DATA OD – 5 400 P.N.E. MEGALITYCZNE ŚWIĄTYNIE MALTY I HAL SALFIENI HYPOGEUM

WYJAŚNIENIE CELU STRONY MALTA TEMPLES

Pod wieloma względami ta strona jest również absolutnie niezwykła do zademonstrowania tej pracy, która jest tym bardziej niezwykła, że jest tak stara.

Spróbujmy uporządkować tę listę, aby zidentyfikować kluczowe elementy, które są zbieżne i całkowicie zgodne z ogólną demonstracją kultu bogini matki. 

Aby nie tracić czasu i nie przeładowywać Państwa informacjami bez podania wyjaśnień, dodam do powyższych informacji, które są łatwo dostępne, te z innych bardziej specjalistycznych źródeł dokumentalnych, w szczególności te wynikające z prac archeologicznych przeprowadzonych przez pana Fergusona, któremu, nie znając go, chciałbym podziękować za jego wiele trafnych spostrzeżeń.

W tej sekcji wyjaśnienia zostaną zatem przedstawione w połączeniu z dodatkowymi obserwacjami poczynionymi na miejscu przez pana Fergusona, a nie w dwóch oddzielnych etapach.

JĘZYK SYMBOLICZNY: PROTOLANGUAGE

We wstępie i prologu do tej książki powiedzieliśmy, że jej założeniem jest to, że język symboliczny jest pierwszym ze wszystkich języków, a dokładniej językiem sacrum par excellence.

W tym względzie poniższa uwaga wprowadzająca w tezie pana Fergusona jest szczególnie godna uwagi, ponieważ jest jej echem:

Jeśli symbole są postrzegane jako uzupełnienie domniemanych ograniczonych form języka neolitycznego, Gimbutas ma rację twierdząc, że „obrazy i symbole reprezentują gramatykę i składnię pewnego rodzaju metajęzyka, poprzez który przekazywana jest cała konstelacja znaczeń i wartości”. ”(Gimbutas, 1989) W tym samym duchu Burkert mówi: „W ostatnich czasach tendencja jest bardziej do rozważania rytuałów jako początkowo autonomicznego, quasi-lingwistycznego systemu obok i przed językiem mówionym” (Burkert 1985; 54) Tak więc bogate życie rytualne społeczeństw neolitycznych można postrzegać jako urządzenie semiotyczne, które zawiera symbole; rytuały i symbole odgrywają główną rolę we wdrażaniu i przekazywaniu wartości i znaczenia systemów społeczeństw, do których należą. (budowniczowie świątyń prehistorycznych/Malta Praca doktorska Iana F.G.Fergusona na Uniwersytecie Londyńskim Ph. D in Archaeology/p.15)

Pytanie więc brzmi: co ma nam do powiedzenia uniwersalny język symboliczny modny również na tych dwóch wyspach, z ich megalitycznymi konstrukcjami?

LOKALIZACJA NA WYSPIE

Jeśli chodzi o lokalizację, warto zauważyć, że ten megalityzm miał miejsce na wyspie.

Z symbolicznego punktu widzenia wyspa ma takie samo znaczenie jak góra. 

Mówiąc obrazowo, jest to łono wyłaniające się z fal bogini matki, z tym wyjątkiem, że wyspa oczywiście reprezentuje płyny wypływające z bogini matki jeszcze łatwiej niż góra (która robi to poprzez rzekę dla wody lub wulkan dla krwi), ponieważ wyspa jest dosłownie otoczona wodą (przejrzyj symbolikę wyspy).

Fakt, że dwa miejsca (Mnajdra i Ħagar Qim) znajdują się na klifach 200 m nad morzem i są zwrócone w jego stronę, nieuchronnie nawiązuje do tej symboliki.

ARCHITEKTONICZNA SYMBOLIKA MALTAŃSKICH ŚWIĄTYŃ

DWA GŁÓWNE RODZAJE FORM ŚWIĄTYNNYCH

Mając to na uwadze, przyjrzyjmy się kształtowi świątyń na Malcie.

Porównując je, widzimy dwie różne formy architektury:

• Jeden z nich charakteryzuje się kształtem koniczyny, z dziedzińcem i trzema apsydami (lub płatami), lub z dwiema apsydami i centralną niszą/apse.
• Drugi charakteryzuje się kształtem koniczyny, z dwoma nałożonymi na siebie dziedzińcami, pierwszym z dwiema absydami i górnym z trzema absydami lub z dwiema absydami i centralną niszą.

Weźmy dostępne nam przykłady, aby to zilustrować i zobaczmy, co symbolicznie reprezentuje każda z jego form.

KSZTAŁT KONICZYNY Z TRZEMA LIŚĆMI

PRZYKŁADY ŚWIĄTYŃ W KSZTAŁCIE TRÓJLISTNEJ KONICZYNY

Południowa świątynia Skorba (3 600 – 3 000 p.n.e.),

Południowa świątynia Skorby

Najstarsza faza Ġgantija (3 600 – 3 000 p.n.e.),

w kształcie trójkąta z pojedynczym dziedzińcem i potrójną absydą (w kształcie krzyża).

Pierwsza świątynia Ta’ Ħagrat (3 600 do 3 000 p.n.e.)

Pierwsza świątynia Ta’ Ħagrat

3 600 do 3 000 p.n.e.

Cloverleaf z dziedzińcem z trzema absydami (w kształcie krzyża)

Z widokiem na południowy wschód/północny zachód

Prymitywna (lub górna) świątynia mnajdra (3 600 p.n.e.)

Prymitywna świątynia Mnajdra

(Przed 3600 r. p.n.e.)

Cloverleaf z dziedzińcem z trzema absydami (w kształcie krzyża)

Z widokiem na południowy wschód/północny zachód

Wejście jest utworzone przez otwór wycięty w dużej pionowej wapiennej płycie, typowej konstrukcji dla innych megalitycznych wejść na Malcie.

Wygląda na to, że świątynia miała pierwotnie sklepiony sufit

Filary są ozdobione otworami wywierconymi w poziomych rzędach na ich wewnętrznej powierzchni.

druga świątynia Ta’ Ħagrat (3 300-3 000 p.n.e.)

Druga świątynia Ta’ Ħagrat

3 300 do 3 000 p.n.e.

dziedziniec z czterema absydami.

Od strony południowo-północnej (wejście we wschodniej absydzie pierwszej kaplicy).

SYMBOLIKA TRÓJLISTNEJ KONICZYNY

Kształt trójlistnej koniczyny z pewnością sugeruje nam wiele rzeczy w świetle tego, co już zbadaliśmy:

• Symbol trójlistnej koniczyny przywołuje symbol krzyża (przejrzyj symbolikę krzyża w tym tomie i jego pełną symbolikę w tomie 3).

Z tego punktu widzenia zobaczymy to ponownie w grobowcach korytarzowych w Irlandii (Dowth, Knowth, Newgrange), których korytarz prowadzi do komory w kształcie krzyża z trzema absydami…

Zobaczymy, że o prawej absydzie tumulusa Newgrange mówi się, że jej wnęka była większa i że sztuka naskalna była tam używana częściej niż w pozostałych dwóch.

To samo spostrzeżenie dotyczy prawej absydy południowej świątyni Ġgantija, która w swojej pierwotnej formie miała trzy skrzydła.

Tak więc pomimo odległości i czasu dzielącego te dwa megalityczne miejsca, ich symbolika i rytualne użycie są ściśle identyczne.

(W analizie Stonehenge zobaczymy prawdopodobny powód głównego zastosowania tej prawej apsydy).

• Symbol trójlistnej koniczyny przywołuje na myśl symbol podwójnego topora (patrz Tom 3, aby zapoznać się z symboliką podwójnego topora).

Dla przypomnienia, w bardzo prymitywnym grobowcu Xemxija znaleziono dwa miniaturowe wisiorki topora (najwyraźniej nie podwójne) wykonane z zielonego kamienia. Najwyraźniej symbol topora był dobrze znany mieszkańcom. Co więcej, ten zielony kamienny topór został znaleziony wraz z muszlami, również wisiorkami, których symbolika jest znana (patrz symbolika muszli) i jest powiązana ze spiralą.

• Symbol trójlistnej koniczyny również zasadniczo przywołuje symbolikę koła, ponieważ koniczyna składa się z dziedzińca (zazwyczaj centralnego koła) z trzema otaczającymi go absydami.

Pod tym względem fakt, że wczesna świątynia w Mnajdra miała sklepiony sufit, świadczy o tym, że oprócz symboliki krzyża i podwójnego topora, symbolizowały ją również kopuła, kula ziemska i sfera.

Tak więc, również z tego punktu widzenia, prymitywna maltańska świątynia łączy te same podstawowe formy symboliczne w swoim przedstawieniu bogini matki: krzyż i okrąg.

Te różne symbole zostały już przeanalizowane i wykazano, że wszystkie trzy reprezentują Boginię Matkę i jej moc matrycy.

KSZTAŁT KONICZYNY MA PIĘĆ LIŚCI

PRZYKŁADY ŚWIĄTYŃ W KSZTAŁCIE PIĘCIOLISTNEJ KONICZYNY

Południowa świątynia Ġgantija (4 100 do 3 000 p.n.e.)

Południowa świątynia Ġgantija

(4 100 – 3 000 P.N.E.),

w kształcie trójliścia z dwoma następującymi po sobie dziedzińcami z podwójną absydą

Kształt Trefoil prawdopodobnie 4 100 p.n.e.

W 3600 r. p.n.e. poprzedzała ją hala z podwójną absydą).

Z widokiem na południowy wschód/północny zachód

Należy zauważyć, że podobnie jak w irlandzkich grobowcach korytarzowych, apsyda po prawej stronie od wejścia wydaje się mieć szczególne znaczenie dla kultu.

Kamienny ekran, poprzedzony paleniskiem, definiuje tył apsydy. Znajdują się tam dwa niskie ołtarze rzeźbione w spirale, ustawione na stopniach tworzących platformę. Powyżej znajduje się nisza, która mogła pomieścić idealnie wypolerowany stożkowy kamień (1 m wysokości), obecnie wystawiany w Narodowym Muzeum Archeologicznym.

Lewa apsyda Ġgantija ujawniła dekorację wykonaną z czerwonej ochry.

W Ġgantija korytarz prowadzący do absydy z tyłu jest wykonany z pionowych kamieni ozdobionych małymi wklęsłościami.

Septentrionalna świątynia Ġgantija (3 600 do 3 000 p.n.e.)

Północna świątynia Ġgantija

3 600 do 3 000 p.n.e.

w kształcie liścia koniczyny z podwójną absydą (z wyjątkiem tego, że w tylnym pomieszczeniu znajduje się nisza zamiast tradycyjnej przedniej absydy)

Od strony południowo-wschodniej/północno-zachodniej.

Centralna świątynia mnajdra (3 600 p.n.e. do 3 000 p.n.e.)

Centralna świątynia Mnajdry

(3 600 do 3 000 p.n.e.)

Cloverleaf z dwoma dziedzińcami z podwójną absydą

W kierunku południowo-wschodnim

Północna świątynia Ħagar Qim (3 600-3 000 p.n.e.)

Północna świątynia Ħagar Qim

(3 600-3 000 P.N.E.)

Kształt trójkąta z dwoma dziedzińcami z dwiema absydami (plus absyda/nisza)

Wejście od strony południowej

Prymitywna świątynia w Tarxien (3250 p.n.e.)

Wczesna świątynia Tarxian 3250 p.n.e.

Faza Ġgantija (3 600-3 000 p.n.e.)

W kierunku południowo-północnym

Wymieniony jako posiadający pięć absyd

Niższa świątynia mnajdra (3 000 do 2 500 p.n.e.)

Dolna świątynia Mnajdry

(3000 do 2500 p.n.e.)

Cloverleaf z dwoma dziedzińcami z podwójną absydą

Pozostałości możliwego kopulastego dachu można zobaczyć tutaj.

Świątynię zdobią spiralne rzeźbienia i wgłębienia.

Podczas równonocy światło słoneczne przechodzi przez główne wejście i oświetla oś świątyni. Podczas przesileń oświetla krawędzie megalitów po lewej i prawej stronie tego wejścia.

” … ” W grudniu 1949 r. odkryto dwa małe posągi i duży okrągły kamień.

Południowa świątynia Ħagar Qim (3 000-2 500 p.n.e.)

Południowa świątynia Ħagar Qim

(3000 – 2500 P.N.E.)

w kształcie krzyża z dwoma dziedzińcami i dwiema absydami

Widok z wejścia od strony północno-zachodniej

W centrum stanowiska pierwotna świątynia (3000-2500 p.n.e.) również miała kształt trójliścia (krzyża), z dwoma dziedzińcami z podwójnymi absydami i bardziej odległą absydą odpowiadającą niszy (cytowany tekst mówi o „świątyni z czterema absydami i dystalną absydą zastąpioną niszą”).

Zachodnia świątynia Tarxien (3000 p.n.e.)

Zachodnia świątynia Tarxien

3000 P.N.E.

Faza Saflieni (3,000-2,900 p.n.e.),

od strony południowo-zachodniej/północno-wschodniej

Dwa dziedzińce, 5 absyd.

Tradycyjna wklęsła fasada

Posąg, idol, pomnik w absydzie po prawej stronie przy wejściu (3)

Zachodnia świątynia Tarxien: szereg kamieni rzeźbionych w płaskorzeźbie z motywami geometrycznymi (zwoje, spirale itp.) lub zwierzęcymi (kozioł, koza, świnia itp.). Jeden z tych zdobionych kamieni ma otwór w kształcie półksiężyca, zablokowany przez idealnie dopasowany i zdobiony kamień. Wykopaliska ujawniły, że kamień ten otwierał się na przestrzeń, w której umieszczano ofiary i rytualny kamienny nóż.

Północna świątynia Skorba (2 900 – 2500 p.n.e.)

Północna świątynia Skorby

(Późniejsza) faza Tarxian (2 900 – 2 500 p.n.e.)

W kształcie trójkąta z dwoma dziedzińcami, pierwszy z podwójną absydą, drugi z podwójną, a prawdopodobnie nawet potrójną absydą (głowa jest wyraźnie słabo zachowana).

Zwrócony w kierunku północ-południe (przylegający do drugiego)

Przy wejściu do południowej świątyni Skorby kamienny bruk składa się z sześciu płyt z pięcioma otworami w trzech z nich, które według H. Trumpa były przeznaczone na libacje.

Na stanowisku Skorba znaleziono figurki stylizowanych kobiecych torsów z kamienia i terakoty, wyraźnie pokazujące piersi i trójkąt łonowy, a także kości bydła starte przez pocieranie, aby nadać im kształt fallusa, oraz kozie czaszki rozbite tak, jak można je zobaczyć w rzeźni.

PRZYKŁADY WIELU KSZTAŁTÓW KONICZYNY

Południowa świątynia (z rozbudową) Ħagar Qim (3,000-2,500 p.n.e.)

