DATA OD – 3,700/STONEHENGE W ZJEDNOCZONYM KRÓLESTWIE (WZGÓRZA PRESELI, AVEBURY I STONEHENGE)

OPIS CAŁEGO TERENU, W TYM STONEHENGE I AVESBURY

Stonehenge jest najbardziej wyrafinowanym architektonicznie prehistorycznym kamiennym kręgiem na świecie, podczas gdy Avebury jest największym…

Są to dwa kredowe obszary geologiczne w południowej Wielkiej Brytanii, gdzie zbudowano pomniki ceremonialne i pogrzebowe oraz miejsca związane z epoką neolitu i brązu.

” … ” Krajobrazy Avebury i Stonehenge są rozległe – oba zajmują około 25 km2 – i dobrze ilustrują relacje między zabytkami a ich otoczeniem krajobrazowym. ” … „

Każda strefa zawiera centralny krąg megalitów i wiele innych zabytków.

W Stonehenge obejmują one Aleję, Cursus, Mury Durrington, Woodhenge i największą koncentrację kopców grobowych w Wielkiej Brytanii. W Avebury są to Windmill Hill, West Kennet Long Mound (największy znany masowy grób neolityczny w południowej Anglii), Sanktuarium, Silbury Hill, Avenues of West Kennet i Beckhampton (Avenue of West Kennet łączy kamienny krąg z sanktuarium oddalonym o 2 km), West Kennet Palisades i duże kurhany.

https://whc.unesco.org/fr/list/373/

AVESBURY

Faktem jest, że elementy terenu Avebury są znacznie starsze niż Stonehenge: długi kurhan West Kenneth pochodzi z 3700 r. p.n.e., wzgórze Windmill z 3300 r. p.n.e., teren Sanktuarium z 3000 r. p.n.e. i zostałby ukończony mniej więcej w czasie tworzenia świętego kręgu Avebury, wzgórze Sill Bury z 2750-2400 r. p.n.e., podczas gdy Avebury datowane jest na 2600 r. p.n.e., co odpowiada fazie 1 budowy Stonehenge (fazy i ich datowanie zostaną szczegółowo opisane później).

Tak więc, zanim zaczniemy mówić o Stonehenge, wydaje się, że lepiej jest porozmawiać o miejscu Avebury, które je poprzedza, jeśli chcemy je lepiej zrozumieć.

Chociaż Avesbury jest oczywiście centrum, epicentrum kultu w tym konkretnym obszarze, aby zrozumieć to miejsce, musimy rozważyć je jako całość, wraz z najbardziej oczywistymi, bezpośrednio powiązanymi miejscami.

Oto, co badacze mają do powiedzenia na temat liczby kopców grobowych na terenie Avebury i ich interpretacji.

Archeolodzy Joshua Pollard i Andrew Reynolds zauważyli, że w połowie czwartego tysiąclecia p.n.e. krajobraz wokół Avebury „ukradkiem się zmieniał”. Z północnych wyżyn Wiltshire znanych jest około 30 długich kopców grobowych z wczesnego neolitu, z których 17 było zdecydowanie lub prawdopodobnie komorowych, a pozostałe były bezkomorowe. We wczesnym neolicie mogło być ich więcej, a różne przykłady zostały zniszczone przez działalność rolniczą w ciągu ostatnich tysiącleci. Te, które przetrwały, są stosunkowo równomiernie rozłożone na obszarze północnego Wiltshire o wymiarach około 20 kilometrów na 15 kilometrów, z Avebury w pobliżu centrum tego rozkładu.

https://en.wikipedia.org/wiki/West_Kennet_Long_Barrow

Wczesnoneolityczne społeczności brytyjskie przywiązywały większą wagę do rytualnego pochówku zmarłych niż ich mezolityczni przodkowie. Archeolodzy sugerują, że działo się tak dlatego, że wczesnoneolityczni Brytyjczycy wyznawali kult przodków, który czcił duchy zmarłych, wierząc, że mogą one wstawiać się u sił natury dla dobra ich żyjących potomków. Sugeruje się, że pierwsi ludzie neolitu wchodzili do grobowców – które służyły również jako świątynie lub sanktuaria – aby odprawiać rytuały ku czci zmarłych i prosić ich o pomoc. Z tego powodu historyk Ronald Hutton nazwał te pomniki „grobowcami-sanktuariami”, aby odzwierciedlić ich podwójny cel.

https://en.wikipedia.org/wiki/West_Kennet_Long_Barrow

AVEBURY I POWIĄZANE STRONY

Oto obraz Google przedstawiający różne miejsca wokół Avebury

Zdjęcia Google

Na biało zaznaczono bieg rzeki Kenneth, od której pochodzi nazwa jednej z dwóch alei łączących Avebury z Sanktuarium.

Nie należy mylić kurhanu z długimi kamieniami (zwanego tutaj Longstone) z kurhanami „Adam i Ewa” położonymi nieco dalej na północ.

miejsce świętego kręgu lub kromlechu w avebury

Kromlech Avebury jest największym w Europie. Jego historia sięga około 5000 lat wstecz (do około 2600 r. p.n.e.), co czyni go starszym niż Stonehenge, około czterdzieści kilometrów na południe.

Centralne miejsce Avebury składa się z kilku grup megalitów o wyjątkowej skali: ogromnego kromlechu otaczającego wioskę o tej samej nazwie i dwóch innych mniejszych kromlechów, menhirów ustawionych w dwie aleje oraz innych powiązanych zabytków, takich jak Silbury Hill, największy tumulus w Europie, West Kennet Long Barrow, największe zadaszone cmentarzysko w Anglii, The Sanctuary (en) i Windmill Hill.

Okrągły pomnik składa się z ogromnego nasypu otoczonego rowem o obwodzie 1,3 km, wewnątrz którego znajduje się 180 lokalnie wydobywanych, szorstkich stojących kamieni tworzących zewnętrzny krąg i dwa mniejsze wewnętrzne kręgi.

https://whc.unesco.org/fr/list/373/

Duży zewnętrzny krąg „…” ma średnicę 335 m „…” i pierwotnie składał się z 98 kamieni, z których niektóre ważyły ponad 40 ton. Wysokość tych kamieni waha się od 3,6 do 4,2 metra. ” … ”  Wielki krąg otoczony jest ogromną fosą o szerokości 21 m i głębokości 11 m oraz nasypem o wysokości 9 m. W przeciwieństwie do wielkiego kręgu w Stonehenge I, nasyp tutaj znajduje się poza rowem, co wyklucza jakąkolwiek obronną rolę tego kompleksu.

Okrąg ma cztery przeciwległe wejścia w parach: jedno N-N-O/S-S-E, drugie E-N-E/O-S-O.

W centrum zewnętrznego kręgu znajdują się dwa inne kromlechy. Północny krąg ma 98 metrów średnicy, choć zachowało się tylko kilka kamieni. Lepiej zachowany krąg południowy ma 108 metrów średnicy.

W Avebury przeprowadzono niewiele wykopalisk. ” … ”  Ich głównym narzędziem było najwyraźniej poroże. ” … ” Odkryto niewiele artefaktów, ale znaleziono ludzkie kości rozrzucone po całym terenie.

Dużym zainteresowaniem cieszy się kształt kamieni z Avebury. Są one opisywane jako bardzo smukłe lub krótkie i krępe. Najwyższe są uważane za „męskie”, a najkrótsze za „żeńskie”.

Ludzkie kości znalezione przez Graya wskazują, że miejsce to mogło odgrywać rolę w ceremoniach pogrzebowych lub kultu przodków.

Ponieważ Avebury jest okrągłą megalityczną strukturą, wysunięto hipotezę astronomicznych ustawień, aby wyjaśnić położenie kamieni.

https://fr.wikipedia.org/wiki/Avebury

STRONY POWIĄZANE Z AVEBURY

Z dwóch z czterech wejść, aleje West Kennet i Beckhampton, wykonane z pionowych kamieni ułożonych równolegle, łączą inne pomniki rozrzucone po całym krajobrazie.

https://whc.unesco.org/fr/list/373/

Z kręgu Avebury pierwsza aleja, „Kenneth Avenue” (nazwana na cześć najbliższej rzeki), zakrzywia się, aby dotrzeć do miejsca Sanktuarium na południowym wschodzie (z długim kurhanem West Kenneth w pobliżu), podczas gdy druga aleja, Beckhampton Avenue, również zakrzywia się, aby dotrzeć do miejsca Beckhampton Longstones na południowym zachodzie (być może rozciągając się poza nią).

Te dwie aleje, które prawdopodobnie pochodzą z późnego neolitu i wczesnej epoki brązu, są wyłożone po obu stronach dwoma równoległymi rzędami pionowych kamieni rozmieszczonych w 15-metrowych odstępach.

Tak William Stukeley przedstawił to miejsce w 1743 r. (zachowując Avebury na północy)

Ilustracja zatytułowana „A Scenographic view of the Druid temple of Abury in north Wiltshire as in its original”. Z „Abury, a temple of the British druids, and some others described” (Londyn: 1743), autorstwa Williama Stukeleya (1687-1765). Arc 855.214*, Houghton Library, Harvard University.

