaiczny i starożytny mistycyzm opiera się na nich, a zatem, jak sądzę, przydatne będzie okresowe powracanie do nich w celu jasnego umiejscowienia etapu, na którym znajduje się przedmiot twojego badania.