Południowa świątynia Ħagar Qim

(3000 – 2500 P.N.E.)

Widok z północno-zachodniego wejścia znanego jako Dziura Wyroczni

To właśnie w tym miejscu, w pierwszej zachodniej absydzie, znaleziono „Wenus z Malty”, statuetkę przedstawiającą nagą kobietę bez głowy.

Centralna świątynia w Tarxien (2 900 do 2 500 p.n.e.)

Tarxien Temple Central 

Faza Tarxian (2 900-2 500 p.n.e.). 

Z sześcioma absydami i dystalną niszą

od strony południowo-zachodniej/północno-wschodniej

SYMBOLIKA KSZTAŁTU PIĘCIOLISTNEJ KONICZYNY: PRZEDSTAWIENIE PRZYKUCNIĘTEJ BOGINI MATKI 

Forma trójliścia z pięcioma liśćmi jest oczywiście nowsza, ponieważ mówi się, że południowa świątynia Ġgantija miała pierwotnie trzy liście (4100 p.n.e.), zanim dodano dodatkowy dziedziniec z trzema absydami (3600 p.n.e.).

Ale poza jego nowszym charakterem, to co nas najbardziej interesuje, to oczywiście powód wyboru tej formy.

Niektórzy badacze porównują trójlistny plan maltańskich świątyń do płatów niektórych sztucznych jaskiń grobowych, co prowadzi ich do wniosku, że były to proste pochówki.

https://www.universalis.fr/encyclopedie/temple-megalithique/

A jednak, po tym, co już powiedzieliśmy, powód tego architektonicznego wyboru jest oczywisty (nawet bez wiedzy o symbolice).

Ten konkretny plan niewątpliwie służy przedstawieniu samej bogini matki w jej lokalnej formie, z jej roślinnymi formami charakterystycznymi dla bogini matki danego miejsca, przypuszczalnie w różnych pozycjach:

• na wznak, na plecach

z rozłożonymi rękami i nogami, jak w symbolice ręki Tanit, lub widziane z góry, z uniesioną głową i kończynami (jak uniesiona ręka widziana z góry),

• siedzi z rękami i nogami podciągniętymi do góry,
• Zobacz także na brzuchu.

Jest to już widoczne na stronie Xemxija:

W przypadku pozycji leżącej, z rękami i nogami rozłożonymi lub uniesionymi w powietrzu, spójrz na skroń:

• Południowa Ġgantija
• Septentrional de Ġgantija
• Mnajdra Central
• Septentrional de Ħagar Qim
• Na zachód od Tarxien

Jeśli chodzi o formę leżącą (ręce i nogi rozłożone lub uniesione), wydaje się, że jest to najstarsza forma architektoniczna.

Jeśli chodzi o formę siedzącą, spójrz na świątynie:

• Południowy Ħagar Qim
• Prymityw z Tarxien
• Dolna Mnajdra

Sama w sobie forma siedząca może być również rozumiana jako leżenie na plecach z podniesionymi rękami i nogami, ale południowa świątynia Ħagar Qim również głosi na korzyść pozycji siedzącej lub przykucniętej.

W przypadku formy podatnej (?) możemy mieć przykład ze świątynią:

• Septentrional de Skorba

Zauważ, że ten pięcioramienny kształt trójkąta jest bezpośrednio powiązany z symboliką dłoni, która, jak widzieliśmy w przypadku symbolu dłoni Tanit, jest symbolem bogini matki przedstawionej w pozycji porodowej i w jej darze płynów witalnych.

Ten lokalny kształt koniczyny wynika po prostu z faktu, że członkinie bogini matki są korpulentne.

Inną symboliką związaną z tym kształtem pięciolistnej koniczyny jest motyl, symbol par excellence regeneracji (patrz Tom 3 dotyczący symboliki gąsienicy i motyla). Z tego punktu widzenia nie jest to po prostu ciało bogini matki, które jest reprezentowane, ale jej osobista regeneracja, taka jak ta, którą wytworzyła na ojcu bogów, a przez to na wszystkich jej czcicielach, których symbolicznie przekształca w motyle, w istoty narodzone na nowo.

WYIDEALIZOWANA ŚWIĄTYNIA I OCZYWISTA SYMBOLIKA

Aby potwierdzić tę reprezentację, wystarczy spojrzeć na wizję wyidealizowanej świątyni według Mamone i Stoddarta, porównując różne elementy znalezione w miejscach.

Ta wizja podsumowuje wszystkie elementy zwykle i statystycznie spotykane w maltańskiej monolitycznej świątyni:

Boczna organizacja przestrzeni i działań w wyidealizowanej „świątyni” (Malone i Stoddart 2009, 372).

Podpisy są w języku angielskim, ale interesuje nas tutaj ogólna forma.

Po prostu odwróćmy obraz i porównajmy go z lokalną boginią-matką:

Oczywiście straciła głowę po prawej stronie, ale wiemy też, dlaczego w micie (patrz analiza wyroku śmierci przez logos / symbolikę zdekapitowanej bogini matki).

SCHEMATYCZNA STATUETKA BOGINI MATKI W MUZEUM VICTORII

W tym samym duchu artykuł Anne Larue, która, nawiasem mówiąc, ma odpowiednią intuicję, aby zrozumieć, że te świątynie są reprezentacjami ciała bogini matki, ale niestety nie przypisuje im cech świątyń, przedstawia zdjęcie następującej interesującej figurki z Muzeum Archeologicznego Wiktorii:

Anne Larue zachęca nas do porównania go do świątyni Ggigantja i ma całkowitą rację!

https://alka.hypotheses.org/1305

SYMBOLIKA ARCHITEKTURY ŚWIĄTYNI HAL SALFIENI

Aby zrozumieć powód powstania tego szczególnego hipogeum, z podziemną świątynią identyczną pod każdym względem ze świątyniami naziemnymi, musimy skupić się na drugim poziomie, na obszarze przedstawionym jako najbardziej niezwykły, ze wszystkimi cechami świątyni, a nie tylko miejsca pochówku.

Ten obszar, ta podziemna świątynia, zaczyna się od trylitowych drzwi (na 2), po których następuje studnia ofiarna (na 3), dekorowany pokój (na 7), główna sala (na 9), Święte Świętych (na 10) i Skarbiec (na 11).

Po raz kolejny, podobnie jak świątynie na powierzchni, obszar ten jest reprezentacją podziemnej bogini matki, bogini ziemi i świata podziemnego:

PODZIEMNA ŚWIĄTYNIA HAL SALFIENI

Teksty w ramkach (od góry do dołu) :

• Głowa lub korona
• Głowa lub górna część tułowia
• Prawe ramię lub pierś
• Lewe ramię lub pierś
• Pępek / macierz
• Podbrzusze / uda
• Trylit / pochwa

Co ciekawe, studnia ofiarna znajduje się w pępku, w centralnej osi macicy.

Warto również zauważyć, że za tą studnią ofiarną znajdują się 3 główne pomieszczenia, w kierunku zgodnym z ruchem wskazówek zegara, główne pomieszczenie odpowiadające prawej piersi, Święte Świętych odpowiadające górnej części tułowia (lub głowy), skarbiec odpowiadający koronie (lub głowie), do którego możemy dodać udekorowane pomieszczenie odpowiadające lewej piersi.

Zwróć uwagę na tendencję do dzielenia ciała bogini na 3 główne okręgi, co przypomina prymitywny kształt trójlistnej koniczyny, prymitywną i centralną konfigurację, w której trzon wyroczni reprezentowałby drzwi do matrycy.

POKÓJ SKARBÓW: GŁOWA BOGINI MATKI

Jeśli mamy jakiekolwiek wątpliwości, że tak jest, warto zauważyć, że na planie hipogeum pana Fergusona pokój 27, który odpowiada pomieszczeniu skarbca, odpowiada głowie bogini matki, jeśli założymy, że ta świątynia jest modelem jej ciała.

Na tym planie autorstwa pana Fergusona wyraźnie widać, że pokój 27, pokój skarbu, odpowiada głównemu pokojowi bogini matki (tutaj na jego planie główny pokój 27 znajduje się w prawym dolnym rogu).

Plan hipogeum autorstwa Iana F.G. Fergusona

Co więc znaleziono w tym słynnym pokoju 27? Lokalizację tego, co musiało być ikonicznym posągiem Bogini Matki, której głowę można było dowolnie usuwać i zastępować za pomocą perforowanej kamiennej wargi nad nią i liny.

Zobacz rzeczywiście, co czytamy:

Ostatnie pomieszczenie na tym poziomie, 27 „…”, jest małym, ciemnym pomieszczeniem, nawet dziś, z podniesioną półką naprzeciwko wejścia; to, jak Evans wskazuje na zewnątrz, byłoby odpowiednie do trzymania ikony, a ponieważ po oświetleniu byłoby widoczne z południowo-zachodniego rogu 24, jest całkowicie prawdopodobne, aby zasugerować, że ograniczone spojrzenie na jedną z postaci mogło zostać włączone do odpowiedniego ceremoniału. Ponownie, jak zauważył Evans, nad obręczą znajduje się perforowana kamienna krawędź, odpowiednia do przejścia cienkiej liny. Ponieważ większość kamiennych statuetek miała oddzielne głowy, a jedna taka stojąca statuetka (S/S40, około 40 cm wysokości), a nawet dwie wapienne głowy (S/S 38 i 39) zostały odzyskane z hypogeum, wydaje się wysoce prawdopodobne, że mamy tutaj formę rytualnej konsultacji z boginią, której głowa mogła być poruszana za pomocą liny kontrolowanej przez operatora.

(budowniczowie świątyń prehistorycznych/Malta Praca doktorska Iana F.G.Fergusona na Uniwersytecie Londyńskim Ph. D in Archaeology/p.152).

Czy to nie zadziwiające, że ta najbardziej oddalona część świątyni, skarbiec, najświętszy obszar, powinna zawierać „zdejmowaną” głowę bogini matki, mimo że w interpretacji tego dzieła ta część świątyni znajduje się dokładnie tam, gdzie znajduje się jej głowa (lub korona)?

Nie ma wątpliwości, że nie ma błędu w interpretacji świątyni pięciu kijów jako ciała przykucniętej bogini.

BOGINI MA ODCIĘTĄ GŁOWĘ, A NASTĘPNIE ZAKŁADA JĄ Z POWROTEM

Co więcej, odcięta głowa bezpośrednio łączy tę boginię-matkę z innymi boginiami-matkami, które spotkało dokładnie to samo.

Weźmy na przykład przypadek bogini Izydy, kiedy została ścięta przez swojego syna Horusa lub boga sokoła Anty (który był również związany z Horusem), w zależności od tradycji, po czym jej głowa została jej zwrócona, bez mitu mówiącego dlaczego, wraz z głową krowy. Po tym, jak głowa krowy została umieszczona na miejscu, stała się boginią Hathor. Następnie zregenerowała Anty, tego samego mężczyznę, który zdekapitował ją po tym, jak został ubity przez Re.

Mit ten jest w rzeczywistości bardzo jasny i został już wyjaśniony (patrz uwaga na temat „symboliki odciętej, zdekapitowanej głowy” w analizie „wyroku śmierci Logosa”, tom 1), podając powód zarówno dekapitacji, jak i powrotu głowy.

Pamiętajmy tylko, że Bogini Matka z Malty jest bezpośrednio związana z Izydą i innymi Boginiami Matkami, które również „tymczasowo straciły głowę”.

DŁOŃ UDEKOROWANEGO POKOJU: PRZYKUCNIĘTA BOGINI, KTÓRA RODZI I ROZPROWADZA PŁYNY WITALNE!

Wyobraźmy sobie przez chwilę, że wciąż dręczą nas wątpliwości.

Zwróć uwagę na to, co pan Ferguson zauważa w swojej analizie pokoju 20, powszechnie znanego jako pokój dekorowany, który na naszym diagramie jest lewym ramieniem lub lewą piersią przykucniętej bogini matki.

Pozwoliłem sobie zacytować go bardzo obszernie, co mam nadzieję mi wybaczy, ale abyście mogli towarzyszyć mu tak, jakbyście tam byli, jak przewodnik w postępach jego obserwacji i wniosków, które z nich wyciąga:

Pokój 20 jest znany jako Dekorowany Pokój, choć Ridley nazywa go Pokojem Hex; jest to interesująca duża sala z wieloma elementami – pomalowanymi ścianami i sufitem, okrągłym dołem, dwoma filarami i ostatnimi schodami prowadzącymi na trzeci poziom. ” … ” Okrągły dół, 22, jest osadzony w ziemi i został celowo wycięty jako dół o głębokości 2 m bez możliwości wejścia lub wyjścia. Jego kształt, w tym pochyła półka, przypomina słoik z szeroką szyjką. Zammit uważał, że znaleziono tu wisiorki, amulety i inne przedmioty osobiste, a także słynną terakotową figurkę znaną jako Śpiąca Dama i towarzyszącą jej monetę, chociaż Trump przypisuje je do głównego pomieszczenia (Trump 1972; 60). Dlaczego w podłodze wycięto okrągły dół? Wygląda to zupełnie inaczej niż w komorach bocznych używanych do pochówków. Czy mógł być używany do przechowywania ziarna, być może kukurydzy nasiennej? Jest to możliwa hipoteza.

Biorąc pod uwagę tę możliwość, wydaje się również możliwe, że mógł on być używany do celów religijnych. Taką interpretację potwierdzają dwa małe pionowe filary wykute w skale, z których oba są ozdobione pikowaną ochrą. Nie ma dowodów na ich praktyczną funkcję, więc mogły służyć celom rytualnym. Pionowe kolumny (betyle), zarówno naturalne (stalagmity), jak i sztuczne, są cechami powszechnie spotykanymi w kontekstach rytualnych i religijnych na Krecie i w innych miejscach, a na Malcie pojawiają się w powiązaniu z różnymi świątyniami w fazie marksistowskiej.

Pokój 20 ma również, na ścianie naprzeciwko dołu, widoczny zarys prawej ręki trzymanej pionowo i noszącej kciuk i pięć innych palców, co Ridley i inni uznali za zjawisko naturalne. „Wydaje się, że jest to całkowicie przypadkowe, chociaż nadal możliwe jest, że powierzchnia została wydziobana, ale jest to bardzo mało prawdopodobne. Nie widać żadnego pigmentu” (Ridley 197 6; 61) Przez długi czas ja również byłem tego zdania.