Na terenie Longstones zachował się tylko jeden kamień, znany jako „Adam”, nawet w czasach Williama Stukeleya (początek XVIII wieku),

Teoria Stukeleya głosiła, że dwie aleje były częścią gigantycznego „węża” wijącego się przez krajobraz z głową w Sanktuarium, a także zawierającego pomnik Avebury.

https://en.wikipedia.org/wiki/Beckhampton_Avenue

Na szkicu Stukeleya widać, że rzeka Kenneth przylega do Avebury, przepływając w pobliżu West Kenneth i świątyni.

Należy również zauważyć, że Stukeley szkicuje z południowego zachodu i nie bierze pod uwagę wzgórza Windmill, które znajduje się w tle po lewej stronie.

WEST KENNETH

West Kennet Long Barrow, znany również jako South Long Barrow, to długi kopiec grobowy z jamą lub komorą „…” zbudowany prawdopodobnie w 3700 r. p.n.e., we wczesnym brytyjskim okresie neolitu i zachowany do dziś w częściowo zrekonstruowanym stanie.

http://www.stone-circles.org.uk/stone/westkennetbarrow.htm

Jest on częścią grupy około trzydziestu innych podobnych tumuli skupionych wokół Avebury.

” … ” Ludzkie kości zostały umieszczone wewnątrz komory, prawdopodobnie między 3 670 a 3 635 r., następnie między 3 620 a 3 240 r. p.n.e., po czym w późnym neolicie wejście do długiego kurhanu zostało zablokowane przez dodanie dużych bloków sarsenu. W późnym neolicie i wczesnej epoce brązu krajobraz wokół West Kennet Long Barrow był przedmiotem powszechnej budowy zabytków ceremonialnych, w tym henge Avebury i kamiennych kręgów, West Kennet Avenue, sanktuarium i Silbury Hill.

Zajmuje on widoczną pozycję na szczycie wzgórza, tuż nad górną doliną Kennet.

Możliwe, że West Kennet Long Barrow był niegdyś mniejszym zabytkiem, który rozrósł się w okresie wczesnego neolitu.

Wiele długich kopców grobowych odkrytych w północnym Wiltshire, takich jak te pod South Street i Beckhampton Road, zawierało małe konstrukcje przed wzniesieniem kopców grobowych na tych terenach. Pollard i Reynolds zasugerowali, że mogły to być „małe” sanktuaria.

West Kennet Long Barrow ma 100 metrów długości i 20 metrów szerokości. Archeolog Timothy Darvill zauważył, że był on „raczej wyjątkowych rozmiarów”, będąc znacznie większym niż większość długich kurhanów.

Kamienna komora została scharakteryzowana jako „bardziej wyszukana” niż większość innych przykładów w grupie Cotswold-Severn. Komora jest zbudowana z sarsenów i jest wystarczająco wysoka, aby stać pionowo, co jest rzadką cechą długich komorowych kopców grobowych.

Zwróć uwagę na to, co powiedzieli dwaj badacze:

Pollard i Reynolds uważali, że włączenie kamieni do kopca było celowym wyborem dokonanym w celu „dostosowania historii i skojarzeń tych kamieni”. Wapień oolitowy został również użyty w suchych kamiennych ścianach West Kennet Long Barrow; był również używany w ten sposób w Adam’s Grave (inny kurhan dalej na południe), podczas gdy mniejsze fragmenty tego kamienia znaleziono w długich kurhanach bez komór w Shepherd’s Store, Easton Down, Horslip i Kitchen Barrow. Kamień ten nie występuje naturalnie na tym obszarze północnego Wiltshire, ale powinien zostać przywieziony z okolic Frome i Bath. Możliwe, że został wybrany do włączenia do tych zabytków ze względu na jego skojarzenia z odległym miejscem, ze względu na jego walory estetyczne lub dlatego, że wierzono, że zawiera esencję pewnych nadprzyrodzonych istot. Możliwe jest również, że budowniczowie tych pomników uważali Cotswolds za dom swoich przodków, a użycie wapienia oolitowego w tych konstrukcjach było sposobem na połączenie się z ich przeszłością.

https://en.wikipedia.org/wiki/West_Kennet_Long_Barrow

Oto, co jest napisane o oolicie:

Oolit lub kamień jajowy to skała osadowa złożona z ooidów, kulistych ziaren składających się z koncentrycznych warstw. Nazwa pochodzi od starożytnego greckiego słowa oznaczającego jajko. Ściśle mówiąc, oolity składają się z ooidów o średnicy od 0,25 do 2 milimetrów; skały złożone z ooidów większych niż 2 mm nazywane są pisolitami. Termin oolit może odnosić się do oolitu lub pojedynczych ooidów.

Ooidy na powierzchni wapienia; formacja Carmel (środkowa jura) w południowym Utah/Wikipedia

https://en.wikipedia.org/wiki/Oolite

Należy zauważyć, że choć tumulus jest długi, kamienna część używana jako grobowiec sanktuarium była stosunkowo niewielka i znajdowała się na wschodnim krańcu.

DŁUGI KURHAN LONGSTONE

Zabytek ten to długi neolityczny kopiec grobowy ustawiony z północnego wschodu na południowy zachód i położony na łagodnym wschodnim zboczu, 300 m na południowy zachód od długiego kopca South Street. „…” przetrwał jako imponujący wał ziemny o długości 84 m i szerokości 35 m. Kopiec wznosi się na wysokość 6 m i jest otoczony od północy i południa rowami kamieniołomu, które dostarczyły materiału do jego budowy. Odkryto tu dowody pochówku kremacyjnego z epoki brązu w urnie garncarskiej.

https://historicengland.org.uk/listing/the-list/list-entry/1008126

KAMIENIE „ADAM” I „EVE” I EVE

Longstones to dwa kamienne menhiry Sarsen, z których jeden jest przypisany do Beckhampton Avenue prowadzącej do Longstones na zachodzie.

Aleja prawdopodobnie kończyła się tutaj, chociaż rozciągała się dalej na południowy zachód poza kamienie.

William Stukeley odnotował to miejsce w XVIII wieku, kiedy było ono tylko częściowo zniszczone i zasugerował, że rozciągało się dalej, choć współczesne wykopaliska i geofizyka archeologiczna tego nie potwierdziły.

Te dwa kamienie, które wciąż są widoczne, znane są lokalnie jako „Adam” i „Ewa”, „krąg Longstone” lub „diabelskie fallusy”.

Dwa kamienie są ustawione w linii południowy zachód/północny wschód i mają 3 m wysokości.

Uważa się, że mniejsza/cięższa „Ewa”, na północnym wschodzie, jest prawdopodobnie kamieniem, który stanowił część Beckhampton Avenue, która łączyła Avebury.

„Adam”, większy z dwóch kamieni (ok. 62 tony), znajduje się na południowym zachodzie.

Według Stukeleya te dwa kamienie były częścią zatoczki (U) lub kręgu, podobnego do zatoczki (U) w północnym wewnętrznym kręgu Avebury i znajdowały się bezpośrednio przy alei. W czasach Stukeleya była ona reprezentowana tylko przez około trzydzieści kamieni, przez co linia alei była mniej wyraźna niż pobliskiej West Kennet Avenue.

Wraz z trzema innymi, „Adam” utworzył czteroboczną zatokę (U).

Wykopaliska przeprowadzone wspólnie przez uniwersytety w Leicester, Newport i Southampton w 2000 r. ujawniły, że otwory do umieszczania innych kamieni były ściśle związane z „Adamem”. Zatoka była otwarta od strony południowo-wschodniej, zwrócona w stronę sąsiedniego kopca grobowego South Street, oddalonego o 130 m.

https://en.wikipedia.org/wiki/The_Longstones

https://historicengland.org.uk/listing/the-list/list-entry/1008104

WINDMILL HILL

Windmill Hill o powierzchni 8,5 hektara jest jednym z największych uznanych neolitycznych zagród w Wielkiej Brytanii.

Wydaje się, że miejsce to zostało po raz pierwszy zasiedlone około 3800 r. p.n.e., co sugeruje seria dołów najwyraźniej wykopanych przez agrarną społeczność używającą ceramiki typu Hembury.

W późniejszej fazie, około 3300 r. p.n.e., wokół szczytu wzgórza wykopano trzy koncentryczne rowy segmentowe, z których najbardziej zewnętrzny miał średnicę 365 metrów. ” … ” Kopiec grobowy z epoki brązu został następnie zbudowany pomiędzy wewnętrznym i środkowym pierścieniem. ” … ” Z wypełniska rowu wydobyto również duże ilości kości, zarówno ludzkich, jak i zwierzęcych.

https://fr.wikipedia.org/wiki/Windmill_Hill

SILLBURY HILL

Kolejny wyjątkowy zabytek, Silbury Hill, jest największym kopcem grobowym w Europie. Zbudowany około 2400 r. p.n.e., ma 39,5 m wysokości i zawiera pół miliona ton kredy. Funkcja tego imponującego pomnika, tak umiejętnie skonstruowanego, pozostaje niejasna.

https://whc.unesco.org/fr/list/373

http://www.stonehenge-avebury.net/aburysites.html

Ważne jest również, aby zdać sobie sprawę, że kopiec ten jest w rzeczywistości piramidą schodkową, której stopnie zostały następnie pokryte ziemią.

Złożony głównie z kredy wydobywanej z najbliższej okolicy, kopiec ma 40 metrów wysokości2 i zajmuje około 2,2 hektara, ujawniając ogromną wiedzę techniczną, uzupełnioną rozległymi umiejętnościami inżynierii lądowej, organizacją pracy i zaopatrzeniem wyjątkowo dużego terenu. Archeolodzy szacują, że Silbury Hill zostało zbudowane około 4750 lat temu i że potrzeba było 18 milionów roboczogodzin – wysiłków 500 mężczyzn w ciągu 15 lat – aby przenieść i ukształtować 248 000 metrów sześciennych materiału wypełniającego, aby ukończyć naturalne wzgórze. Euan W. Mackie argumentuje, że żadna prosta struktura plemienna z późnego neolitu, jak się zwykle wyobraża, nie mogła zrealizować takiego projektu i innych podobnych, i przewiduje elitarną, autorytarną i teokratyczną władzę sprawującą rozległą kontrolę nad całą południową Brytanią.

Podstawa wzgórza jest okrągła, o średnicy 167 m. Szczyt jest spłaszczony i tworzy okrągły taras o średnicy 30 m. Najpierw zbudowano mały kopiec grobowy, a później znacznie go powiększono. Pierwsze struktury u podstawy wzgórza są idealnie okrągłe, a pomiary pokazują, że środek górnej platformy i środek podstawy stożka opisanego przez wzgórze są oddalone od siebie o zaledwie jeden metr.

„William Stukeley pisze, że szkielet i uzda zostały odkryte podczas sadzenia drzew na szczycie pomnika w 1723 roku: był to prawdopodobnie późny, wtórny pochówek. ” … ” Wzgórze Silbury ujawniło niewiele prehistorycznych artefaktów: jego podstawa dała tylko glinę, krzemień, darń, mech, wierzchnią warstwę gleby, żwir, muszle słodkowodne, jemiołę, dąb, leszczynę, kamienie sarsen, kości wołu, zęby i poroże.

https://fr.wikipedia.org/wiki/Silbury_Hill.

SANKTUARIUM

Sanktuarium było kręgiem z kamienia i drewna. ” … ” Wykopaliska ujawniły lokalizację 58 cel i 62 dołów posłupowych. Ze swojego położenia na wzgórzu Overton, sanktuarium oferuje widoki na różne wczesne neolityczne zabytki w krajobrazie, w tym West Kennet Long Barrow, East Kennet Long Barrow i Windmill Hill.

Było ono połączone „…” z Avebury przez kamienną aleję West Kennet. Znajduje się również w pobliżu prehistorycznego szlaku Ridgeway i kilku kurhanów z epoki brązu. ” … ” Wykopaliska ujawniły, że świątynia składała się z dwóch koncentrycznych pierścieni o łącznej średnicy około 40 metrów.

Pierwszy etap aktywności na tym terenie, około 3000 lat p.n.e., składał się z pierścienia ośmiu drewnianych słupów o średnicy 4,5 metra, z centralnym słupem, przypuszczalnie okrągłą chatą. W ciągu 200 lat pierwszy pierścień został powiększony do 6 metrów i dodano drugi pierścień, również składający się z ośmiu słupów, ale tym razem o długości 11,2 metra, prawdopodobnie tworząc dużą chatę lub ogrodzenie. W fazie trzeciej, w późniejszym neolicie, dodano trzeci pierścień z 33 słupów, w okręgu o średnicy 21 metrów, a w tym samym czasie obok tego, co na tym etapie było środkowym pierścieniem, wprowadzono wewnętrzny kamienny krąg z 15 lub 16 kamieni sarsenowych, tworząc prawie solidną ścianę z kamieni i słupów.

Ostatnia faza składała się z 42 sarsenowych kamieni tworzących pierścień graniczny o średnicy 40 metrów, który zastąpił wszystkie drewniane konstrukcje. Mógł on zostać zbudowany w podobnym czasie co kamienny krąg Avebury i miał wejście prowadzące do Kennet Avenue, dwóch równoległych linii kamieni biegnących 2,5 kilometra od świątyni do Avebury.

WSCHODNI WSCHODNI DŁUGI KURHAN

Zabytek składa się z długiego kurhanu znajdującego się na szczycie East Heslerton Wold. Kopiec leży wzdłuż wąskiego grzbietu, który jest nieco podniesiony ponad otaczającą powierzchnię ziemi i uważa się, że kopiec został pierwotnie zbudowany, aby wykorzystać tę naturalną przewagę.

INNE POBLISKIE STRONY

Miejsca w pobliżu Avebury obejmują Grób Adama i Dolinę Białego Konia z Białym Koniem, najstarszym celtyckim geoglifem, w Huffington.

GRÓB ADAMA

Adam’s Grave to długi neolityczny kopiec grobowy w pobliżu Alton Barnes w hrabstwie Wiltshire. Kopiec jest uważany za grobowiec typu Severn-Cotswol (podobnie jak West Kenneth…). Zwykle składają się one z długich trapezoidalnych kopców ziemi zbudowanych z precyzją, aby pokryć komory grobowe, więc są one rodzajem długich komorowych kopców grobowych. Komora, wykonana z kamieni sarsenowych, zawierała częściowe ludzkie szkielety. ” … ” Obszar wokół grobowca Adama ma dużą gęstość długich tumuli i jest ważny ze względu na swój potencjał archeologiczny.

Ułożenie kamieni wokół miejsca pochówku sugeruje, że kiedyś znajdował się tam chodnik lub dziedziniec. Są one znane jako „Stary Adam i „Mała Ewa” i znajdują się w pobliżu pierwotnego wejścia do kopca grobowego. ” … ” Sugerowano również powiązania z pobliskim pomnikiem Avebury.

https://en.wikipedia.org/wiki/Adams_Grave.

Oto lokalizacja tego miejsca w stosunku do Avebury:

I sama strona internetowa Adam’s Grave

Obraz Google

Należy zauważyć, że biały koń został wygrawerowany (usunięcie powierzchni w celu odsłonięcia wapienia) przez artystę całkiem niedawno. Ten niedawny grawerunek nie powinien być mylony ze znacznie starszym, omówionym poniżej.

DOLINA BIAŁYCH KONI…

Val du Cheval Blanc to dolina rzeki Ock, małej rzeki, która wpada do Tamizy. ” … ” Nazwa pochodzi od Białego Konia z Uffington.

The Ridgeway (en) jest uważany za najstarszy trawiasty szlak w Europie, liczący sobie co najmniej 5000 lat.

” … ” Bogactwo jego zielonych łąk i liści kontrastuje z łysymi szczytami gór Berkshire, które graniczą z nim od południa. Liczne wiązy, które niegdyś były istotną cechą doliny, zniknęły” … „Tradycja głosi, że Vale of the White Horse rozciąga się od Costwolds (płaskowyże na północy) do gór Berkshire.

” … ” Na zachodzie, powyżej wioski Uffington, wzgórza osiągają najwyższy punkt (261 m n.p.m.) w White Horse Hill. Po północnej stronie tego wzgórza, tuż poniżej szczytu, gigantyczny biały koń został narysowany przez wykopanie białej wapiennej gleby. Rysunek dał nazwę nie tylko wzgórzu, ale także otaczającemu je obszarowi i dolinie. Ma on 114 metrów długości. Jest wysoce stylizowany, z szyją, ciałem i ogonem o mniej więcej stałej szerokości. Pochodzenie przedstawienia jest nieznane. ” … ” Na zachód od wzgórza znajduje się rodzaj kopca grobowego zwanego Kuźnią Waylanda.

Trawiasta ścieżka reprezentuje Ridgeway, uznawaną za najstarszą drogę w Europie, liczącą ponad 5000 lat. Biegnie wzdłuż grzbietów wzgórz, wysoko nad ówczesnymi bagnistymi równinami i lasami.

… Z BIAŁYM KONIEM HUFFINGTONA

Biały koń z Uffington jest prawdopodobnie najstarszym znanym rysunkiem kredowym (geoglifem) w Anglii. Sylwetka konia jest liniowa i odciśnięta w kredzie leżącej pod warstwą humusu. Figura jest wpisana w prostokąt o wymiarach 100 m na 30 m biegnący z północy na południe, z głową na południe, i mierzy około 111 m od ogona do ucha. ” … „

Nowsze datowanie, przeprowadzone w latach 90. przez Simona Palmera i Davida Milesa z Oxford Archaeological Unit, pokazuje jednak, że figura pochodzi z epoki brązu. Gigantyczny biały koń w Uffington, jedno z największych ludzkich osiągnięć europejskiej epoki brązu (± 3000 lat), jest zatem prawdopodobnie jedynym z angielskich geoglifów koni, które można powiązać z cywilizacją celtycką. Pochodzący z późnej epoki brązu, oferuje schematyczne przedstawienie konia z wydłużonym ciałem i rozłączonymi nogami, bardzo podobne do tego, co można zobaczyć na celtyckich monetach. Zgodnie z najnowszą interpretacją, sylwetka nie jest symbolem terytorialnym, reprezentacją lokalnego bóstwa lub postacią narysowaną na cześć bogów, ale koniem „ciągnącym Słońce”: urządzeniem związanym z dobowym przejściem Słońca na niebie, związanym z trajektorią zimowego Słońca, które można znaleźć w innych krajach nordyckich.

https://fr.wikipedia.org/wiki/Cheval_blanc_d „Uffington

STONEHENGE

Po zapoznaniu się z cechami Avebury, nadszedł czas, aby przyjrzeć się cechom Stonehenge.