Istnieją jednak trzy punkty, które wskazują na inną interpretację. Po pierwsze, istnieje bezgłowa statuetka z terakoty, która również ma 6 palców na każdej dłoni. Stwardnienie rozsiane jest nadal stosunkowo powszechną nieprawidłowością medyczną (szósty palec jest obecnie zwykle usuwany we wczesnym dzieciństwie) i jest przekazywane genetycznie; w czasach prehistorycznych takie zjawisko musiało być postrzegane ze strachem i przesądami. Po drugie, motyw dłoni jest powszechnym elementem paleolitycznej sztuki jaskiniowej, jak w Grotte de Gargus w Hautes-Pyrénées, gdzie około dwudziestu negatywnych dłoni, w większości pionowych, zostało wydrukowanych na wewnętrznej ścianie przez dmuchanie. Po trzecie, nie ma wątpliwości, że ogólny kontekst, zarówno Salle des Hexagones, jak i Środkowego Poziomu jako całości, jest jednym z rytualnych lub kultowych działań. Przypadkowe zbiegi okoliczności są prawdopodobne, ale istnieje punkt, poza którym zdrowy naukowy sceptycyzm staje się irracjonalnym nihilizmem (Uwaga: to nie ja to mówię!). Biorąc pod uwagę, że kontekst odgrywa ważną rolę w sprawach archeologicznych, powinniśmy zaakceptować spore prawdopodobieństwo, że ta „ręka” jest artefaktem. Powinniśmy również zauważyć, że jej wysokość nad ziemią jest dokładnie odpowiednia dla aktu rytualnego, być może składania przysięgi (budowniczowie świątyń prehistorycznych/Malta Praca doktorska Iana F.G.Fergusona na University of London Ph. D in Archaeology/p.145).

Czy zdajesz sobie sprawę ze znaczenia obserwacji pana Fergusona i jego poprawnej dedukcji (nawet jeśli nie rozumie jej symbolicznej interpretacji)?

W tym pomieszczeniu, udekorowanym ze szczególną starannością, zauważył obecność okrągłego dołu, dwóch stalagmitów-betyli wyciętych w skale i tego samego motywu dłoni, którego głębokie mistyczne znaczenie znamy.

Jego rozumowanie jest niezwykle interesujące: opiera się na skojarzeniach i nie daje się przytłoczyć dominującemu sceptycyzmowi/relatywizmowi swoich kolegów. Kojarzy tę rękę z wielką boginią, ze skalnymi dłońmi Gargas i, biorąc pod uwagę wysoce kultowy kontekst, przypisuje jej rytualne znaczenie, nawet jeśli nie wie, jak to zinterpretować.

Niesamowite, prawda?

W przeciwieństwie do pana Fergusona, znamy symbolikę tej ręki i wiemy, dlaczego tam jest!

Przedstawia boginię-matkę w pozycji kucającej, symbolicznie rodzącą reinkarnowanego ojca bogów i rozprowadzającą jego płyny życiowe wśród żywych i umarłych.

Pojemnikiem na te płyny w tym właśnie pomieszczeniu jest okrągły dół, w którym możemy sobie wyobrazić, biorąc pod uwagę jego głębokość 2 m, że wyznawcy byli mistycznie zanurzani jako symbol ich odrodzenia-śmierci.

Możemy również zauważyć, że każdy główny krąg ciała Bogini Matki wydaje się funkcjonować jako niezależne mistyczne centrum, z własną ikoną i specyficznym rytuałem, nawet jeśli zawsze obraca się wokół głównego tematu regeneracji możliwej dzięki Bogini Matce.

W tym przypadku umiejscowienie tego rozkładu płynów w tej części lewej piersi Bogini Matki nie jest bez znaczenia.

Ale najważniejszą rzeczą do zapamiętania jest to, że jak intuicyjnie rozumiemy, być może nie doceniając w pełni jej historycznego i religijnego znaczenia, ta podziemna świątynia w Hal Salfieni jest niczym innym jak łącznikiem między jaskiniami prehistorycznych miejsc i symboliką dłoni, jak w Gargas, jak wskazał pan Ferguson, i monolitycznymi świątyniami Malty!

Jak już wykazaliśmy, świątynie te same w sobie są reprezentacjami przykucniętej bogini-matki!

I jak słusznie zauważył pan Ferguson, dłoń jest bez wątpienia dłonią bogini matki, ponieważ ma sześć palców, tak jak figurki ją przedstawiające!

Tak więc symbol prehistorycznej dłoni jest niewątpliwie bezpośrednio związany z symboliką bogini matki (kucającej)!

Nawet gdyby nie było potrzeby, aby ta strona to zrozumiała i udowodniła poprzez obserwację i analizę, jest to dodatkowy i rażący dowód na trafność tej interpretacji, a także na jej uniwersalność i ponadczasowość.

Uniwersalność i ponadczasowość, że tak powiem, ponieważ z naukowego punktu widzenia kończymy z identycznymi przedstawieniami bogini matki na stanowisku z górnego paleolitu (przypomnienie: dla Gargas i Cosquer, między 43 000 a 29 000 lat temu dla Aurignacian i 31 000 do 22 000 lat temu dla Gravetian) w porównaniu z „od – 4 100 lat temu datowane na hipogeum Ħal Saflieni.

Podczas gdy zakładano, że nasi prehistoryczni przodkowie byli niezdolni do mitologicznych przedstawień i kultów religijnych, tutaj robią w zasadzie dokładnie to samo, co „40 000 do 18 000 lat” później, w erze megalityzmu!

Co więcej, jak zobaczymy w tej analizie, kult związany z Izydą i Demeter, na którym znajdujemy autentyczne mistyczne podpisy Ewy i jej męża.

Ale przejdźmy do rzeczy.

TROU „AUX ORACLES” by ĦAGAR QIM

Warto zwrócić uwagę na architektoniczny charakter otworu wyroczni w południowej świątyni Ħagar Qim.

Dla przypomnienia, Dziura Wyroczni to sanktuarium, w którym znajdują się dwa betyle, jeden falliczny, a drugi trapezoidalny, reprezentujący płeć żeńską.

Otwór wyroczni znajduje się w punkcie 2, apsyda wyroczni w punkcie 1, a sanktuarium mieszczące dwa betyle w punkcie 3.

Oto zdjęcie tej dziury w wyroczni:

Arcana Tajemnice świata

https://www.youtube.com/watch?v=vD78nBjyAi8

Po zrozumieniu, że świątynia jest przedstawieniem bogini matki, tutaj w pozycji leżącej, z podniesionymi rękami i nogami, oraz biorąc pod uwagę symbolikę nadproża, które symbolizuje boginię matkę i wejście do jej łona, bramę do życia pozagrobowego i regeneracji, nadproże znalezione tutaj tuż przed otworem, biorąc pod uwagę jednoczesną obecność fallusa i płci żeńskiej w tym właśnie miejscu, „ukryte” znaczenie tego „otworu wyroczni” jest oczywiste!

WNIOSKI DOTYCZĄCE KSZTAŁTU ŚWIĄTYŃ

W rzeczywistości, niezależnie od dokładnej pozycji, w jakiej bogini-matka była przedstawiana (siedząca, na plecach lub nawet na brzuchu), jasne jest, że dla jej czcicieli wejście do świątyni na Malcie oznaczało wejście do ciała, brzucha, samego serca bogini-matki.

Fakt, że prymitywną formą był początkowo okrąg (kula ziemska) i krzyż, skupiający się początkowo na jej brzuchu, centralnym obszarze jej łona, a następnie, wyraźnie w późniejszych okresach, przedstawiający ją w całości z głową z rozłożonymi lub wyprostowanymi rękami i nogami, a nawet później siedzącą, pokazuje, w jakim stopniu mistyka świątyni systematycznie kojarzona z regenerującą mocą łona bogini matki, nawet jeśli w różnych formach w różnych czasach, pozostaje wspólnym mianownikiem wszystkich tych miejsc, nawet jeśli dzielą je setki lub tysiące lat.

Przyjrzyjmy się teraz elementom, które pozwalają nam zidentyfikować tę boginię-matkę.

TOŻSAMOŚĆ BOGINI MATKI I OJCA BOGÓW W MEGALITYCZNYCH ŚWIĄTYNIACH MALTY

BOGINI MATKA AGA/AKA I SYMBOLIKA TRYLITU

Przejdźmy teraz do tego aspektu budownictwa megalitycznego, który jest prawdziwą mistyczną lub symboliczną sygnaturą tożsamości danej bogini-matki.

Szczególną cechą miejsc na Malcie jest to, że każde monumentalne wejście jest trylitem.

Co to jest trylit?

Oto definicja:

WSTĘPNA UWAGA NA TEMAT TRYLITU

Termin ten pochodzi od greckich słów τρία (tria, „trzy”) i λίθοσ (lithos, „kamień”) i dosłownie oznacza „trzy kamienie”. W archeologii odnosi się do struktury złożonej z trzech kamieni, gdzie pierwsze dwa, umieszczone pionowo, filary, wspierają trzeci, umieszczony poziomo, nadproże.

Stosowanie trylitów jest dość powszechne w megalitycznych konstrukcjach o charakterze monumentalnym (Stonehenge, megalityczne świątynie na Malcie). W dolmenach z Anjou portyk poprzedzający wejście do komory grobowej jest zazwyczaj utworzony przez trylit.

https://fr.wikipedia.org/wiki/Trilithe

Oto kilka przykładów trylitów używanych jako bramy na teren Malty:

Wejście na stronę Mnajdra

Wejście na stronę Mnajdra/WK/Mareksilarski

Wejście na teren Ħagar Qim

Wejście do świątyni Ħagar Qim/WK/Erweh

panel otwarty od Ħagar Qim

Chociaż nie jest to słup drzwiowy z nadprożem w ścisłym tego słowa znaczeniu, otwarte panele wycięte w kamiennych płytach są prawdopodobnie częścią tej samej symboliki.

Warto przy okazji zwrócić uwagę na analogię z chińskim jadeitowym pierścieniem „pi”, który można porównać z symboliką studni (zob. symbolika pierścienia, jadeitowy pierścień, studnia).

WK/Michael Gunther

SYMBOLIKA FASADY

Zanim przejdziemy dalej, rozważmy oczywiste znaczenie, jakie fasada musiała mieć dla budowniczych, aby zaimponować czcicielom wielkiej bogini:

Jak zauważa dr P-R Giot, „wielką lekcją Barneneza, dwadzieścia lat temu, było to, że ściany zewnętrzne zostały zbudowane tak, aby były widoczne. „… „Nie tylko wewnętrzne aspekty architektury megalitycznej mogły być okazałe – fasady również miały być okazałe” (1983; 26). Tak więc te niezwykłe zewnętrzne mury, zbudowane ostentacyjnie w masywnych ortostatach, miały prawdopodobnie stanowić oświadczenie o sile, mocy i determinacji społeczności, która je zbudowała – i, jakby podwójnie upewniając się o nienaruszalności ich polityki, wszystko to było związane i niewątpliwie poświęcone bóstwu przewodniemu Malty. (budowniczowie świątyń prehistorycznej Malty, praca doktorska Iana F.G.Fergusona na Uniwersytecie Londyńskim, doktorat z archeologii/p.95).

Tak więc symbolika fasady jest ściśle związana z samą Boginią Matką. Fasada jest od samego początku symbolem jej sławy i, jak zobaczymy (ponownie), jej imienia, prawdziwej dedykacji…

SYMBOLIKA TRYLITU

Warto zauważyć w analizie słupka trylitowego przy wejściu, że chociaż jest on uważany za pomysłowe rozwiązanie konstrukcyjne problemu podparcia konstrukcji poprzez utworzenie otworu w tak ciężkiej i masywnej konstrukcji, jego funkcja symboliczna jest jednoznaczna:

Trylit – nadproże na dwóch słupach – jest doskonałym rozwiązaniem problemów inżynieryjnych i architektonicznych. Jest również niezwykle wytrzymały ze względu na swój własny ciężar, o czym świadczą starożytne trylity w Stonehenge. Po znalezieniu rozwiązania w postaci trylitu, został on szybko przyjęty wszędzie i stał się standardowym wejściem do wszystkich świątyń, na ich wewnętrzne dziedzińce i do zagłębionych komór, a nawet został wprowadzony do hypogeum, gdzie nie pełnił żadnej funkcji konstrukcyjnej, ale był czysto symboliczny. (the temple builders of Prehistoric/Malta Doctoral thesis by Ian F.G.Ferguson for the University of London Ph. D in Archaeology/p.96).

Kiedy zewnętrzna para dziedzińców została dodana do Gg, naturalnie otrzymały one swój trylit przy nowym głównym wejściu i, jak to często miało miejsce również w innych przypadkach, przejście zostało przedłużone poprzez umieszczenie trzech trylitów w szeregu. Było to częściowo wymagane przez grubość ściany z jej wypełnieniem, ale czasami było również preferowane, gdy ściana była cieńsza, jak w Tarxien. Prawdopodobnie wskazuje to na adaptację formuły z powodów religijnych: świątynie były niewątpliwie uważane za przestrzeń świętą, a drzwi musiały być postrzegane jako brama do świętego obszaru. Dowodem na to jest użycie trylitów w hypogeum, gdzie nie odgrywają one żadnej roli strukturalnej. (Budowniczowie świątyń prehistorycznych/Malta Praca doktorska Iana F.G.Fergusona dla Uniwersytetu Londyńskiego Ph. D in Archaeology/p.176)

W rzeczywistości logika jest prosta: dlaczego budowniczowie świątyni w hipogeum Hala Salfieni zadali sobie tyle trudu, aby stworzyć trylit na środku poziomu 2, przy wejściu do podziemnej świątyni, gdzie z samej natury nie było potrzeby żadnego rodzaju przejścia, ponieważ świątynia znajduje się w podziemnej jaskini?

Symboliczne znaczenie trylitu w odniesieniu do bogini matki, czy to w Hal Salfieni, czy w świątyniach powierzchniowych, jest zatem udowodnione i potwierdzone.

Należy jednak wziąć pod uwagę dodatkowy element refleksji:

Można również argumentować, że trylit był najprostszym sposobem wejścia do kamiennego budynku i prawdopodobnie był jedyną techniką znaną budowniczym w tej odległej epoce.

Argument ten nie jest jednak przekonujący, ponieważ „zachowane rzędy poziomych elementów murowanych wskazują, że pomniki miały dachy kolebkowe, prawdopodobnie pokryte poziomymi belkami. Ta metoda budowy była niezwykle wyrafinowanym rozwiązaniem jak na swoje czasy„.

W hipogeum Ħal Saflieni widzieliśmy, że przy wejściu do podziemnej świątyni znajduje się trylit, podczas gdy ściany pomieszczeń mają „szczególną cechę, nigdy nie spotykaną w żadnym innym hipogeum, że ich ściany przedstawiają, wyrzeźbione w wapieniu globigerynowym, wszystkie zewnętrzne i wewnętrzne wyglądy świątyń powierzchniowych, z ich trylitowymi wejściami, ortostatami, ołtarzami i sklepieniami kolebkowymi”.

(Wikipedia/A. Pace – 2004 – str. 29 – 36/J. S. Tagliaferro [2000] str. 29).

Innymi słowy, budowniczowie opanowali technikę sklepienia kolebkowego, a także sklepienia kolebkowego, znacznie bardziej złożonego niż „podstawowy” trylit!

Byłoby więc całkowicie możliwe, aby zrobili to przy wejściu.

Biorąc pod uwagę logikę konieczności zaimponowania rówieśnikom i zademonstrowania swojej technicznej wirtuozerii, powinien to być pierwszy wybór!

Po co więc wybierać prostszą technikę – kamienny odrzwia, trylit – skoro celem fasady i wejścia do świątyni jest wywarcie wrażenia i podkreślenie wielkiej mocy wielkiego bóstwa?

Najwyraźniej dokonano tego wyboru, ponieważ trylit był symbolicznie jeszcze bardziej reprezentatywny dla bogini matki i jej mocy niż sklepienie kolebkowe, nawet jeśli to drugie byłoby bardziej ostentacyjne.

Teraz doskonale rozumiemy, dlaczego, ponieważ jak widzieliśmy w analizie imienia Ewy oraz w analizie drzwi i słupka drzwiowego „aka” w języku sumeryjskim, słupka drzwiowego z dwoma prostymi słupkami i nadprożem, to „aka” jest zarówno jednym z głównych symboli bogini matki Ewy, jak i ścisłym sumeryjskim homonimem jej imienia.

Ten trylit jest bez wątpienia prawdziwym symbolicznym podpisem zapraszającym wyznawcę do wejścia do łona bogini-matki Ewy-aga-aka przez te „drzwi” („ka” po sumeryjsku), ten „słupek drzwi” („aka” po sumeryjsku).

SYMBOLIKA OŁTARZA DONICZKOWEGO 

Ołtarz kwiatowy na dziedzińcu 1 w Hagar Qim obok płyt drzwiowych.

Haqar Qim posiada również interesującą kolekcję ołtarzy.

Najbardziej znanym jest „ołtarz kwiatowy 1” znaleziony na dziedzińcu 1 (plansza 20.1). Motyw rośliny rosnącej w doniczce, powtarzający się ze wszystkich czterech stron, jest z pewnością znaczący: roślina była prawdopodobnie uważana za świętą „…” i prawdopodobnie umieszczona jako ofiara na wklęsłej powierzchni łodygi.

Ołtarz ten powinien być interesujący, ponieważ widzieliśmy w naszej analizie Izydy, synonimu Ewy, że jej imię oznacza „gliniany garnek”, przez „Isi” oznaczające „gliniany dół” lub przez „isi” oznaczające „garnek z masłem, z rzeki”.

Co więcej, w mistycznym kontekście regeneracji wielkiego boga przekazywanej przez świątynię bogini matki, której jednym z symboli jest ziarno (symboliczne; patrz symbolika ziarna w tomie 3), również zilustrowane w tej świątyni (patrz nieco dalej), symboliczna obecność tej doniczki z ziarnem jest pośrednio, symbolicznie, innym sposobem przywołania Ewy-Isis. 

ETYMOLOGIA SUMERYJSKA

Ponieważ mamy do czynienia z mianownikiem bogini matki, przyjrzyjmy się nazwom głównych miejsc na Malcie i ich sumeryjskiej etymologii. Przede wszystkim przyjrzyjmy się pochodzeniu języka maltańskiego i temu, czy język ten może okazać się przydatny.

Pochodzenie języka maltańskiego

Oto, co jest tam napisane:

Historia języka maltańskiego zaczyna się od pytań, na które historycy i lingwiści nie mogą odpowiedzieć przy obecnym stanie wiedzy. Archipelag z pewnością posługiwał się językiem lub dialektem fenickim przez pięć wieków i punickim przez dwa wieki, być może trzy, wraz ze starożytną greką przez co najmniej dwa wieki i być może łaciną przez osiem wieków. Cała populacja z pewnością nie mówiła tym samym językiem w tym samym czasie i konieczne byłoby rozróżnienie między zawodami społecznymi lub ekonomicznymi, na co nie pozwalają źródła.

Historycznie rzecz biorąc, pierwszy spór lingwistyczny dotyczący języka maltańskiego dotyczył jego pochodzenia. Ogólnie rzecz biorąc, istnieją dwie główne teorie: czy język maltański jest pochodzenia punickiego czy arabskiego? Istnieje co najmniej jeden punkt wspólny między tymi dwiema teoriami: maltański jest rzeczywiście językiem semickim.

Jeśli istnieje konsensus co do pochodzenia dzisiejszego języka maltańskiego, to jest to język chamo-semicki. ” … ”

Maltański (po maltańsku: Malti) to język chamito-semicki (lub afroazjatycki) z rodziny semickiej.

” … „

Jeśli język odzwierciedla historię jego użytkowników, język maltański, używany w XXI wieku na wyspach maltańskich, jest wspomnieniem tylko części historii Malty. Bogata kultura fenicko-punicka i cywilizacja grecko-rzymska pozostawiły na Malcie niewiele archeologicznych śladów. Wyspy, które stworzyły najstarsze ludzkie zabytki w historii świata (6. tysiąclecie p.n.e.), mają język maltański dopiero od co najwyżej 9. wieku, wymazując w ten sposób ponad 60 wieków swojej historii.

https://fr.wikipedia.org/wiki/Maltais

Z tych elementów możemy się dowiedzieć, że język maltański jest językiem chamo-semickim, zasadniczo podobnym do sumeryjsko-akkadyjskiego, ponieważ Sumer był krajem Kusza, syna Hama (syna Noego), a Akkad był krajem Semitów (nazwanym na cześć Sema, syna Noego).

Warto zauważyć, że w języku maltańskim „babcia” nazywa się „in-nanna„! Dokładnie tak, jak sumeryjska bogini Innanna, o której wiemy, że jest awatarem Ewy! (Zobacz https://fr.wikipedia.org/wiki/Maltais sekcję o spółgłoskach solarnych).

Biorąc pod uwagę niezbędną pierwotną semantyczną bliskość języka maltańskiego do sumeryjsko-akadyjskiego, szczególnie interesująca staje się analiza etymologiczna nazwy nadanej obiektom na Malcie, która, jak możemy mieć nadzieję, pozostała w druku od czasu ich pierwszego zbudowania i pozostała w tej formie w pamięci zbiorowej.  

SKORBA

Trudno jest podać dokładne znaczenie skorba, ponieważ początkowe „s” może być „sa” lub „si” lub „su” lub „šà” lub „še” lub „šu”. Odsyłam do indeksu w tomie 3 w celu analizy tych fonemów.

Z drugiej strony, fonemy „kur” i „ba” są bardziej rozpoznawalne, a przez to wyraźniejsze. Jeśli chodzi o „ba”, problem polega na tym, czy jest to „ba”, czy skrót od „aba”.

Fonem „kur” jest niezwykle obciążony i jest jednym z dwóch fonemów, wraz z „du/dul”, które reprezentują wszystkie główne etapy transformacji upadłej istoty w istotę odrodzoną, istotę, która jest doskonale utożsamiana z Ojcem bogów Adamem.

Podczas gdy „aba” oznacza ojca, samo „ba” jest również ważnym fonemem i zgodnie z indeksem „ba” oznacza zarówno ojca bogów „pa”, jak i łono bogini, szczególnie poprzez „ba” („otwarty pojemnik”, stworzenie ze skorupą (żółw, ślimak itp.), ryba w domu (ba4); „ba7, ba jest również synonimem bar, oznaczającym duszę, wnętrzności, „runo”; a poprzez „bár” lub „bara”, „łono” bogini.), ryba w domu (ba4); 'ba7, ba jest również synonimem baru oznaczającego duszę, wnętrzności, „runo”; a przez „bár” lub „bara5,6” król, władca, albo owoc jej łona, syn-mesjasz powołany do bycia religijnym i doczesnym władcą wywodzącym swoją władzę od matki.

Wynika z tego, że „kurba” jest oczywiście związana z regeneracją ojca po jego przejściu przez matrycę-powłokę (w formie spirali), aby odrodzić się ponownie jako zastępczy syn.

ĠGANTIJA

Nazwę tę można łatwo podzielić na „ga” „an” „ti” „ia”.

Ga

ga” lub „ka” (k i g są równoważne) mają znaczenie „g” lub „k” „zbiornik” z „a” „woda”, „sperma”, „ojciec – przodek”.

Reprezentują one zatem pochwę, łono bogini matki.

Tym bardziej, że fonem „ka”, poprzez swoją homonimię z „ga” „ugu”, oznacza przodka, tj. przodka ojca i/lub matki. ” … „

An

nazwa ta oczywiście odnosi się do „a” „wychowanego” ojca „n” sumeryjskiego ojca bogów, An

” ti ”

Ti oznacza bok, żebro lub strzałkę

Ti oznacza również życie (odpowiednik tìla, tìl)

Fonem ten był używany do określania Ewy na dwa różne sposoby, zarówno jako strony, wybrzeża, ponieważ była obchodzona jako taka (przejrzyj symbolikę bogini strony, wybrzeża), a także przez fakt, że pod jej imieniem „haya” była „matką żyjących” lub „dawcą życia” „ti”.

Ia

i” przez i7 oznacza (podobnie jak ída lub íd) rzekę, główny kanał, ciek wodny, a przez i krzyk bólu (pochodna ér, ír, „łzy, lament?”); ì (i ìa) oznacza również olej, tłuszcz, śmietanę, kamyk.

Tak więc „ída, íd, i7” odnosi się bardziej konkretnie do matki poprzez symbol rzeki oraz jej łez i lamentów, które kojarzą ją z Izydą (tą, która lamentuje).

ìa i ì odnoszą się bardziej szczegółowo do dzieci matki, jej symbolicznych kamyków lub jej płynów ustrojowych (łzy itp.) i symboli (woda, śmietana, tłuszcz, olej).

Związek między Idą, Cybèle-koubaba, wszystkimi boginiami-matkami i boginią-matką wybrzeża:

„Ida” ułatwia identyfikację tej matki:

Jeśli rozbijemy „ida” na „i” i „da”, kogo znajdziemy?

 „da” ma podwójne znaczenie bycia po jednej stronie, trzymania, ochrony; otaczać przez da5 (dab6); utrudniać, powstrzymywać, zabierać, wiązać, „…” (z ruchem w otwartym pojemniku) (przez dab2,4,5, dib2).

Ta strona odnosi się do nikogo innego jak bogini-matki wybrzeża lub strony, pierwszej matki ludzkości, która chroni, otacza i symbolicznie wiąże wszystko linami.

Jednym ze znaczeń słowa „ama” w języku sumeryjskim jest „matka”:

 Znaczenie słowa „mój” :

„W języku sumeryjskim „ma” odnosi się do matki.

Jest to dzika krowa lub wół (typ tura).

ma oznacza również wiązać, wiązać [w dialekcie Emesal, ñál; ñá; innymi słowy, „ga” lub „ka”]. Mamy więc tutaj boginię-matkę, która wiąże linami, innymi słowy wnętrznościami swojego łona, co jest synonimem matczynej miłości i miłosierdzia (patrz symbolika lin).

Jeśli má jest łodzią, ma5, podobnie jak mù, oznacza miażdżenie, mielenie lub palenie (ze znakiem klinowym ka׊È).

Tutaj znowu mamy wizję bogini-matki, która kocha swoimi wnętrznościami (przywiązuje), ale także miele, miele, pali i która w inny sposób „ma” ojca bogów, przodka, ale także, przez rozszerzenie, swoich czcicieli, własne dzieci, swoich poddanych. Jest to również znaczenie bogini matki-krowy „am-a”.

Tak więc to „i” „da”, strona, która wiąże i produkuje dzieci i płyny witalne, jest jednością z krową-matką „ama”, która wiąże, miele i spala ojca „a”.

To oczywiście wyjaśnia znaczenie imienia Cybele Khubel autorstwa A. HISLOP, którego imię oznacza nie tylko „wiązać linami”, ale także „być w pracy dla dzieci” (LDB s.228).

Wyjaśnia to również znaczenie nazwy „Idæa mater”, tj. Idaia Mater, co oznacza matkę Idy, świętej góry we Frygii znanej dziś jako kaz dag (po turecku Kaz Dağı), którą to nazwę nadali jej Rzymianie po tym, jak wyrocznia w Delfach nakazała im przywieźć z Frygii do Rzymu czarny kamień bogini matki.

Teraz lepiej rozumiemy prawdziwe znaczenie góry „Ida”, poświęconej Cybele.

Chociaż HISLOP mówi nam, że w języku chaldejskim Ida oznacza „naukę”, więc Idaia Mater oznacza „matkę nauki”, sumeryjski, u podstaw chaldejskiego, ujawnia nie tylko powód, dla którego czczono rzeki i źródła wypływające ze świętych gór, ale także osobę stojącą za bóstwami-matkami tych świętych gór: boginię wybrzeża / brzegu.

Można powiedzieć, że łączy ich wszystkich.

Spójrzmy na przykład na to, co czytamy o Cybèle:

Ta Bogini Matka była czczona w całym starożytnym świecie. Centrum jej kultu [należy rozumieć jej pierwotny kult, ponieważ Rzymianie, po sprowadzeniu jej do Rzymu, powiązali ją z inną górą, Idą] znajdowało się w dzisiejszej Turcji na górze Dindymon, w Pessinonte, gdzie betyl [czarny sześcienny kamień, od którego pochodzi jej imię, Kubélé], który ją reprezentował, podobno spadł z nieba. ” … ” Była znana w Grecji już w V wieku pne i wkrótce została pomylona z matką bogów [Rhea] i Demeter. ” ... ” Ustalono bliski związek między Artemidą czczoną w Efezie a wielkimi boginiami innych ludów i uważa się, że mają one wspólne pochodzenie. Słownik biblijny stwierdza: „Artemida wykazuje tak bliskie analogie z Cybele, boginią frygijską, oraz z innymi żeńskimi przedstawieniami boskiej mocy w krajach azjatyckich, takimi jak Ma z Kapadocji, Astarte lub Asztaroth z Fenicji, Atargatis i Mylitta z Syrii, że wszystkie te bóstwa mogą być uważane za zwykłe warianty jednej i tej samej koncepcji religijnej, z pewnymi różnicami w zależności od kraju, różnicami, które można wytłumaczyć faktem, że koncepcja ta ewoluowała zgodnie z lokalnymi okolicznościami i mentalnością kraju „.

https://fr.wikipedia.org/wiki/Cybèle

Warto również zwrócić uwagę na nazwę, z którą niektórzy lingwiści kojarzą Cybele:

Imię bogini o imieniu Koubaba jest poświadczone w tekstach w wielu językach starożytnego Bliskiego Wschodu i świata śródziemnomorskiego od środkowej epoki brązu w środkowej Anatolii do czasów rzymskiego cesarza Augusta. W akadyjskich i hetyckich tekstach klinowych, w hieroglificznym języku lewitów, następnie w aramejskim, lidyjskim i frygijskim, a wreszcie w grece i łacinie, z licznymi odmianami jej imion, do tego stopnia, że czasami trudno jest stwierdzić, w jakim stopniu mamy do czynienia z jedną boginią oznaczoną różnymi imionami i przymiotnikami, czy też z kilkoma bóstwami, które wywodzą się od siebie lub współistnieją. Problem ten został podniesiony w 1960 r. przez Emmanuela Laroche’a, lingwistę specjalizującego się w językach starożytnej Anatolii, który twierdzi, że greckie imię Cybele [Κυβέλη, Kubélè] wywodzi się od starszej syro-anatolijskiej bogini Koubaby, która była czczona w szczególności w północnej Syrii. Laroche w szczególności używa odrębnego, ale blisko spokrewnionego imienia bogini, Κυβήβη [Kubebe], również poświadczonego, aby uzasadnić swoją rację. Hipoteza ta jest akceptowana i wzmacniana przez kilku innych historyków religii.

https://fr.wikipedia.org/wiki/Cybèle

Co więc oznacza koubaba w języku sumeryjskim?