OPIS

Stonehenge to najbardziej wyrafinowany architektonicznie prehistoryczny kamienny krąg na świecie. Nie ma sobie równych pod względem projektu i unikalnej techniki budowy, z ogromnymi kamieniami z nadprożami spoczywającymi na zewnętrznym kręgu i trylitami, których kształty precyzyjnie do siebie pasują. Wyróżnia się unikalnym wykorzystaniem dwóch różnych rodzajów kamienia (bluestone i Sarsen), ich wielkością (największy waży ponad 40 ton) i odległościami, na jakie zostały przetransportowane (do 240 km). Sama skala niektórych otaczających zabytków jest również niezwykła; Stonehenge Cursus i Avenue mają około 3 km długości, podczas gdy Durrington Walls jest największym znanym kamiennym kręgiem w Wielkiej Brytanii, o średnicy około 500 m, co pokazuje zdolność prehistorycznych ludzi do wyobrażania sobie, projektowania i budowania struktur o ogromnych rozmiarach i złożoności.

https://whc.unesco.org/fr/list/373/

Stonehenge to megalityczny pomnik składający się z serii koncentrycznych okrągłych struktur, wzniesionych między 2800 a 1100 r. p.n.e., od neolitu do epoki brązu.

https://fr.wikipedia.org/wiki/Stonehenge

LOKALIZACJA

Znajduje się trzynaście kilometrów na północ od Salisbury i cztery kilometry na zachód od Amesbury (hrabstwo Wiltshire, Anglia).

Całe miejsce Stonehenge i kromlech Avebury, około czterdziestu kilometrów na północ, są wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO w grupie zatytułowanej „Stonehenge, Avebury i powiązane miejsca”.

https://fr.wikipedia.org/wiki/Stonehenge

ETYMOLOGIA

Znaczenie i etymologia Stonehenge pozostają nieco niepewne: „wiszące kamienie” lub „zwisające kamienie” będą odpowiadać językoznawcom zaznajomionym z germańskimi korzeniami, podczas gdy „szubienica” wydaje się być bardziej kwestią popularnej etymologii.

Nazwa Stonehenge jest poświadczona już w średniowieczu: „…” jedenastowieczni pisarze wspominają „kamienie niedaleko Salisbury” jako stanenges lub stanheng, rozumiane jako „podparte kamienie”. W 1740 r. William Stukeley zauważył, że „w Yorkshire wiszące skały nazywane są henges… Nie mam wątpliwości”, powiedział, „że w języku saksońskim Stonehenge oznacza wiszące kamienie”.

Christopher Chippindale, w swojej książce Stonehenge Complete, sugeruje, że Stonehenge mogło pochodzić od staroangielskich słów stān „kamień” i hencg „zawias” (zawias we współczesnym angielskim) lub od hen (c) en, oznaczającego „szubienicę” lub „narzędzie tortur”: nadproża i filary trylitów Stonehenge mogły rzeczywiście przywoływać znajomą sylwetkę szubienicy dla średniowiecznych odwiedzających. Jednak w innym miejscu swojej książki Chippindale nadaje Stonehenge bardziej bezpośrednie znaczenie „zawieszonych kamieni”.

https://fr.wikipedia.org/wiki/Stonehenge

CHRONOLOGIA I DATOWANIE

Klasyczną chronologią jest chronologia archeologa Richarda J. C. Atkinsona, który kierował ostatnimi wykopaliskami na dużą skalę od 1950 r. i przez około trzydzieści lat, z dużą kampanią restauracyjną w latach 1958-1964.

Zawdzięczamy mu podział na trzy fazy, I, II i III, który jest obecnie powszechnie akceptowany. Jednak podziały, a czasem nawet cała chronologia, różnią się znacznie w zależności od współczesnego autora.

Te trzy fazy to :

• Faza 1: neolit, około 2 800-2 100 p.n.e.
• Faza 2: Chalkolit, około 2 100-2 000 lat p.n.e.
• Faza 3: Epoka brązu, około -2,000/- 1,100

Zakładając, że ta faza jest poprawna, faza III to faza miejsca, które znamy, z pięcioma trylitami w kształcie litery U otoczonymi pasem kamieni, również w kształcie trylitów.

Ta ostatnia faza jest podzielona na cztery etapy:

• Stonehenge III a (- 2,000)
• Stonehenge III b (-2,000 – 1,500)
• Stonehenge III c (- 1,550 -1,100)
• Stonehenge IV (- 1,100).

Warto jednak zauważyć, jak miejsce to ewoluowało na przestrzeni tysiącleci, więc dokonamy przeglądu trzech faz.

Wcześniej, aby pomóc ci zrozumieć fazy 1 i 2, zapraszam do zapoznania się z poniższym diagramem dostarczonym przez WK :

Plan pomija nadproża trylitu dla większej przejrzystości. Otwory, które już lub nigdy nie zawierały kamieni, są pokazane jako otwarte okręgi, a kamienie, które są widoczne dzisiaj, są pokazane w kolorze. Megality z piaskowca „sarsen” są pokazane na szaro, a „niebieskie kamienie” na niebiesko.

1. kamień ołtarzowy, sześciotonowy monolit z zielonego piaskowca mikowego z Walii; 2. i 3. tumuli; 4. upadły kamień ofiarny o długości 4,9 metra; 5. „Kamień Pięty”; 6. dwa z czterech kamieni „stacyjnych”; 7. Rów 8. Wewnętrzny brzeg 9. Zewnętrzny brzeg; 10. Monumentalna „aleja”, równoległa para rowów i brzegów, prowadząca do rzeki Avon, trzy kilometry na wschód; 11. Pierścień 30 dołów znany jako doły Y; 12. Pierścień 29 dołów znany jako doły Z; 13. Pierścień 56 dołów, znany jako Aubrey’s Holes; 14. Drugie wejście. Pomnik (cromlech) znajduje się wewnątrz kręgu 12.

https://fr.wikipedia.org/wiki/Stonehenge

Przejdźmy teraz do tego, co zostało zrobione podczas pierwszych dwóch etapów budowy:

Faza 1: neolit, około 2 800-2 100 p.n.e.

wraz z utworzeniem :

• Oryginalne okrągłe ogrodzenie zewnętrzne (fosa i nasyp)

• Otwory Aubrey’a:

„Otwory Aubreya” to rozległy krąg pięćdziesięciu sześciu dużych wnęk, rozmieszczonych regularnie wewnątrz i w niewielkiej odległości od zbocza okrągłej zagrody. Te okrągłe otwory mają pionowe ściany i są oddalone od siebie o około pięć metrów. Ich średnica waha się od 0,75 m do 1,50 m, a głębokość od 0,60 m do 1,20 m. Fragmenty węgla drzewnego, zwęglone ludzkie kości i małe przedmioty, takie jak szpilki do włosów z kości i długie, grube na palec patyki z ciętego krzemienia, zostały znalezione w kredowym wypełnisku, którego zastosowanie jest nieznane. Trzydzieści cztery z nich (wschodnia część) zostały wydobyte. Są one łatwe do zauważenia, oznaczone wapiennymi płytami.

• Kamień na pięcie:

Kamień Pięty (5), trzeciorzędowy piaskowiec na zewnątrz północno-wschodniego wejścia, mógł również zostać wzniesiony w tym okresie, ale nie można go formalnie datować i równie dobrze mógł zostać zainstalowany w dowolnym momencie fazy III. Przymocowano do niego jeden lub dwa kamienie (otwory D i E).

Kamień Pięty ma podobny charakter do innych „sarsenów” w centralnym kręgu i trylitów (faza III), ale w przeciwieństwie do nich jest całkowicie szorstki, bez śladów cięcia lub narzędzi. Obecnie jest przechylony, w pozycji, która nie może być jego pierwotną, i jest otoczony bardzo wyraźnym rowem cztery metry od jego podstawy.

Nazwa Heel Stone znana jest od średniowiecza. Jego etymologia i prawdziwe znaczenie pozostają niejasne: ponieważ słowo pięta nie ma satysfakcjonującego znaczenia, sugerowano etymologie przywołujące diabła lub słońce.

Zdaniem Atkinsona, Kamień Pięty nie jest tak bardzo znacznikiem, jak niektórzy chcieliby, abyśmy wierzyli, jak zamierzali budowniczowie, aby oznaczyć dokładny kierunek wschodzącego słońca podczas przesilenia letniego.

• konstrukcji drewnianej A :

Nie wiadomo, czy słupy te były używane do rusztowań, czy też do podtrzymywania dachów jednego lub więcej budynków.

• Kamienie „Station” być może pod koniec tego okresu:

Cztery kamienie stacyjne to kamienie z piaskowca sarsenowego o skromnych rozmiarach, umieszczone w pobliżu otworów Aubreya i ustawione parami naprzeciwko siebie, tworząc długi prostokąt biegnący z zachodu na wschód prostopadle do ogólnej osi pomnika. Zachowały się dwa z nich, oznaczone numerami (6) na powyższym schemacie: mierzą one odpowiednio 3 m i 1,20 m. Pozostałe dwa, oznaczone jako (2) i (3), znajdowały się na szczycie kopców powszechnie znanych jako kurhany („tumulusy”), chociaż nie zawierają pochówków. Wokół tych dwóch kurhanów wykopano później rowy podobne do tego wokół Kamienia Pięty.

• Z zagrody grobowej na południowy wschód:

Kilkadziesiąt mniejszych jam grobowych, podobnych w zawartości do dołów Aubreya i odkrytych niedaleko od nich, zostało wykopanych przez Hawleya w południowo-wschodniej połowie okrągłego ogrodzenia, które całkowicie rozebrał. W sumie znaleziono około 55 grobów kremacyjnych, w tym doły Aubreya. Atkinson umieszcza ten okres użytkowania jako cmentarz kremacyjny pod koniec Fazy I, obejmującej około dwóch stuleci. Sugeruje on, że dalsze groby mogą znajdować się na wewnętrznych zboczach ogrodzenia, które nie zostały wykopane. Obecność przedmiotów takich jak główka maczugi lub mała miska częściowo spalona z jednej strony (kadzielnica?) sugeruje, że zmarli mogli być dygnitarzami politycznymi lub wodzami z duchowym lub religijnym autorytetem, którym towarzyszyły ich rodziny…”.

https://fr.wikipedia.org/wiki/Stonehenge

PODSUMOWANIE Fazy I :

4 800 lat temu (w 2 800 r. p.n.e.), struktura była kręgiem (rów i nasyp), wewnątrz którego zdefiniowano początkowy krąg 56 dołów lub dołów (o wystarczającej średnicy i głębokości, aby pomieścić dorosłego (1,5 m średnicy i 1,2 m głębokości) lub dziecko (0,75 m średnicy i 0,6 m głębokości). Znaleziono spinki do włosów, węgiel drzewny, zwęglone szczątki kości i krzemienie grubości palca. Kamienie stacji tworzą prostokąt prostopadły do osi pomnika, w szczególności wejścia i alei. Dwa z tych kamieni znajdują się na tumulusie, a dwa inne nie.

Groby kremacyjne znaleziono w południowo-wschodniej części zagrody. Łącznie z dołami Aubreya znajduje się 55 dołów kremacyjnych.

Faza 2: Chalkolit, około 2 100-2 000 lat p.n.e.

wraz z utworzeniem :

• Poszerzenie drogi wjazdowej „… „.

• Kopanie i zasypywanie rowu Heel Stone

• Od budowy pierwszego odcinka Avenue :

„Aleja” (10), o szerokości 23 m (12 m między nasypami), biegnie na północny wschód od Kamienia Pięty w osi pomnika, następnie w połowie drogi do Cursus, długiego megalitycznego ogrodzenia położonego nieco dalej na północ, zakręca na wschód, wyraźnie widocznego na zdjęciach lotniczych, i ostatecznie łączy się z rzeką Avon trzy kilometry dalej po ostatnim zakręcie w prawo. Ta długa struktura składa się z dwóch równoległych rowów i odpowiadających im nasypów wewnętrznych, zgodnie z techniką charakterystyczną dla Fazy I, z którą kusi, by ją powiązać. Wygląda jak trasa procesyjna, która prawdopodobnie była również używana do transportu „niebieskich kamieni” z rzeki Avon.

• Wzniesienie niedokończonego podwójnego kręgu z kamieni Q i R:

Dwa koncentryczne kręgi, każdy składający się z 38 wnęk znanych jako otwory Q i R, zostały wykopane w centrum terenu, wewnątrz obecnego kręgu sarsenowego. W osi pomnika, przy „wejściu”, sześć dodatkowych wnęk uzupełnia kompleks, dowodząc, że pomnik był już skierowany na północny wschód, w kierunku wschodzącego słońca przesilenia letniego, zanim zbudowano obecną strukturę (faza III).

Jaskinie te były prawdopodobnie domem dla ponad osiemdziesięciu „niebieskich” menhirów, tworzących pierwszy kromlech, który obecnie całkowicie zniknął (teoretycznie: dwa koncentryczne kręgi 38 menhirów i 6 dodatkowych menhirów przy wejściu, co daje łącznie 82 megality).

Większość „niebieskich kamieni” nadal obecnych na stanowisku (ponownie wykorzystanych podczas fazy III b) jest wykonana z dolerytu, holokrystalicznej skały magmowej o zielonkawo-niebieskim kolorze i białych lub różowych wtrąceniach wielkości grochu (doleryt cętkowany). Inne kamienie mają jednak inny charakter: trzy z nich są wykonane z podobnego dolerytu, ale bez wtrąceń (doleryt bez cętek); ponadto cztery niebieskie kamienie są wykonane z ryolitu (niebiesko-szarej skały wulkanicznej), czasami zawierającego białawe kuleczki (ryolit sferulitowy); cztery zakopane kikuty są wykonane z oliwkowozielonego popiołu wulkanicznego, który jest znacznie bardziej miękki i kruchy niż wszystkie inne kamienie na pomniku; i wreszcie dwa są wykonane z innego rodzaju popiołu wulkanicznego zawierającego wapień. Od 1923 roku wiadomo, że wszystkie te „niebieskie kamienie” pochodzą z gór Preseli (Pembrokeshire, Walia). Dokładniej, wykopaliska przeprowadzone przez Mike’a Parkera Pearsona w 2017 i 2018 roku wykazały, że niebieskie kamienie w Stonehenge prawdopodobnie pochodzą z obecnie rozebranego kromlechu o nazwie Waun Mawn w Górach Preseli.

https://fr.wikipedia.org/wiki/Stonehenge

PODSUMOWANIE fazy 2:

Około 2100 lat temu powstała aleja złożona z dwóch nasypów, która biegnie od wejścia na północnym wschodzie do rzeki Avon, zakrzywiając się na wschód w połowie drogi.

Choć niedokończone, istnieją również dwa kręgi z niebieskiego kamienia z 38 wnękami każdy, plus 6 przy wejściu skierowanym na północny wschód i przesilenie letnie, co daje łącznie 82 megality.

Chociaż wszystkie kamienie niebieskie są pochodzenia wulkanicznego, nie wszystkie są tej samej jakości. Niektóre są wykonane z popiołu wulkanicznego zawierającego wapień, inne z oliwkowo-zielonego popiołu wulkanicznego, inne z ryolitu (niebiesko-szarej skały wulkanicznej z lub bez białawych kuleczek), inne z cętkowanego dolerytu (zielonkawo-niebieskiej skały magmowej z białymi lub różowawymi wtrąceniami wielkości groszku), a jeszcze inne z nie cętkowanego dolerytu.

Kamienie niebieskie w Stonehenge prawdopodobnie pochodzą z obecnie rozebranego kromlechu o nazwie Waun Mawn w górach Preseli.

Faza 3: Epoka brązu, około -2,000/- 1,100

Kolejny etap prac miał miejsce pod koniec trzeciego tysiąclecia, kiedy wielki okres megalityzmu dobiegł końca w całej Europie: wszystkie niebieskie kamienie w kręgach Q i R zostały najpierw usunięte i odłożone na bok, pozostawiając ziemię wolną dla nowego projektu.

W tym miejscu (pierwotnie) wzniesiono wyjątkowy kompleks megalityczny składający się z siedemdziesięciu pięciu monolitów, który do dziś jest w centrum uwagi odwiedzających.

Przed szczegółowym opisaniem zmian wprowadzonych w witrynie w fazie III, poniżej przedstawiono aktualny stan witryny, a następnie 2 rekonstrukcje:

Oto plan centralnej kromlechu, w jego obecnym stanie, z oficjalną numeracją kamieni:

• Zewnętrzny krąg sarsenowy: kamienie od 1 do 30 i nadproża od 101 do 130.
• Zewnętrzny krąg niebieskich kamieni: od 31 do 49.
• Sarsenowe trylity: kamienie od 51 do 60 i nadproża od 152 do 160.
• Podkowa z niebieskich kamieni: od 61 do 72.
• „Kamień ołtarzowy: 80.

https://fr.wikipedia.org/wiki/Stonehenge

Oto widok z góry na zrekonstruowane miejsce:

The international journal of the humanities Volume 9, Number1, Reinventing the Past: John Wood the Elder by Tessa Morrison. P.47.

I widok 3D zrekonstruowanego miejsca:

Hans Bernhard. 26/05/2010

Złożony krąg z niebieskich kamieni i sarsenu. Autor: Alun Salt (CC BY-SA 3.0)

Jakie zmiany wprowadzono w fazie III?

faza III a (- 2 000)

Oto ci, których uznano za znajdujących się w fazie III a (- 2,000):

• Demontaż podwójnego kręgu bluestones (Q i R fazy II):

Kolejny etap prac miał miejsce pod koniec trzeciego tysiąclecia, kiedy wielki okres megalityzmu dobiegł końca w całej Europie: wszystkie niebieskie kamienie w kręgach Q i R zostały najpierw usunięte i odłożone na bok, pozostawiając ziemię wolną dla nowego projektu (tj. wzniesienia 5 centralnych trylitów i tych wokół obwodu, ostatecznej wersji, jaką znamy; patrz poniżej).