Powiedzmy, że „ku” odnosi się do przodka, „ub” do rogu, kąta lub małego pomieszczenia, a „ub4” do wnęki, dziury, pułapki lub pułapki.

„ab” krowa, otwór, róg, „ba” matryca [jest to bardzo uproszczone, ponieważ „ba” jest jednym z najbogatszych fonemów, ale nie mogę tutaj wchodzić w szczegóły] i „ab-ba” ojciec.

W ten sposób koubaba oznacza zarówno przodka, który okazał się pułapką dla ojca, jak i krowę-genitrix ojca poprzez jej łono.

W analizie boku wybrzeża widzieliśmy również, że pojęcia kąta narożnego są podobne do pojęć boku.

Więc to także ten, który stał obok niego.

Kto to może być…?

Wracając do języka maltańskiego, co oznacza Ġgantijja w języku sumeryjskim?

Bardzo syntetycznie, „ga” matryca „ti” towarzysza (boku) i życiodajnej matki (tj. Ewy) wysokiego przodka ojca (Adama w jego sumeryjskim awatarze An) generującego synów i płyny witalne.

TA’ ĦAGRAT

To imię można łatwo podzielić na „ta” „ĥa” (wymawiane jak niemieckie Ch lub hiszpańskie Jota…) „aga” „ara” lub „ra” „t”.

Etymologia słowa „ta

Ta, dá może oznaczać jako przyimek: de, à, pour, au moyen de (instrumentalny przyrostek ablatywny dla mianownika i przedrostek werbalny dla czasowników; jako przyrostek rzeczownika może być miejscownikiem ze zrozumieniem, które należy wywnioskować z kontekstu, jak w an-ta lub ki-ta).

Tak więc, chociaż prawdą jest, że „ta” może odgrywać rolę (w kierunku, dla), ma również inne bardzo specyficzne znaczenie:

Ta oznacza naturę lub charakter [patrz Tán [MEN] skrót od (ta „natura, charakter” + an „niebo”).

Tab oznacza towarzysza, parę, „…” będącą lub tworzącą podwójną, będąc, zgodnie z leksykonem, skurczem „boku” i „otwartego pojemnika”].

tál ze znakiem pisma klinowego „PI” oznacza szerokość lub rozległość, rozumienie jest, zgodnie z leksykonem, skurczem „boków”; lub „charakteru” i „obfitości”). W znaczeniu werbalnym oznacza być, czynić szerokim, rozległym, rozciągniętym; rozprzestrzeniać się, rozprzestrzeniać; rozkładać, rozkładać (powiedziane o skrzydłach, ramionach).

Tak więc „ta” odnosi się do postaci, towarzysza, strony.

Należy zauważyć, że jest to również znaczenie słowa „pi”.

Co więcej, fonemy homofoniczne taka, taga, tak, tag, tà mają szeroki zakres znaczeń odnoszących się do codziennych czynności, ale prawie wszystkie z nich mają znaczenie ezoteryczne (tkanie, dekorowanie, ozdabianie; pukanie; łowienie ryb, polowanie). Jednym z tych znaczeń jest również rozpalanie ognia. 

To, co nas tutaj interesuje, to fakt, że zgodnie z leksykonem fonemy te są skrótem od „te”, „zbliżać się” i „aka”, „robić, umieszczać, wytwarzać”.

Tak więc „taka” jest odpowiednikiem „ta” i jest skrótem od „te” i „aka”, co oczywiście przywołuje na myśl „te”, sępa moździerzowego, i „aka”, czyli Eve-aga-aka.

Ale nawet zwykła czynność „aka”, „robić”, przywołuje ją na mocy wyjaśnienia podanego w ramach analizy kradzieży imienia Boga, gdzie przypisała sobie zdolność czynienia, tworzenia, która jest słownym rdzeniem imienia najwyższego judeochrześcijańskiego boga.

Tak więc „ta” oznacza towarzyszkę Ewy pod jej symbolami „te” sępa i moździerza, których pierwszym aktem stworzenia w celu regeneracji jest zniszczenie.

Etymologia ĥa

Etymologia ta jest bardzo interesująca, ponieważ przekazuje szereg bardzo ważnych idei dotyczących cyklu regeneracji i jego głównych uczestników:

ĥa ma znaczenie predykatywne, gdy jest poprzedzone „niech stanie się…, niech będzie…, niech…”.

ĥa i ĥé, dwa równoważne fonemy, są twierdzącymi predykatami werbalnymi (mówi się o czymś wyrażonym przez modlitwę, np. „niech będzie pochwalony…”).

Na przykład ĥáda, ĥad 2 co oznacza wysuszyć; świecić składa się zgodnie z leksykonem z „ĥé” przetłumaczonego jako „niech się stanie” i „dág” „świecący”).

Widzimy, że ĥé lub ĥa umieszczone przed czasownikiem oznaczają „niech stanie się…, niech będzie…, niech…”.

ĥa ma poczucie obfitości

Rzeczywiście, ĥa oznacza również „obfitość”.

Przykładem tego jest termin ĥa-šu-úr, który odnosi się do perskiego cyprysu lub pnia drzewa lub jego żywicy, przetłumaczony w leksykonie jako „obfitość” plus „wylewać, wylewać” plus „pień drzewa”.

Z pewnością wynika to z faktu, że samo „ĥ” oznacza „wiele”, że ĥá lub ĥi-a, które są równoważne, oba oznaczają liczne, różnorodne, różnorodne; mieszane. Powodem tej obfitości, tego charakteru „wielu” lub znaczenia „wiele”, które niesie ĥa, jest z pewnością fakt, że „ĥi” oznacza „mieszać”.

Tak więc to, co wychodzi z moździerza, co jest mieszane, skutkuje obfitością.

ĥar” odnosi się do moździerza.

Warto również zauważyć, że ĥa wiąże się z trzema różnymi działaniami: sprzeciwem i konfrontacją, kradzieżą, ruiną i zniszczeniem, ale także aktem dystrybucji, dawania losu lub dziedziczenia.

Następnie przyjrzymy się symbolicznemu znaczeniu odnoszącemu się do ojca, po czym nastąpi synteza mistyczno-logicznego zrozumienia tego fonemu.

ĥa ma poczucie sprzeciwu, konfrontacji

Warto również zauważyć, że ” ĥa ” wiąże się ze sprzeciwem i konfliktem matki, starej kobiety, która jest czarownicą.

W rzeczywistości sumeryjskie słowo ĥa-mun oznacza wzajemną opozycję; kontrast; konflikt, konfrontację, będąc zgodnie z leksykonem sprzężoną formą czasownika „ĥum” „walczyć”, podobnie jak w akadyjskim „huud” „radość” jest sprzężone z „hadûm” „radosny”; z wyjątkiem tego, że w języku sumeryjskim nie ma sylaby „mum”, tylko sylaba „mun”; por. s. 101 leksykonu).

Wszystko to jest niezwykle bogate w znaczenie, ponieważ „ma” odnosi się do matki, która wiąże, podczas gdy „um” lub „umu” oznacza starą kobietę, pielęgniarkę, „um-ma” oznacza starą kobietę, czarownicę – etymologia „czarownicy” pochodzi od „starej kobiety, która wiąże lub wiąże”, koniecznie za pomocą lin, wiedząc, że (gi) um oznacza linę wykonaną z trzciny (por. umu). (Indeks znaczenia sumeryjskich fonemów/Tom 2).

Nawet jeśli „mun” nie jest nazwą „księżyca” w języku sumeryjskim (zapoznaj się z symboliką księżyca), gwiazdy, która ogólnie reprezentuje wielkie żeńskie bóstwo, interesujące jest odnotowanie związku między sumeryjskim „mun” i akadyjskim „mum”, który wyraźnie oznacza prymitywną boginię-matkę.

Związek ĥa z kradzieżą:

Co ciekawe, mówi się, że złodziej to šu-ĥa, co jest skrótem od šu, „ręka”, i ĥa, które w tym przypadku wyraża ideę kradzieży, zabierania i przejmowania bez zezwolenia. Zgodnie z leksykonem, odpowiednikiem šu-ĥa jest šu-ku6-d , biorąc pod uwagę, że ĥa i ku6 są równoważne.

Wiemy też, że jednym ze znaczeń słowa „ku” jest przodek-generator.

Na przykład „šu…ĥa-za” oznacza „trzymać w dłoni” i jest skrótem od „šu” „dłoń” i „ĥaza” „trzymać, chwytać”.

Związek ĥa z ruiną, zniszczeniem:

Równie interesujące jest to, że ĥa-lam oznacza rujnować, niszczyć (często z – ta) (por. także ĥul 3)

Jeśli wrócimy do symbolicznego indeksu sumeryjskich fonemów, możemy przeczytać :

„La” odnosi się bezpośrednio do obfitości, luksusu, bogactwa, świeżości i piękna młodości; błogości, szczęścia; pragnienia, tęsknoty.

„Lam” odnosi się zarówno do bujności, jak i… podziemi. Jego forma czasownikowa oznacza również wzrost lub bujny wzrost.

Teraz láma, lám odnosi się również do imponującej mocy bóstwa, będąc skurczem „la”, „obfitości” i „me”, „funkcji, mocy”).

lamma, làma odnosi się również do opiekuńczego dżina.

„…” lam odnosi się zatem do boskiej istoty, źródła płodności i obfitości, ale także władcy podziemnego świata.

Rozumiemy więc, że „ĥa” oznacza to, co (lub to, co) miesza, niszczy „lam” obfitość, świeżość i piękno młodości…

To całkowicie odzwierciedla inne sumeryjskie słowo oznaczające podziemny świat: „arala lub arali”; zgodnie z leksykonem są one wynikiem skurczenia się słów „ĥara/àra” „sproszkować” i „la” „piękno i świeżość młodości”; znajdujemy ich wyjaśnienie w symbolice moździerza i spirali, zwanej ĥar, àr, ur5).

W ten sposób ĥa’ wyraża pierwszy etap procesu regeneracji, zniszczenie, symboliczne sproszkowanie właściwe moździerzowi, który, jak wiemy, wraz ze spiralą jest symbolem matrycy w jej działaniu niszczenia żywych istot, często zbieranych w kwiecie ich wieku, i którzy znajdują się w nim jako więźniowie, pochłonięci w podziemnym świecie.

ĥa a sens de distribuer

Zgodnie z pojęciem obfitości wyrażonym przez ĥa, bardzo interesujące jest zauważenie, że ĥa-la oznacza spadek, część, działkę (por. ĥal).

Godne uwagi jest to, że šu-ĥal-la oznacza otwartą dłoń, będącą zgodnie z leksykonem skrótem od „šu” „ręka” plus „ĥal” „dzielić, rozdzielać plus „la” tutaj w mianowniku”).

Innymi słowy, otwarta dłoń, w języku sumeryjskim šu-ĥal-la, oznacza odziedziczony dar, można powiedzieć, że udział w obfitości wynikającej z samego symbolu otwartej dłoni, która, jak wiemy, jest symbolem przykucniętej bogini matki rodzącej i rozdającej trybowi swoje płyny ustrojowe eliksiry obfitości dla żyjących!

Idea dystrybucji implikowana przez „ĥa” pomaga nam zrozumieć, że pod koniec cyklu regeneracji przywołuje jeden z jego rezultatów, a mianowicie, że po zniszczeniu, zmiażdżeniu i zmiażdżeniu ojca bogów na samym początku cyklu, obfitości, kwiatu młodości, w podziemnym świecie, w łonie Bogini Matki, ostatecznym rezultatem jest zawsze ten sam ambiwalentny i paradoksalny ezoteryczny cel, a mianowicie produkcja obfitości dla żyjących i jej dystrybucja dla wszystkich zgodnie z dobrą przyjemnością przewodniczącej Bogini Matki.

Symboliczne znaczenie ĥa: towarzysz, który miesza się z ojcem

Powiedziano nam również, że ĥá lub ĥ i-a są równoważne i oba oznaczają liczne, różnorodne, różnorodne; mieszane.

Wynika z tego, że ĥa może być skrótem od „ĥi” i „a”, innymi słowy, tym, co łączy „ĥi” z ojcem „a”.

Jest to tym bardziej zgodne z faktem, że * ĥa również odnosi się do ryby.

Nawiasem mówiąc, podążając za leksykonem, ĥa nie jest zwykłym słowem oznaczającym rybę, ale znak Ryb mógł przyjąć swoje sylabiczne znaczenie ĥa od „ĥ” „wiele” i „a” „woda”; ĥa, aby powiedzieć ryba, jest alternatywnym słowem dla ku6 lub kua , aby również powiedzieć ryba.

Teraz wiemy, że ryba jest symbolem wielkiego boga ofiarnego, który powrócił do wód łona, zwłaszcza że kua dosłownie oznacza, rozbite, „ku” przodek „a” ojciec lub ojciec przodków.

Tak więc ĥá oznacza również „to, co miesza ojca przodków”.

Ale o kim lub o czym dokładnie mówimy?

Zauważono również, że ĥa można zmienić na „a”, tak aby „ĥ” zniknęło. Istnieje przykład z ara 3,5, który jest odpowiednikiem ĥara zgodnie z leksykonem.

Tak więc „h á ” jest odpowiednikiem „á”, które oznacza to, a jego odpowiedniki (áĥi, aĥ5) ramię, skrzydło, róg, bok, moc….

Ponownie znajdujemy symbol boku, wybrzeża, który oznacza nie więcej i nie mniej niż „towarzysza” ojca przodków.

Rzuca to światło na znaczenie me-maĥ, które oznacza wielkie „ja”, najwyższe funkcje w odniesieniu do władzy nadanej przez wielkie bóstwo jej najwyższym kapłanom i cesarzom (leksykon wskazuje, że termin ten jest skrótem od „funkcji” i „podwyższony, wywyższony”). Biorąc pod uwagę znaczenie słów „ja”, „ma” i „aĥ” (patrz indeks), które zasadniczo odnoszą się do mocy bogini-matki, matki, która wiąże liny i bok, żebro, rozumiemy, że najwyższa moc, o której tu mowa, pochodzi bezpośrednio od pierwotnej towarzyszki i matki, która stała się boginią, Ewą. 