• Transport bloków sarsenowych z regionu Marlborough:

Ogromne monolity, jednolicie wykonane z oligoceńsko-miocenskiego piaskowca „sarsen”, zostały wydobyte z kamieniołomów, które można swobodnie zwiedzać, około 40 km na północ od Stonehenge, na Marlborough Downs, na wschód od Avebury. ” … ” Transport tych monolitów, z których największy waży około pięćdziesięciu ton, jest niezrównaną przygodą w inżynierii zbiorowej. Wzgórze pośrodku trasy nie ułatwiało tej operacji, dla której Atkinson zaproponował nic innego jak sanie, liny i zwoje drewna, utrzymując tysiące ludzi zajętych przez dziesięciolecia.

• Wznoszenie sarsenowych trylitów:

Trylity to pięć grup trzech monolitów z piaskowca Sarsen, wzniesionych i ułożonych jak portyki w kształcie podkowy, pozostawiając otwór o szerokości 13,70 m na północnym wschodzie.

” … ” Trylity są rozmieszczone symetrycznie: dwie najmniejsze pary trylitów miały 6 metrów wysokości, kolejne 6,50 metra, podczas gdy duży pojedynczy trylit po południowo-zachodniej stronie musiał mieć 7,3 metra wysokości, łącznie z nadprożem. Zgodnie z ruchem wskazówek zegara, pierwsze dwa trylity są jedynymi, które przetrwały w nienaruszonym stanie, podczas gdy duży środkowy trylit już dawno się zawalił: „…”. Filary trylitów są rozmieszczone w blisko siebie rozmieszczonych parach; ich profil zwęża się ku górze w krzywej, która staje się ostro zaakcentowana u góry, przypominając zasadę entasis w starożytnych greckich świątyniach, co daje złudzenie bardziej smukłych, prostszych kolumn.

• Wzniesienie wielkiego kręgu Sarsena

Wielki krąg z piaskowca Sarsen składa się z trzydziestu monolitów wzniesionych w kromlechu o średnicy trzydziestu trzech metrów i zwieńczonych trzydziestoma nadprożami. Każdy filar ma dwa czopy odpowiadające dwóm owalnym wpustom na każdym nadprożu, które zostały połączone ze sobą za pomocą precyzyjnego montażu spiczastych języków i rowków, tworząc ciągły pierścień zawieszony na szczycie konstrukcji.

Ostateczny efekt wizualny był stałą troską budowniczych, podobnie jak w przypadku trylitów: ortostaty (pionowe kamienie) rozszerzają się nieznacznie w kierunku góry, tak że patrząc z ziemi, ich perspektywa pozostaje stała, podczas gdy kamienne nadproża są cięte z lekką krzywizną, aby zachować ogólny okrągły układ pomnika. Każdy filar ma najlepszą stronę skierowaną do wewnątrz okręgu. Cięcie jest bardziej rustykalne niż w przypadku trylitów, a zewnętrzne powierzchnie są praktycznie nieobrobione. ” … ” Ortostaty mają prawie 4,10 metra wysokości, 2,10 metra szerokości i ważą około dwudziestu pięciu ton. Kamienne nadproża mają po około 3,20 metra długości, metr szerokości i 0,80 metra grubości: ważą około siedmiu ton. Wierzchołki nadproży są zawieszone na wysokości 4,90 metra nad ziemią.

• Wzniesienie Kamienia Kaźni

Kamień Rzeźni (4) to fantazyjna nazwa nadana przez starożytnych odkrywców długiemu na 7 m, starannie ociosanemu kamieniowi sarsenowemu, niegdyś wzniesionemu, obecnie opadającemu w kierunku wnętrza pomnika, ledwo wystającemu, blisko nasypu. Był on częścią dwóch, a może trzech, dużych portali, które oznaczały północno-wschodnie wejście.

• Ryciny wykonane po wzniesieniu sarsenów.

https://fr.wikipedia.org/wiki/Stonehenge

podsumowanie fazy III a :

Po tym nastąpiła wyraźna zmiana projektu, ponieważ dwa centralne koncentryczne kręgi z niebieskiego kamienia zostały usunięte, aby zrobić miejsce dla nowego projektu obejmującego podniesienie 5 centralnych trylitów i obwodu, również wykonanego z trylitów. Te trylity są wykonane z piaskowca Sarsen i pochodzą z Marlborough Downs, na wschód od Avebury (miejsca związanego ze Stonehenge).

Centralne trylity są rozmieszczone w odstępach, tworząc kształt podkowy z otworem na północnym wschodzie, skierowanym w stronę głównego wejścia. Główny trylit ma 7,3 m długości, dwa pozostałe około 6,5 m, a dwa ostatnie 6 m.

Krąg składa się z 30 trylitów połączonych ze sobą za pomocą wpustów i czopów, tworząc pierścień. Przy wejściu musiały znajdować się trzy duże trylity, z których jedną pozostałością jest kamień powszechnie znany jako kamień ofiarny.

faza III b (-2,000 – 1,500)

Oto te, które uważane są za znajdujące się w fazie III b (-2,000 – 1,500):

• Cięcie i ustawianie niebieskich kamieni w nowym okrągłym układzie:

Wydaje się, że bluestones, odzyskane z celowo zasypanych jam Q i R, zostały ponownie wzniesione po raz pierwszy w kręgu sarsenów, chociaż dokładne szczegóły tego okresu nie są jeszcze bardzo jasne. Niektóre z nich zostały obrobione w stylu konstrukcji drewnianej, podobnie jak same sarny, co sugeruje, że mogły być połączone nadprożami i stanowić część większej konstrukcji w tym okresie.

• Otwory Y i Z wykopane poza kręgiem Sarsen, a następnie porzucone i pozostawione niedokończone

Na zewnątrz kręgu sarsenowego znajdują się dwa lekko nieregularne kręgi, każdy z trzydziestoma dużymi wnękami (11, 12), odpowiadającymi każdemu z 30 filarów kamiennego kręgu i ułożonymi w pierścień wokół nich. Otwory te, z których połowa została odkryta i wykopana przez Hawleya w 1923 roku, zostały wypełnione i są dziś ledwo widoczne; dwa inne zostały wykopane i szczegółowo zbadane przez Atkinsona w 1953 roku; pozostałe, które nie zostały wykopane, ale zostały dobrze zauważone, są całkowicie niewidoczne dla odwiedzających. Ich prostokątny kształt z pionowymi ścianami (średnie wymiary: 1,80 x 1,20 metra; jednolita głębokość: 1,05 metra dla kręgu Z i 0,92 metra dla kręgu Y), ich niedokończony wygląd i zawartość (ziemia, fragmenty ryolitu i piaskowca sarsenowego, podstawa wyłożona szorstkim krzemieniem) wskazują, że był to najprawdopodobniej przerwany projekt reorganizacji kamieni niebieskich poza kręgiem sarsenowym.

Plan kręgów otworów Y i Z, poza centralną kamienną strukturą/Par Sitehut.

• Kamień ołtarzowy

To właśnie na planie narysowanym przez Inigo Jonesa w 1620 r. pojawiła się nazwa „kamień ołtarzowy” oznaczająca sześciotonowy blok (1) mikowego zielonego piaskowca z okresu sylursko-dewońskiego, który lśni w słońcu i mierzy 4,20 x 1 x 0,50 m, czyli dwa razy więcej niż niebieskie kamienie. Ten zielony piaskowiec najprawdopodobniej pochodzi z Walii, gdzie znajduje się kilka złóż tego typu skał.

Jego nazwa jako kamienia ołtarzowego i jego pozioma pozycja, zaklinowana pod upadłymi częściami głównego trylitu (fragmenty filaru 55 i nadproża 156), może prowadzić do nieporozumień co do jego pierwotnego przeznaczenia. W rzeczywistości mógł on zostać wzniesiony, tworząc unikalny menhir w wyjątkowym miejscu, w samym środku pomnika.

Dzisiejsi odwiedzający mają trudności z dostrzeżeniem tego kamienia, ukrytego w centralnym chaosie pomnika, którego trzy czwarte jest zasypane, ale jeśli poświęcą trochę uwagi, mogą dostrzec połyskującą poziomą powierzchnię, która została mocno zużyta przez ruch pieszych poprzednich odwiedzających.

WK/”Stonehenge Car Park Postholes”/Towarzystwo Portali Megalitycznych

https://fr.wikipedia.org/wiki/Stonehenge

podsumowanie fazy III b

Oprócz próby przestawienia 82 megalitów z niebieskiego kamienia, poza kręgiem Sarsen znajdują się dwa kręgi, każdy z 30 otworami (lub dołami) (dokładnie tyle samo, co liczba trylitów na obwodzie). Są one rozmieszczone wzdłuż centralnej osi każdego trylitu. Są one prostokątne z pionowymi ścianami o głębokości 1,05 metra (dla kręgu 7) i 0,92 metra (dla kręgu Y), o średniej długości 1,80 metra i średniej szerokości 1,2 metra.

Ich kształt, niedokończony wygląd i zawartość (ziemia, fragmenty ryolitu i piaskowca sarsenowego oraz podstawa wyłożona szorstkim krzemieniem) sugerują badaczom, że był to najprawdopodobniej przerwany projekt reorganizacji bluestones poza kręgiem sarsenowym. Kamień ołtarzowy to blok zielonego piaskowca mikowego z Walii, lśniący w słońcu i dwukrotnie większy od bluestones. Chociaż jest teraz poziomy i prawie zakopany, mógł zostać wzniesiony, tworząc unikalny menhir w wyjątkowym miejscu, w samym środku pomnika.

faza III c (około -2 000/- 1 100)

W tej fazie nastąpiła dalsza reorganizacja dolerytowych kamieni niebieskich, które zostały umieszczone w okręgu między dwiema strukturami Sarsens i w owalu (następnie podkowie) w samym centrum pomnika.