Synteza i symboliczne wyjaśnienie głębszego znaczenia ĥa

Jeśli umieścimy te różne znaczenia w logicznym porządku w odniesieniu do myśli ezoterycznej, z pewnością lepiej zrozumiemy przyczyny jej symbolicznego polimorfizmu.

W pierwszym przypadku ĥa może odnosić się zarówno do ojca przodków, jak i jego partnera, jego strony, znajdując się w sytuacji obfitości.

Następnie, z inicjatywy kobiety wizualizowanej jako stara wiedźma-matka, dochodzi do kradzieży, dokonywanej poprzez zabranie czegoś ręką, co następnie skutkuje zrujnowaniem, zniszczeniem, obfitością, kwiatem i pięknem młodości (przejrzyj jedną z symboli kwiatu z mitu o Coré, Perséphone…) i zaprowadzeniem jej / ich do podziemi, gdzie mocą swojej matrycy-śmierci-spirali miele, miażdży, miażdży martwe ciało swojego męża.) i prowadząc ją/ich do podziemi, gdzie, dzięki mocy swojej matrycy-śmierci-spirali, miele, miażdży i miażdży martwe ciała swojego męża, ojca przodków, a co za tym idzie, własnych dzieci, zanim w końcu odtworzy stan obfitości, który redystrybuuje wśród żywych.

Musimy zatem zrozumieć, że pozorna sprzeczność między obfitością a zniszczeniem obfitości, którą przywołuje ĥa, wcale nie jest sprzecznością.

To tylko cykl.

Obfitość jest zarówno stanem początkowym, jak i rezultatem końcowym.

Początkowo istniał, został lub jest zniszczony przez konsekwencje błędu, ale zostaje ponownie odkryty przez samonaprawę tego błędu za pomocą przejścia przez śmierć (podziemia).

To właśnie wtedy predykatywne, modlitewne znaczenie ĥa nabiera pełnego wymiaru, gdy oznacza „niech tak będzie”!

Ta analiza „ĥa”, którą należy powiązać z zaprawą i spiralą „ĥar, àr, ur5”, rzuca również światło na symbolikę otwartych ust i agresywnych dzikich bestii pokazujących swoje kły, ponieważ termin zú… ur 5, który oznacza żuć, gryźć (będąc, zgodnie z leksykonem, skurczem „zú” „zęby” i „ur5” „żuć”), ma znak klinowy … ” ĥar „, moździerz, spirala …

Kończymy więc z różnymi symbolami (moździerz, spirala, usta i kły…), które symbolizują w zasadzie to samo: zniszczenie dokonane przez matrycę Bogini Matki w jej wstępnej fazie regeneracji zmarłego.

Zauważyłeś również, jak prosty fonem, taki jak ĥa, gdy mistycznie zidentyfikowany we wszystkich jego etymologicznych aspektach, staje się bardzo ciężki w znaczeniu.

Zdecydowałem się rozwinąć go tutaj, ponieważ szczególnie dobrze nadaje się do wyjaśnień związanych ze świątyniami, jak na Malcie, ale także gdzie indziej, gdzie symbolika zaprawy, spirali (jej sumeryjskiego imiennika) będzie bardzo obecna i jest powiązana z tym fonemem.

Krótkie przypomnienie Etymologia aga

Znaczenie „aga” zostało przeanalizowane w tej samej książce w badaniu Göbekli Tepe i świętej góry karaca.

Jest to po prostu jeden z głównych fonemów, który odnosi się do Ewy w języku sumeryjskim pod jej imieniem, a także przywołuje wiele jej głównych symboli.

Pamiętaj , że „g” ma odpowiednik „k” „ñ”, a także, jak właśnie widzieliśmy, „ĥ”. Tak więc „aga”, „aka”, „aña”, „aĥa” są synonimami Ewy.

Etymologia ara

Fonem ten został również szczegółowo opisany w przeglądzie góry Karaca.

Etymologia słowa „ara

(Więcej szczegółów można znaleźć w symbolicznym indeksie sumeryjskich fonemów w tomie 3): 

„ara” oznacza sproszkować, zniszczyć (przez ara 3,5), a także świecić, płonąć przez ara4 (lub ar lub rà). „…” (stąd słoneczna nazwa egipskiego boga ra, obiektu cyklicznej regeneracji).

Należy również zauważyć, że samo „ar”, z jego ściśle równoważnymi homofonami (re7; ri6, rá, ir10; e-re7; er, ir) ma wiele znaczeń, z których najważniejsze to towarzyszyć, prowadzić, nieść, iść, …, mieszać, mieszać lub umieszczać, wlewać, wkładać … emitować, generować, zalewać, brać, zbierać.

rí, na przykład, jest odpowiednikiem uru2, (ki), iri, iri11, które oznaczają miasto, miasteczko, wieś, dzielnicę.

W ten sposób „ar” odnosi się do wszystkich działań, które matryca ma wytwarzać dla Ojca bogów i ich zmarłych czcicieli, aby przekształcić ich w gwiezdne bóstwa, takie jak gromadzenie żywych w miastach i miasteczkach, które są zasilane przez jej wody, płyny obfitości.

Etymologia słowa „t

W odniesieniu do końcowego „t”, z analizy bogini wybrzeża, strony, zaobserwowano, że fonemy „ta” i „ti” zasadniczo oznaczają towarzysza, oba odnoszące się do strony, przy czym ti kojarzy się z ideą życia, wywołując pojęcie towarzysza, który daje życie.

Jest również jasne, że w języku sumeryjskim końcowe „at” jest znakiem żeńskim, przynajmniej jeśli chodzi o bóstwa, na przykład boginię Anat (związaną z Tanit i wszystkimi wielkimi boginiami-matkami), która historycznie jest prawdopodobnie nikim innym jak małżonką An, sumeryjskiego ojca bogów, wykraczając w ten sposób poza jej ugaryckie i egipskie pochodzenie.

W świetle podanego właśnie wyjaśnienia dla „ta” nie jest anegdotą, że „Anat” był również nazywany „Anta” w języku egipskim.

Widzimy więc, że „at” lub „ta” jest znakiem rodzaju żeńskiego, przynajmniej w przypadku rzeczowników pospolitych. Jest to prawdopodobnie starożytny powód, dla którego na przykład w języku arabskim żeński mianownik jest również oznaczony końcowym „at”, aby odróżnić go od męskiego.

Wnioski dotyczące TA’ ĦAGRAT

Z tego, co właśnie powiedzieliśmy, wynika, że nazwa wybrana dla tej świętej świątyni, TA’ ĦAGRAT, która niewątpliwie przetrwała tysiąclecia, nadal niesie ze sobą ten sam kolosalny ładunek symboliczny, co w momencie jej powstania, pochodzenie chamo-semickie, całkowicie spokrewnione z sumeryjskim.

Trudno jest podsumować go jednym słowem ze względu na wiele podwójnych znaczeń, ale gdybyśmy mieli nadać mu jedno podstawowe znaczenie ze wszystkich, które przywołuje i które dla ciebie wyszczególniłem, prawdopodobnie byłoby to: moździerz Ewy, towarzyszka ojca w podziemnym świecie, która kruszy go, aby rozświetlić i w zamian rozdać obfitość swoim poddanym.

ĦAGAR QIM

Nazwę tę można łatwo podzielić na „ha” „aga” „ara” lub „ra”, a następnie „qi/ki” „im”.

Ħagar jest po prostu nieskróconą wersją Ħagr, z 'ar’ lub 'ra’ będącymi sumeryjskimi odpowiednikami (patrz indeks fonemów).

Nawiasem mówiąc, analiza tego terminu pomaga nam zrozumieć znaczenie imienia konkubiny Abrahama, którą jego żona Sara dała mu, aby mogła mieć syna, a która nazywała się Hagar, ta sama kobieta, która zostanie matką Izmaela, który będzie źródłem wielu narodów, w tym narodu arabskiego (Izaak, który urodzi się Sarze, da mu naród żydowski).

Nie traćmy z oczu faktu, że Abraham mieszkał w Sumerze, ponieważ mieszkał w Ur, jednym z jego głównych miast, i że na prośbę Jahwe opuścił Ur, aby zamieszkać w namiotach w ziemi Kanaan.

Hagar jest imieniem czysto sumeryjskim, ponieważ Abraham opuścił Ur wraz ze swoim ludem i, jak widzieliśmy, jego złożenie z „aga” i „ar” jest bardzo sugestywne dla ezoterycznego, pogańskiego świata, w którym musiał żyć Abraham. Znaczenie „Hagar” dla zwykłych ludzi jest z pewnością podobne do znaczenia matki dziecka, takiego jak „agarin” (ojciec, matka, łono, macica) i jego synonimy dla matki dziecka.

Ale gdy zrozumiemy znaczenie Ħagar, co oznacza Qim?

Znaczenie słów „imi, im, em” to „glina, ił, błoto”.

Jeśli chodzi o „k” lub „g”, widzieliśmy, że w izolacji termin ten oznacza macierz :

ga” lub „ka” (k i g są równoważne) mają znaczenie „g” lub „k” „zbiornik” z „a” „woda”, „sperma”, „ojciec – przodek”.

Reprezentują one zatem pochwę, łono bogini matki.

Zwłaszcza, że fonem „ka”, poprzez swoją homonimię z „ga” „ugu”, oznacza przodka, tj. przodka ojca i/lub matki. ” … „

Co więcej, wiemy, że „ki” odnosi się konkretnie do sumeryjskiej bogini Ziemi, więc „qim” lub „kim” przenosi nas z powrotem do symbolicznego wyobrażenia glinianego naczynia, tj. łona matki, która kształtuje i przekształca ludzi, w tym sensie, że jest matką żywych, a także matką, która regeneruje zmarłych.

Garncarz kształtujący glinę jest oczywiście uniwersalnym symbolem Stwórcy kształtującego lub tworzącego ludzi (przejrzyj symbolikę garncarza, gliny, błota itp.).

WNIOSKI

Myślę, że staje się jasne, że te nazwy dedykacji z pewnością nie zostały wybrane przypadkowo przez budowniczych tych miejsc.

Od samego początku mówią nam, co tam znajdziemy, główne symbole operacji zniszczenia matrycy bogini matki Ewy, przed jakąkolwiek regeneracją zmarłych: moździerze, spirale…

WSPÓLNA OBECNOŚĆ OJCA BOGÓW

Zgodnie z logiką, że ojciec bogów jest również, w takiej czy innej formie, przedmiotem reprezentacji i czci, choć w mniejszej formie niż bogini-matka, warto zauważyć, że znajdujemy statuetkę, która mogłaby go reprezentować:

Fragmenty tej stojącej glinianej statuetki znaleziono w centralnej świątyni Tarxien obok niszy z podwójnymi półkami (tej w lewej środkowej absydzie). Brak piersi jest jedynie hipotetyczny. Spódnica została zrekonstruowana. Głowa jest dobrze wymodelowana.

http://web.infinito.it/utenti/m/malta_mega_temples/stattuet/statt/stat/sitknee.html

Wydaje się jasne, że jest to bóg płci męskiej, biorąc pod uwagę twarz, brak wydatnych piersi (co bez wątpienia miałoby miejsce, gdyby reprezentował lokalną, dorodną boginię-matkę), a wzór tuniki różni się od wzoru bogini-matki (plisy lub ozdoby na tunice bogini-matki zaczynają się w połowie wysokości, podczas gdy te zaczynają się w talii). Ta statuetka jest wykonana z czerwonej gliny.

Chociaż czerwona glina jest powszechnie stosowana do produkcji statuetek, należy zauważyć, że biorąc pod uwagę doświadczenie budowniczych w kamieniu, łatwo byłoby im przedstawić swoją boskość w kamieniu.

Po co używać czerwonej gliny, biorąc pod uwagę samo znaczenie imienia Adam, czerwony człowiek lub człowiek z czerwonej gliny (patrz Tom 3 / uwaga do Adama, czerwonego człowieka).

W Majdra odkryto również dwa małe posągi. Chociaż nic nie mówi się o ich płci, sugeruje to również obecność pary bogów.

ZWIERZĘCE PRZEDSTAWIENIA PIERWSZEJ LUDZKIEJ PARY, KTÓRA ZOSTAŁA UBÓSTWIONA: BYK, KROWA, KOZIOŁ I KOZA

Istnieją dalsze dowody na wspólną obecność pierwszej ludzkiej pary, która została deifikowana jako ojciec bogów i bogini-matka: ich reprezentacja w dwóch preferowanych przez nich formach zwierząt: byk i koza dla ojca bogów oraz krowa i koza dla bogini-matki.

W rzeczywistości, pomimo zwykłych interpretacji obserwatorów tych miejsc, których nie uważam za konieczne powtarzać i komentować tutaj (zgodnie z którymi zwierzęta służą jedynie do reprezentowania zwierząt składanych w ofierze i / lub lokalnego żywego inwentarza tamtych czasów [sic…].Po wstępnych analizach wykazano, że nawet jeśli prawdą jest, że bóstwa, które reprezentowały, zażądały ich jako ofiar, byki i kozy lub krowy i kozy nie są tam, aby reprezentować lokalną faunę i florę, ani nawet zwierzęta zwykle poświęcone ofierze.

Widzieliśmy w tym tomie, że koza jest jednym z symboli Adama, wraz z bykiem, jeleniem, krabem, osłem i tak dalej.

To samo dotyczy Ewy, z jej żeńskim odpowiednikiem, krową, kozą.

Jest to więc nikt inny jak pierwsza deifikowana ludzka para, która jest reprezentowana tutaj na tej stronie.

Mówi się, że w Zachodniej Świątyni Tarxien znajduje się wiele kamieni wyrzeźbionych w płaskorzeźbie z motywami geometrycznymi (spirale, spirale itp.) lub motywami zwierzęcymi (koza, świnia itp.).

[Symbolikę świni można znaleźć w tomie 3].

Płyta 16.1 na dziedzińcu 13 w obiekcie Tarxien court 13 to płaskorzeźbiony fresk przedstawiający byka i krowę).

(budowniczowie świątyń w prehistorii/Malta Praca doktorska Iana F.G.Fergusona na Uniwersytecie Londyńskim, doktorat z archeologii/p.7)

Zwróć uwagę, jak krowa jest pokazana z frędzlami pod brzuchem i wzdłuż całego ciała, jak wiele fałd, frędzli podobnych do tych noszonych przez boginię matkę (kiedy jest ubrana).

CENTRALNY FILAR SKORBY

Z drugiej strony jest całkowicie logiczne, że ojciec bogów nie jest nadreprezentowany, ponieważ zasadniczo jest on „tylko” przedmiotem regeneracji matrycy bogini matki. Cała uwaga i cały kult są skierowane na środki jego regeneracji, boginię-matkę i jej łono. 

Nawet jeśli widoczność obecności ojca bogów jest mniej oczywista, nie należy zapominać, że celem świątyni ciała bogini matki jest przemiana ojca w bóstwo, po czym mówi się, że ojciec zdecydował się pozostać na ziemi, aby reinkarnować się w swoim synu (którego sam najpierw wygenerował, zapładniając swoją żonę) i pozostać bóstwem przewodnim dla swoich wyznawców na ziemi (dokładnie w taki sam sposób, jak oświecony Budda, który decyduje się, po samodzielnym uzyskaniu boskości, pozostać na ziemi, aby prowadzić ludzi tą samą ścieżką, a następnie nazywany jest bodhisattwą).

Jeśli zatem łono matki jest środkiem tej regeneracji-reinkarnacji, manifestacja zapładniającego ojca i zregenerowanego ojca w synu odbywa się poprzez zwykły symbol monolitu w centrum łona.

Z tego punktu widzenia, centralny filar świątyni Skorba, mierzący 2,90 m globigeryny, biorąc pod uwagę jego położenie w „chórze” świątyni w obszarze nad centralnym ołtarzem, jest niewątpliwie manifestacją ojca bogów, zarówno zapładniającą (od góry do dołu), jak i regenerującą (od dołu do góry).

Znajduje się na osi kosmosu, gotowa dołączyć do gwiazd.

Na stanowisku Skorba wapienny filar o masie 3,90 globigeryna znajduje się w górnej absydzie.

Umiejscowienie tego masywnego filaru powyżej obszaru ołtarza i poniżej górnej absydy jest podobne do tradycyjnego umiejscowienia Jezusa na krzyżu w bazylikach.

W tym globigerynowym filarze odnajdujemy symbolikę słupa, kolumny, obelisku i stojącego kamienia (przejrzyj ich odpowiednią symbolikę) symbolizujących, w szczególności i przede wszystkim dlatego, że jest to tutaj, zregenerowany ojciec, wyłaniający się z kamiennej matrycy bogini-matki, aby zostać katapultowanym jako bóstwo-gwiazda w kierunku kosmosu.

Jeśli chodzi o to, co zostało opracowane gdzie indziej, jego nazwisko może nie być na nim zapisane, ale jest takie samo. 

SYMBOLE DLA RÓŻNYCH ETAPÓW CYKLU REGENERACJI

MATRYCA MIAŻDŻĄCEJ BOGINI MATKI: SYMBOLIKA MOŹDZIERZY

BOGINI-MATKA: BOGINI ZBOŻA (PRO DÉMÉTER)

Szczególnie interesujące jest to, że jednym z wniosków tezy pana Fergusona jest to, że znajduje on cechy typu matrystycznego, z kultem chtonicznej bogini związanej ze zbożami.

(budowniczowie świątyń prehistorycznych/Malta Praca doktorska Iana F.G.Fergusona na Uniwersytecie Londyńskim Ph. D in Archaeology/p.3).

Chtoniczna bogini związana ze zbożem?

Innymi słowy, mamy do czynienia z boginią podziemnego świata, która jest również związana z symboliką zboża.

Pan Ferguson bardziej szczegółowo omawia swój tok myślenia i to, co doprowadziło go do takiego wniosku:

• moździerze w formie kamiennych kolumn na miejscu świątyni Tarxien

Moździerz ze świątyni Tarxien

• kolejny siedmiokomorowy moździerz, który wygląda (aż nazbyt) dziwnie jak fryz na cokole poniżej podstawy gigantycznego posągu Bogini Matki w Świątyni Tarxien.

Moździerz z siedmioma przedziałami z zachodniej części Kordin

Oto jego spostrzeżenia na temat zaprawy i kamiennych kolumn świątyni Tarxian:

Moździerze to zazwyczaj proste, spłaszczone kamienne przedmioty o wklęsłej górnej powierzchni, nadające się do energicznego szlifowania po umieszczeniu na ziemi. Z Tarxian mamy grupę tak zwanych obiektów moździerzowych o lekko wklęsłej górnej powierzchni, które wykazują oznaki widocznego użycia, ale tworzą szczyt kamiennej kolumny o wysokości około dwóch stóp, która wydaje się najbardziej nieodpowiednia do szlifowania. Biorąc pod uwagę kontekst ich świątyni, a także bliskie podobieństwo ich konturów do siedmiu obiektów wyrzeźbionych w reliefie na cokole monumentalnego posągu „…”, zinterpretowałem je jako być może rytualne zadania przeznaczone do użytku przez asystenta przed kultowym obrazem (Ferguson 1986).

Pan Ferguson zrozumiał, że moździerze te nie były wystarczająco praktyczne do codziennego użytku i że biorąc pod uwagę kontekst świątyni, miały one charakter rytualny.

W innym miejscu mówi o tych kolumnach z zaprawy ze świątyni Tarxien i nawiązuje do siedmiokomorowej zaprawy w świątyni Kordin, którą jego odpowiednik, pan Trump, uważa za zaprawę komunalną:

Wykopaliska w Tarxian przyniosły również trzy proste kamienne obiekty, opisane jako moździerze, obecnie znajdujące się w Muzeum Świątyni Tarxian (tab. 23.2, 24.2). Dwa z nich mają wklęsłe boki, o zarysie bardzo podobnym do siedmiu rzeźbionych obiektów na cokole Bogini (patrz Ferguson, 1986), podczas gdy trzeci wygląda bardziej jak filar z podstawą i kapitałem; wszystkie mają lekko wklęsłą górną powierzchnię, która mogła być używana do mielenia kukurydzy, a powierzchnie te wydają się być używane do mielenia. Ale jeśli rzeczywiście były używane jako moździerze, były wysoce wyspecjalizowane, ponieważ ich kształt jest zbyt niestabilny, aby był praktyczny dla energicznych działań wymaganych do mielenia znacznych ilości mąki; neolityczne moździerze były zwykle umieszczane na ziemi i były płaskie, zachowało się kilka przykładów z neolitu maltańskiego (często z lawy). Biorąc pod uwagę, że pochodzą one z zagrody Tarxian, dochodzę do wniosku, że ich niezwykły kształt sugeruje konkretne zastosowanie, a ponieważ podstawa posągu przedstawia siedem takich obiektów, mamy neolityczny związek między posągiem kultowym a tymi moździerzami, o których mowa. Pozostawanie w pozycji siedzącej podczas składania ofiary byłoby niewłaściwe, więc wniosek musi być taki, że moździerze te zostały specjalnie zaprojektowane, aby kukurydza mogła być mielona na mąkę w pozycji stojącej. Byłaby to rytualna ofiara używana tylko do niewielkich ilości kukurydzy i mąki, więc powinniśmy postrzegać te obiekty jako ołtarze, a nie moździerze. Ich forma, choć niezbyt wyszukana, jest podobna do ołtarza kwiatowego w Hagar Qim, więc wydaje się, że społeczność Tarxian oparła swój rytuał na pszenicy i jęczmieniu; istnienie siedmiokomorowego moździerza wbudowanego w świątynię w Kordin III (plansza 23.1) sugeruje podobne obawy w tej bliskiej (być może pokrewnej) społeczności. Trump komentuje: „Dla mnie implikacja wydaje się jasna, że było to ziarno społeczności przynoszone do świątyni w celu zmielenia pod bezpośrednią ochroną bóstwa społeczności. Prawie na pewno istniał silny element społeczny w tym wspólnym mieleniu codziennej mąki” (1983; 73) (budowniczowie świątyń prehistorycznych/Malta Praca doktorska Iana F.G.Fergusona na University of London Ph. D in Archaeology / p.181,182).

Jeśli chodzi o te moździerze, spójrzmy na osobliwość, którą pan Ferguson wskazuje w dalszej części swojej pracy, ale jej nie wyjaśnia:

Jeśli chodzi o lawę, Bonanno komentuje: „Kamienie z zaprawy lawowej z Tarxien… z pewnością pochodziły z Etny. Ten import lawy do mielenia zbóż jest jeszcze bardziej znaczący, biorąc pod uwagę, że lokalny wapień koralowy był równie skutecznie wykorzystywany do tego celu”. (1986 b; 38) (the temple builders of Prehistoric/Malta Doctoral thesis by Ian F.G.Ferguson for the University of London Ph. D in Archaeology/p.269).

Pytanie brzmi: dlaczego budowniczowie Tarxien pofatygowali się po skałę lawową z Etny, by zbudować swoje moździerze?

Następnie zwróćmy uwagę na wniosek, do którego jego obserwacje doprowadziły pana Fergusona:

Dowody w postaci cokołu (posągu bogini-matki ze świątyni Tarxien) z płaskorzeźbami wskazują na boginię związaną ze zbożem i rytualnymi moździerzami typu znalezionego w Tarxien. Ma to ścisły związek z interpretacją Trumpa wspólnego moździerza w Kordin jako używanego do codziennego mielenia mąki; ponownie widzimy bliskość Kordin i Tarxien w rytuale. Sugeruje to istnienie bogini związanej ze zbożem i płodnością zaoranej ziemi, proto-Demeter. Należy pamiętać, że Demeter jest opisana w Hymnie Homera jako zakończona prokreacja. Na Malcie istnieją inne silne aluzje do religii i rytuałów rolniczych, które mają greckie analogie w Demeter i misteriach Eleusis (muszą one mieć neolityczne korzenie). Podobnie jak w badaniu religii porównawczej jako całości, nie jest to dyscyplina (zrozumienie misteriów eleuzyńskich), w której pozytywistyczne podejście naukowe okazało się owocne lub właściwe (s. 191) „…”

Warto zauważyć, że greckie dowody w postaci homeryckiego hymnu do Demeter i naszej wiedzy o misteriach eleuzyńskich przedstawiają Demeter jako kobietę po wieku rozrodczym, mokrą pielęgniarkę, ale taką, która nie karmiła piersią, a wyraźny rytuał (powtarzany w misteriach) każe jej siedzieć na podłodze. Podobnie jego uczennice, choć zamężne kobiety, musiały zachować rytualną czystość, powstrzymując się od stosunków seksualnych podczas jego festiwalu. Te dwa przypadki są zbyt podobne, aby można je było odrzucić jako „zbieg okoliczności”: siedzące postacie Agar Qim, niezależnie od tego, jak próbujemy je odczytać, z pewnością byłyby postrzegane przez Greków jako przedstawiające Demeter w tej charakterystycznej dla niej pozycji, siedzącej na ziemi (s. 193, 194).

Podobieństwo jest dodatkowo wzmocnione przez skojarzenie Demeter i maltańskiej bogini ze zbożem. Moja interpretacja reliefów na podstawie bogini w Tarxian wydawałaby się subiektywna, gdyby moździerze o tym samym zarysie nie zostały znalezione w samym Tarxian, a ten dokładny kontekst „…” oznacza, że owalne kształty na podstawie są znacznie lepiej interpretowane jako ziarno. To powiązanie jest dodatkowo wspierane przez kamień „korytkowy” z Kordin III, po raz pierwszy postrzegany przez Ashby’ego jako moździerz do mielenia kukurydzy. Czy mamy zaakceptować jako „zbieg okoliczności” siedem przedziałów w Kordin i siedem moździerzy naszkicowanych w Tarxien?

(budowniczowie świątyń prehistorycznych/Malta Praca doktorska Iana F.G.Fergusona na Uniwersytecie Londyńskim Ph. D in Archaeology/p.194).

To wszystko jest bardzo interesujące do przemyślenia.

To tak, jakby pan Ferguson mówił do nas: w pewnym momencie otwórzmy oczy! Musimy przestać próbować patrzeć na rzeczy przez mały koniec pozytywistycznej naukowej lupy, która chce zobaczyć, jak pan Trump (jeden z wielkich odkrywców stanowiska na Malcie i jeden z jego kolegów badaczy) w moździerzu ze stanowiska Kordin zwykły moździerz komunalny dla lokalnej wioski! Dość tej samozwańczej „naukowej” wizji, która całkowicie przesłania oczywiste analogie między tą maltańską boginią zboża, siedzącą i w towarzystwie oczywiście świętego moździerza (w końcu jesteśmy w świątyni!), a kultem Demeter, siedzącej greckiej bogini zboża.

Nawet jeśli pan Ferguson nie rozumie symbolicznego znaczenia moździerzy, zboża, pozycji siedzącej, lawy czy tajemnic Demeter, to doskonale rozumie, że znajdujemy się na przeciwległym końcu spektrum od kultu rolniczego i że ten kult na Malcie jest pochodną kultu neolitycznego, w którym tajemnice Eleusis i kult Demeter również mają swoje korzenie!

Oczywiście dogmatyczni pseudo-„eksperci” będą wyć, gdy wskażą na przepaść czasową między świątyniami Demeter na Malcie a świątyniami greckimi, ale jest to ignorowanie faktu, że mówimy o protolangu, w rzeczywistości pierwszym ze świętych języków, który ze swej natury jest uniwersalny, ponadczasowy i wykracza poza wieki i cywilizacje, nawet jeśli tu i ówdzie faworyzują pewne symbole lub jedną część języka symbolicznego nad innymi.

Jeśli chodzi o nas, dzięki analizom symboliki moździerza (w tym tomie), ziarna (patrz tom 3) i siedzącej pozycji Bogini Matki, wszystkie te mistyczne meble są całkowicie zrozumiałe.

Należy pamiętać, że moździerz jest używany do reprezentowania jednego z pierwszych etapów działania matrycy w procesie regeneracji, a mianowicie zniszczenia, zmiażdżenia i symbolicznego uderzenia ojca bogów (lub zmarłego), aby symbolicznie zapłacić za swoje winy. Jest to jeden z etapów wstępnych, wraz z paleniem, biciem, ubijaniem i mieszaniem, przed oczyszczeniem, sublimacją i odrodzeniem.

Znalezienie kamieni lawowych do ukształtowania moździerza, który jest symbolem łona, jest oczywistym wyborem, biorąc pod uwagę symbolikę lawy, która jest krwią łona Bogini Matki, w tym jej miesiączki. Kamień lawowy jest zatem idealny do kształtowania i symbolizowania łona, które jest nawadniane krwią Bogini Matki.   

MATRYCA, KTÓRA OBRACA OJCA BOGÓW: SYMBOLIKA OŁTARZY ZE SPIRALAMI

Pozostając w temacie ubijania, mieszania, miksowania i ubijania – wszystkich słów używanych do opisania tego ważnego etapu w ezoterycznym procesie regeneracji – zwróćmy naszą uwagę, jeśli nie masz nic przeciwko, na doskonałą ilustrację na tej stronie: użycie spirali.

Ważne jest, aby podkreślić, że do czasu napisania tej książki powód ten był całkowicie niezrozumiany i był przedmiotem wielu domysłów.