Oto te, które uważane są za znajdujące się w fazie III c (około -2,000/- 1,100):

• Demontaż poprzedniej struktury bluestone i ponowne ustawienie bluestone w okręgu

Krąg w obecnym kształcie jest bardzo niekompletny” … „Każdy bluestone ma około 2 m wysokości, od 1 m szerokości do 1,50 m i do 0,80 m grubości. Każdy niebieski kamień ma około 2 m wysokości, od 1 m do 1,50 m szerokości i do 0,80 m grubości. Możliwe, że ten ostateczny krąg składał się z około sześćdziesięciu niebieskich kamieni.

• Przekształcenie niebieskich kamieni w koncentryczne owale, a następnie w podkowy.

Wygląd tej ostatecznej struktury, która stoi w centrum pomnika około metra wewnątrz dużej sarsenowej podkowy, różni się znacznie od poprzedniego kręgu niebieskich kamieni: tym razem są one starannie ułożone w regularnych odstępach, tak bardzo, że można ustalić, że tworzyły owalną strukturę z dziewiętnastoma kamieniami, w tym trylitami. „…. „Wszystkie zostały z wielką starannością obrobione w czworokątne filary; jeden z nich, który ma spłaszczony czop na górze, był niewątpliwie częścią starożytnego trylitu, podczas gdy dwa inne mają ciekawą cechę, jeden rabbet, drugi rowek wycięty na całej długości, co sugeruje, że kamienie te w pewnym momencie pasowały do siebie bocznie w jakimś nieznanym celu.

Na koniec usunięto północno-wschodnią część owalu z niebieskiego kamienia, tworząc strukturę podkowy, która odtwarza kształt centralnej struktury sarsenowych trylitów.

https://fr.wikipedia.org/wiki/Stonehenge

Podsumowanie fazy III C

82 kamienie niebieskie są wyraźnie ułożone w pojedynczy krąg składający się prawdopodobnie z około sześćdziesięciu kamieni, między obwodem a podkową centralnych trylitów; kamienie niebieskie mają 2 m wysokości, od 1 m do 1,50 m szerokości i do 0,80 m grubości.

Następnie uformowano owal z około 19 kamieniami niebieskimi (pociętymi na czworokątne filary), aby utworzyć trylity (co najmniej 2 zazębiające się bocznie), tym razem wewnątrz litery U / podkowy utworzonej przez pięć centralnych trylitów, w odległości 1 m od siebie, przed ostatecznym utworzeniem struktury litery U lub podkowy.

faza IV (-1,100).

Przedłużenie alei na zachód od Amesbury

https://fr.wikipedia.org/wiki/Stonehenge

inne informacje z najnowszych wykopalisk i badań

Warto zwrócić uwagę na następujące kwestie

O podobnych zabytkach w pobliżu Stonehenge :

• Pomnik ceremonialny został odkryty (za pomocą magnetometrii) niecały kilometr od głównego kręgu. Składa się on z segmentowanego rowu z przeciwległymi wejściami północno-wschodnimi i południowo-zachodnimi, z wewnętrznymi dołami o średnicy do metra i mógł mieć drewnianą konstrukcję. Zabytek ten wydaje się być współczesny Stonehenge i mieć tę samą orientację (w lipcu 2010 r., misja mapowania Stonehenge New Landscapes Project).

• Badacze Projektu Krajobrazowego odkryli również obecność 15 nieznanych zabytków datowanych na koniec okresu neolitu. „Obejmują one inne cromlechy (układy pionowych monolitów), tumuli, doły i okopy. Dzięki temu nowemu badaniu naukowcy byli w stanie stworzyć nową mapę regionu Stonehenge. Ta nowa mapa obejmuje Stonehenge, ale także pas ziemi zwany Curcus, który biegnie ze wschodu na zachód przez około 3 kilometry. Ta bariera rowów poprzedza Stonehenge o kilkaset lat. Do mapy dodano również Curcus tumulus, masowe groby na południe od Curcus. Chociaż historycy wciąż nie znają celu Curcus, profesor Gaffney nazywa go „świętą wielką barierą na północ od Stonehenge”.

Niektórzy eksperci uważają, że jest to związane z przejściem Słońca. Rzeczywiście, badacze odkryli przestrzenie w rowach, w tym szeroką szczelinę po północnej stronie, aby umożliwić ludziom wchodzenie i wychodzenie. Vince Gaffney odkrył również duży dół o głębokości jednego metra na wschód od Curcus.

Rytuały w Stonehenge?

Ze względu na swoją szerokość, 4,5 metra średnicy, zespół uważa, że był używany do rytuałów. Zwłaszcza, że znajduje się na ścieżce wschodu słońca w dniu przesilenia letniego. „Pomyśleliśmy, że to zbieg okoliczności!

„W tym momencie zastanawialiśmy się, co jest po drugiej stronie. A tam był kolejny dół! Dwa doły, oznaczające letnie przesilenie i wschód słońca, umieszczone po obu stronach pomnika związanego z przejściem słońca”, wyjaśnia badacz, cytowany przez Daily Mail. Tak więc, w najdłuższy dzień w roku, doły tworzą trójkąt ze Stonehenge, oznaczając wschód i zachód słońca.

Naukowiec uważa, że doły były używane do palenia ognisk, dzięki czemu miejsce było widoczne zarówno w dzień, jak iw nocy. „Coraz częściej możemy analizować obszar wokół Stonehenge jako złożony ruch liturgiczny, który powinniśmy teraz lepiej zrozumieć, ponieważ wiemy, gdzie znajdują się zabytki” – podsumowuje.

https://www.maxisciences.com/stonehenge/15-monuments-inconnus-decouverts-sous-le-site-de-stonehenge_art33348.html

• W Durrington Walls (wykopaliska prowadzone przez Mike’a Parkera Pearsona latem 2016 r.) odkryto krąg bardzo dużych dołów (4,5 m wysokości?) wypełnionych wapiennymi odłamkami.

https://fr.wikipedia.org/wiki/Stonehenge

• Krąg o średnicy 20 km wokół Stonehenge, z dołami o średnicy 10 m i głębokości 5 m.

Nowe odkrycie na nowo rozpaliło spekulacje. W pobliżu kromlechu naukowcy odkryli podziemne doły o średnicy 10 m i głębokości 5 m. Wnęki te są idealnie wyrównane w okręgu wokół menhirów, o średnicy ponad 20 km!

TF1 – Opublikowano 16 września 2020 r. o godz. 10:39, zaktualizowano 16 września 2020 r. o godz. 10:47/https://www.lci.fr/sciences/video-site-de-stonehenge-le-mystere-rebondit-4-500-ans-apres-2164411.html

O związku między Stonehenge, murami Durrington i rzeką Avon:

Inna, znacznie krótsza aleja prowadząca do rzeki Avon została odkryta w Durrington Walls, jednym z zabytków związanych ze Stonehenge (wykopaliska prowadzone w latach 2003-2008 przez zespół kierowany przez Mike’a Parkera Pearsona w ramach projektu Riverside).

Okrągła konstrukcja składająca się z zestawu 4 kamieni, która prawdopodobnie oznaczała punkt początkowy alei, została również odkryta w miejscu, w którym Stonehenge Avenue łączy się z rzeką.

https://fr.wikipedia.org/wiki/Stonehenge

O pochodzeniu niebieskich kamieni :

• Pochodzenie ryolitu z miejsca znalezionego w szczątkach Stonehenge (które jednak nie wydają się pasować do żadnego z niebieskich menhirów) zostało ustalone jako pochodzące z 70-metrowej ostrogi skalnej, zwanej Craig Rhos-y-Felin, znajdującej się w pobliżu Saeson Bridge w North Pembrokeshire, 220 km od Stonehenge w Walii (18 grudnia 2011 r.; geolodzy z University of Leicester i National Museum of Wales).
• W miejscu zrujnowanego kromlechu w Waun Mawn (po walijsku torfowisko), w górach Preseli (Pembrokeshire, Walia), zidentyfikowano kamienny krąg o średnicy 110 m, tej samej wielkości co niebieskie kręgi Q i R w Stonehenge:

Obejmował on kamienną jamę (Waun Mawn Hole 91) o pięciokątnym kształcie, który bardzo ściśle odpowiada pięciokątnemu kamieniowi (Stone 62) w Stonehenge.

Podobnie jak Stonehenge, miejsce to było skierowane na północny wschód w kierunku przesilenia letniego.

Naukowcy doszli do wniosku po zaobserwowaniu (poprzez datowanie optycznie stymulowanej luminescencji [OSL] osadów w zagłębieniach), że kamienie z tego miejsca zostały usunięte 300 do 400 lat po ich wzniesieniu w -3,400/-3,200, tj. około – 3,000/- 2,800, kiedy aktywność ludzka w Waun Mawn wyraźnie ustała w tym samym czasie, do wykorzystania na miejscu Stonehenge, gdzie zostały zreorganizowane w ich obecnych lokalizacjach i uzupełnione lokalnymi piaskowcami sarsenowymi. Sugeruje to, że mieszkańcy Waun Mawn mogli migrować do Stonehenge, zabierając ze sobą swoje kamienie. Jeśli chodzi o inne kamienie, z których nie wszystkie pochodzą z Waun Mawn (zwłaszcza sarsen), wysunięto hipotezę, że kamienie z innych źródeł mogły zostać dodane do Stonehenge, być może z innych zdemontowanych kręgów w regionie.

(2017 i 2018; wykopaliska prowadzone przez zespół Mike’a Parkera Pearsona)

https://fr.wikipedia.org/wiki/Stonehenge

 https://www.cambridge.org/core/journals/antiquity/article/original-stonehenge-a-dismantled-stone-circle-in-the-preseli-hills-of-west-wales/B7DAA4A7792B4DAB57DDE0E3136FBC33#

Miejsce Waun Mawn w Preseli Hills, zdemontowane, aby jego niebieskie kamienie mogły zostać ponownie wykorzystane w Stonehenge.

https://www.cambridge.org/core/journals/antiquity/article/original-stonehenge-a-dismantled-stone-circle-in-the-preseli-hills-of-west-wales/B7DAA4A7792B4DAB57DDE0E3136FBC33

O pochodzeniu kamieni sarsenowych :

Jeśli chodzi o pochodzenie kamieni sarsenowych, wykazano, że pochodzą one z West Woods, na południowy zachód od Marlborough.

Oto, co ma do powiedzenia 9-miesięczne badanie przeprowadzone przez geologa Davida Nasha i jego współpracownika archeologa Timothy’ego Darvilla:

Ogólnie przyjmuje się, że sarsen został przywieziony do Stonehenge z Marlborough Downs, około 30 kilometrów na północ: najbliższy obszar ma wiele bloków sarsenu. Jednak Marlborough Downs są ogromne i potrzebujemy większej precyzji, aby zrozumieć, w jaki sposób prehistoryczne populacje wykorzystywały krajobraz i jego zasoby. ” … ” Ich wyniki wskazują, że większość megalitów pochodzi z West Woods, na południowy zachód od Marlborough. Dzięki tej nowej lokalizacji naukowcy są teraz w stanie dostarczyć dalszych dowodów w celu ustalenia, jaką trasą zostałyby przetransportowane 30-tonowe bloki do ich ostatecznego miejsca przeznaczenia. „Możemy wczuć się w neolitycznych ludzi, którzy wzięli udział w tym zbiorowym wysiłku i zastanowić się, w jaki sposób wykonali to herkulesowe zadanie”.

https://www.futura-sciences.com/planete/actualites/geologie-stonehenge-decouverte-son-origine-fait-echo-legende-merlin-35408/

O orientacji i ogólnym związku z przesileniami

Podobnie jak wiele innych miejsc, które zostały zbadane i którym przypisano funkcję „rolniczo-protoreligijną” (sic), Stonehenge jest jednym z tych, które zostały zidentyfikowane jako zorientowane na przesilenia, a zwłaszcza przesilenie zimowe:

Bardziej prawdopodobne jest, że Stonehenge było głównym miejscem ceremonialnym i / lub miejscem spotkań, szczególnie w okresie przesilenia letniego, a zwłaszcza przesilenia zimowego, jak sugerują nowsze badania (archeolog Mike Parker Pearson wykonał wiele pracy w tej kwestii). W społeczeństwie neolitycznym, w którym rolnictwo odgrywało kluczową rolę, najkrótszy dzień w roku musiał mieć bardzo silny wymiar religijny i symboliczny.

https://www.sciencesetavenir.fr/archeo-paleo/archeologie/stonehenge-tout-savoir-du-site-megalithique-le-plus-celebre-du-monde-et-le-plus-mysterieux_149688

Podczas przesilenia letniego pierwsze promienie słoneczne przecinają krąg i uderzają w Kamień Pięty. Podczas przesilenia zimowego promienie przechodzą między dwoma trylitami na końcach wewnętrznej podkowy.

W każdym razie wielu naukowców zgadza się, że precyzja lokalizacji megalitów jest zbyt duża, aby była wynikiem przypadku.

https://www.dinosoria.com/stonehenge.htm

Specjaliści przeanalizowali szereg elementów, w tym pobliskie miejsce o nazwie Durrington Walls, opisane przez profesora Pearsona jako „największa neolityczna osada w całej północnej Europie”, z około 1000 domów. Ale wzięli również pod uwagę obecność 80 000 kości bydła i świń. ” … ” Wszystko to zdawało się świadczyć o wielkim napływie ludzi i aktywności w Stonehenge 5000 lat temu” … „. Analiza zębów bydła wskazuje na szczyt uboju młodych (urodzonych wiosną) zwierząt podczas przesilenia zimowego i, w mniejszym stopniu, podczas przesilenia letniego.

W Stonehenge kilka pomników zachowało swoje ustawienie względem wschodzącego i zachodzącego słońca w dniu przesilenia, w tym Kamienny Krąg, Aleja, Woodhenge oraz Południowy Krąg i Aleja w Murze Durrington.

Chociaż pierwotne ceremonialne wykorzystanie pomników nie jest znane, zachowują one duchowe znaczenie dla niektórych ludzi, z których wielu nadal gromadzi się w pobliżu dwóch kamiennych kręgów, aby świętować przesilenie i dokonywać innych obserwacji.

https://whc.unesco.org/fr/list/373/

Akustyka terenu i kamienia:

Doleryt z Preseli Hills w Walii został użyty do budowy wewnętrznego kręgu Stonehenge. R. Till, archeolog badający archeoakustykę Stonehenge i innych miejsc, zauważa, że wioska w okolicy nazywa się Maenclochog, co oznacza „dzwoniące kamienie”. Lokalnie wiadomo, że kamienie te mają szczególne efekty akustyczne.

Miejsce pochówku po kremacji

Zgodnie z datowaniem radiowęglowym skremowanych szczątków, Stonehenge było miejscem pochówku od czasu jego powstania pięć tysięcy lat temu.

„Teraz jest jasne, że Stonehenge było miejscem pochówku przez cały okres swojej świetności” – wyjaśnia Mike Parker Pearson, archeolog z Uniwersytetu w Sheffield.

„Pochówek skremowanych ciał pochodzących z okresu monolitów Stonehenge (…) pokazuje, że Stonehenge zawsze było domeną zmarłych”, wyjaśnia profesor archeologii. Archeolodzy szacują, że na megalitycznym stanowisku mogły zostać pochowane szczątki 240 osób.

https://www.dinosoria.com/stonehenge.htm

Miejsce kremacji dla elity

Wykopaliska przeprowadzone w 2008 roku i badania ludzkich szczątków, w szczególności dzięki nowym technikom datowania węglem 14, pod egidą Mike’a Parkera Pearsona, Geoffreya Wainwrighta i Timothy’ego Darvilla, dostarczyły informacji, które znacząco zmieniły naszą wiedzę. Wydaje się, że już 3000 lat p.n.e. istniała nekropolia kremacyjna, ograniczona pierwszym kręgiem niebieskich kamieni i zarezerwowana dla elity, być może pochodząca, podobnie jak same kamienie, z Walii, gdzie znajdują się jedne z najstarszych podobnych zabytków.

https://www.universalis.fr/encyclopedie/stonehenge/

Ofiara z człowieka złożona przez łucznika

W 1978 r. Richard Atkinson i jego kolega John G. Evans odkryli szkielet człowieka z epoki brązu, znanego jako „łucznik Stonehenge”, podczas wykopalisk w okrągłej zagrodzie. Został on celowo i ostrożnie pochowany w zewnętrznym rowie, a nie w kurhanie, jak to zwykle ma miejsce w tym regionie.

Nie został też skremowany, jak inni na miejscu.

Datowanie radiowęglowe sugeruje, że zmarł około 2300 r. p.n.e., co czyni go mniej więcej współczesnym innym „łucznikom” odkrytym w pobliżu, w Amesbury (Amesbury Archer) i Boscombe Bowmen.

https://fr.wikipedia.org/wiki/Stonehenge

Mówi się, że został zabity trzema strzałami wystrzelonymi z bliskiej odległości, „…”. Archeolodzy odkryli ochraniacz na nadgarstek łucznika i groty strzał, w tym wewnątrz jego ciała.

Właśnie dlatego jest porównywany do łucznika.

https://www.maxisciences.com/sacrifice/le-mysterieux-sacrifice-humain-de-stonehenge_art33673.html

Grobowiec z późnego neolitu (2500 p.n.e.) odkryty w Wiltshire

W grobie tym znaleziono skuloną kobietę z kawałkiem ceramiki, fragmentem igły lub broszki oraz wydrążonym, pękniętym cylindrycznym przedmiotem wykonanym z łupku, podobnym do misy.

(odkrycie dokonane przez Wessex Archaeology)

Gatunek, z którym specjaliści nigdy wcześniej nie mieli do czynienia.

„To wyjątkowy przedmiot: nigdy wcześniej go nie widzieliśmy” – potwierdził w oświadczeniu dr Matt Leivers, konsultant archeolog z Wessex Archaeology. „Możemy tylko spekulować na temat jego natury – być może był to ceremonialny puchar celowo uszkodzony przed umieszczeniem go w grobowcu”.

https://www.geo.fr/histoire/des-tombes-de-lage-du-bronze-exhumees-pres-du-site-de-stonehenge-203690