Na przykład na miejscu kopca grobowego Newgrange w Irlandii wciąż możemy przeczytać, że motyw spirali przy wejściu do świątyń pozostaje niewyjaśnioną symboliką…

Cóż, już nie jest, ponieważ jak widzieliśmy w jego analizie, po prostu reprezentuje osiągnięcie doskonałości przez jednostkę za pomocą matrycy w jej działaniu polegającym na mieszaniu, mieszaniu, biciu i ubijaniu jednostki, zmarłego, w celu ukarania go za jego winy, jako wstępny etap do jego oczyszczenia i odrodzenia (tym bardziej, jak właśnie widzieliśmy, ponieważ spirala jest powiedziana ĥar, àr, ur5 jak moździerz-mikser i dlatego jest ściśle związana z jego symbolicznym działaniem).

OŁTARZE I ICH UKŁAD

Ołtarze są zwykle umieszczane centralnie, pośrodku koniczyny (lub krzyża), zwłaszcza górnej koniczyny:

• W miejscu południowej świątyni Ħagar Qim ołtarz (w 4) znajduje się w centrum struktury, zarówno przed, jak i po powiększeniu świątyni.
• Na miejscu zachodniej świątyni Tarxien ołtarze (w liczbie 5) znajdują się w centrum budowli, wokół dziedzińca pierwszego trójliścia. Ołtarz główny znajduje się w centrum drugiego trójkąta z trzema absydami (lub głównym krzyżem).

Ta konfiguracja ołtarza w centrum krzyża jest podobna do tej, którą później zaobserwowano w bazylikach.

Poniżej znajduje się główny ołtarz na miejscu, opisany jako „zdobiony”.

Zobaczmy dlaczego

ZDOBIONY OŁTARZ W MIEJSCU TARXIEN

Kopia zdobionego ołtarza w (zachodniej) świątyni Tarxian (oryginał znajduje się w Muzeum Archeologicznym w Valletcie)

Przypomnijmy, co powiedziano nam o tym kamieniu: kilka kamieni wyrzeźbionych w płaskorzeźbie z motywami geometrycznymi (spirale, spirale itp.). Jeden z tych zdobionych kamieni ma otwór w kształcie półksiężyca, zablokowany przez idealnie dopasowany i zdobiony kamień. Wykopaliska ujawniły, że kamień ten otwierał się na przestrzeń, w której umieszczano ofiary i rytualny kamienny nóż.

Biorąc pod uwagę symbolikę spirali, która jest przede wszystkim powrotem do centrum, do doskonałości, dzięki wirowaniu łona, oraz symbolikę półksiężyca, który jest również symbolem sromu, gdy jest rozszczepiony na górze, jakie jest znaczenie tego ołtarza w tym centralnym miejscu, w „chórze” świątyni?

Jest to oczywiście strefa ofiary, a nawet uczestnictwa w ofierze przez kapłanów i adeptów, ofiara złożona matrycy bogini matki, aby podziękować jej za jej własną ofiarę i dać jej „sa”, energię życiową, aby w zamian zapewniła regenerację zmarłych i nadal hojnie obdarzała żywych swoimi korzyściami, płynami witalnymi. 

Pouczające jest również zauważenie, że struktura za ołtarzem, z otworem po nadprożowych drzwiach, cała obramowana dwoma kamiennymi blokami, reprezentuje pochwę, wejście do łona (w sposób podobny do otworu w wyroczniach Hagar Qim widzianych powyżej), do którego bez wątpienia ofiara zostanie złożona, w całości lub w części, wrzucona po złożeniu na stole ołtarzowym. 

Złożona ofiara pozwoli zmarłemu zadowolić wielką boginię, aby mógł wyjść zwycięsko z młócenia, ubijania i zacierania, które czekają na niego w matrycy symbolizowanej przez spirale.

ZDOBIONY AUTEL Z ZACHODNIEJ ŚWIĄTYNI TARXIEN

Ołtarz w absydzie na tyłach zachodniej świątyni Tarxien

Oto, co pan Ferguson ma do powiedzenia na ten temat:

Ostatni niezwykły fryz z Tx W jest największy ze wszystkich, mierzy około 3 metrów długości i jest rzeźbiony w podwójnym rzędzie spiral biegnących w stylu Tarxian (płyta 8.1). Jego położenie jest szczególnie interesujące: stoi dokładnie naprzeciwko wejścia do często przebudowywanej apsydy końcowej „…” i skutecznie odcina apsydę od publiczności, podobnie jak balustrada komunijna w kościołach chrześcijańskich. Chociaż nie ma dowodów na to, że był używany do składania lub przyjmowania ofiar, najwyraźniej dzieli obszar na obszar publiczny i obszar wewnętrzny dla kapłaństwa (budowniczowie świątyń prehistorycznych/Malta Praca doktorska Iana F.G.Fergusona na University of London Ph. D in Archaeology / p.181).

Mamy do czynienia z tą samą symboliką, co wcześniej.

INNE ELEMENTY ZE SPIRALĄ

Grawerowany kamienny ekran z centralnej świątyni Tarxien

Kamień blokujący z centralnej świątyni Tarxien cour 14

Chociaż te dwa ostatnie nie są ołtarzami, mają wspólną cechę, ponieważ oznaczają również oddzielenie świętego obszaru zarezerwowanego dla kapłaństwa od osób, które mogą uczestniczyć w ceremoniach.

Jeśli fryz (widziany przed chwilą) w absydzie zachodniej świątyni Tarxien jest wariantem zdobionego ołtarza (widzianego jako pierwszy), zauważ, jak oczywista i uderzająca jest symbolika tych dwóch ostatnich przykładów.

Pan Ferguson wspomina, że niektórzy ludzie widzieli w nim dwie pary oczu dwóch bogiń-matek, co miało oznaczać, że widzi ona wszystko (the temple builders of Prehistoric/Malta Doctoral thesis by Ian F.G.Ferguson for the University of London Ph. D in Archaeology/p.208).

Ale spójrzmy na prawdziwą podstawową symbolikę:

Zauważmy, że na początku jest okrąg z punktem w środku: jest to ni mniej, ni więcej, tylko uniwersalny symbol najwyższego bóstwa, osiągnięcia środka okręgu. Osiągnięcie najwyższej doskonałości jest wynikiem mieszanki, uderzenia ze wszystkich stron. Co więcej, trójkąty po obu stronach służą do zilustrowania faktu, że znajdujemy się wewnątrz zębatej pochwy, symbolicznych ust łona (patrz symbolika ust, [zębatej] pochwy). 

Fryz ten jest doskonałą ilustracją faktu, że wejście w matrycę, która ma zostać zmiażdżona (zębami dokładnie w taki sam sposób, jak moździerz), spowoduje również, że po kolejnych działaniach bicia, ubijania i rozbijania, ostatecznie udoskonali istotę, którą połknęła, zmiażdżyła i pobiła, aby ostatecznie dotrzeć do środka koła.

To samo dotyczy drugiego, w którym połączone działanie dwóch przeciwstawnych strumieni młócących

skutkuje podniesieniem symbolicznego ziarna, od jednostki do centrum.

Mamy więc dwa różne symbole, dotarcie do środka koła lub wzniesienie (ziarna), dwa symbole, które są różne, ale które oznaczają dokładnie to samo: dotarcie do boskości (jeden przez centrum, drugi przez niebo) w związku z czynnością ubijania łona!

Symbolika halucynacyjnych oczu Bogini Matki jest powiązana, a także indukowana, ponieważ zasadniczo oko jest również symbolem łona Bogini Matki i symbolem jej mądrości jako wszechwidzącego oka (patrz tom 3, symbolika oka, symbolika bogini kontemplacyjnej).

Ale symbolika jest tutaj drugorzędna.

HYDROGRAFIA I SYMBOLIKA PŁYNÓW

MAPOWANIE HYDRAULICZNE MIEJSC

Warto zauważyć, że najstarsze obiekty (Skorba i Ta Hagrat) znajdują się najbliżej obecnych źródeł wody na wyspie:

Archipelag ma własne lustro wody, które przebija się na powierzchnię w różnych momentach sezonu, aby zapewnić świeżą wodę. Obecnie źródła znajdują się głównie na Gozo i zachodniej Malcie, z neolitycznymi stanowiskami Skorba i Ta Hagrat w zasięgu ręki, podobnie jak „megalityczne skupiska” na zachodnim wybrzeżu. Jednak te współczesne źródła niekoniecznie wskazują na te dostępne w czasach prehistorycznych (budowniczowie świątyń Prehistoric/Malta Praca doktorska Iana F.G.Fergusona na University of London Ph. D in Archaeology/p.19).)

 Oczywiście nic nie wskazuje na to, że lokalizacja źródeł jest taka sama jak w czasach prehistorycznych, ale biorąc pod uwagę symbolikę płynów, logiczne jest, że budowniczowie wznieśli prymitywne świątynie swojej przykucniętej bogini jak najbliżej źródeł wody.

HIPOGEUM ODKRYTE PO UTWORZENIU STUDNI

W swojej rozprawie pan Ferguson przedstawia pomysł, że muszą istnieć inne hipogeum, takie jak te w Hal Salfieni, aby wchłonąć imiona zmarłych z lokalnej społeczności. W jego wyjaśnieniu warto zauważyć, że „miejsce Hal Safliéni zostało odkryte tylko przez przypadek, ponieważ plany budowy budynku powierzchniowego obejmowały studnię w kluczowej pozycji”.

(budowniczowie świątyń prehistorycznych/Malta Praca doktorska Iana F.G.Fergusona na Uniwersytecie Londyńskim Ph. D in Archaeology/p.159).

Należy powiedzieć, że hipogeum Hala Salfieni jest wyraźnie zlokalizowane dokładnie nad lustrem wody, w przeciwnym razie studnia nie byłaby brana pod uwagę.

WYKORZYSTANIE WAPIENIA: PRZYPOMNIENIE O JASKINI

Warto również przypomnieć naturę skał wykorzystywanych w miejscach tworzenia świątyń: koralowiec lub globigeryn (dla starannie ukształtowanych i wykończonych płyt i bloków zwykle używanych do drzwi i wnętrz, zwykle średniej wielkości, z wyjątkiem ortostatów.

(budowniczowie świątyń w prehistorii/Malta Praca doktorska Iana F.G.Fergusona na Uniwersytecie Londyńskim, doktorat z archeologii/p.89)

Globigerin jest formą wapienia odpowiadającą skamieniałemu planktonowi.  

Przyjrzyjmy się również temu, co mówi o ogólnym krajobrazie wyspy:

Krajobraz jest nierówny i ukształtowany przez uskoki; wapienne płaskowyże z drobnymi glebami są przerywane stromymi zboczami dolin i systemami rzecznymi wadi tworzącymi dna dolin (Foglini et al. 2015; French et al. 2018).

Rozpuszczalność wapienia, jego akceptacja wody, oznacza, że [on]… jest bogaty w tajne miejsca: wąwozy, szczeliny, nory, jaskinie, zagłębienia, wąwozy.

Robert Macfarlane, „The Wild Places” (2008, 166/teza Jess Emmy Thompson, październik 2019/Magdalene College, University of Cambridge)

Jednak tylko dlatego, że krajobraz jest wapienny, nie oznacza, że globigeryn był w zasięgu ręki. Przykładowo, blok o wysokości 3,90 m użyty do budowy wewnętrznego obramowania świątyni Tarxien pochodził z kamieniołomu oddalonego o ponad 1500 m w surowym krajobrazie…..

Po co zadawać sobie tyle trudu, jeśli nie po to, by wyrazić potężny symbol?

Od momentu, w którym zrozumiemy, że świątynia reprezentuje łono bogini matki (etap 1) lub całe jej ciało (etap 2), użycie wapienia w konstrukcji służy przywróceniu samej natury kamiennego ciała bogini matki Ziemi, skały i płynów, które krążą w niej i które rozprowadza wśród swoich czcicieli.

To sposób na przedstawienie samej tekstury łona wypełnionego płynem owodniowym, przywołanie prymitywnej jaskini, z której każdy z nas się rodzi i z której cały świat jest zalewany życiodajnymi płynami.

CYSTERNY W HYPOGEUM

Badanie hipogeum potwierdziło istnienie dwóch dużych cystern:

Przy wejściu znajduje się duża cysterna (33 000 litrów), interpretowana jako zapas wody, oraz mniejsza cysterna na poziomie trzecim (7 000 litrów), interpretowana również jako zapas wody.

(budowniczowie świątyń prehistorycznych/Malta Praca doktorska Iana F.G.Fergusona na University of London Ph. D in Archaeology/p.155 na temat hypogeum. P.158).

Podczas gdy niektórzy autorzy uważają, że były to po prostu rezerwy wody, w kontekście kultowym z podziemną świątynią przedstawiającą boginię matkę w pozycji leżącej, z cysterną na końcu jej biegu, jest wysoce prawdopodobne, że cysterna ta była używana do reprezentowania daru jej płynów życiowych dla jej wielbicieli.

STUDNIA OFIARNA W HYPOGEUM

Choć niezwykłe jest to, że studnia ofiarna znajduje się w pępku podziemnej świątyni w hipogeum Hala Salfieni, to de facto symbolicznie znajduje się w centralnej osi matrycy, komunikując się zarówno z kosmosem powyżej, jak i z głębinami ziemi poniżej. Będąc studnią, możemy sobie wyobrazić, że w umysłach budowniczych mogła ona oznaczać studnię, przez którą bogini-matka przybywa, aby zaopatrzyć ziemię w swoje życiodajne płyny, centralną studnię zasilającą otaczające ją lustro wody. 

MISKA MONOLITYCZNA I SPOŻYCIE NAPOJÓW FERMENTOWANYCH

Centralna świątynia Tarxian z monolityczną misą obok wejścia do trylitu

Przedni kominek

Z pewnością nie bez znaczenia jest znalezienie monolitycznej misy w centralnej świątyni Tarxien, która mogła być zbiornikiem na sfermentowane napoje, takie jak piwo:

Był on oczywiście przeznaczony do przechowywania cieczy, ale to, czy była to woda (kolejny symbolicznie ważny element), czy może sfermentowany napój, taki jak miód pitny lub piwo jęczmienne, jest raczej niepewne. W kontekście popularnej rolniczej świątyni Tarxien, prawdopodobnie poświęconej bogini związanej ze zbożami, bardziej prawdopodobne jest piwo jęczmienne. Na starożytnym Bliskim Wschodzie i w Egipcie piwo było warzone w świątyniach, a jego duże ilości spożywano podczas głównych festiwali.

(budowniczowie świątyń prehistorycznych/Malta Praca doktorska Iana F.G.Fergusona na Uniwersytecie Londyńskim Ph. D in Archaeology/p.208).

Biorąc pod uwagę analizowaną powyżej symbolikę piwa, która odgrywa pełną rolę w symbolice płynów jako płynu witalnego, moczu emanującego z ciała przykucniętej matki-bogini reprezentowanej przez świątynię, obecność monolitycznej misy piwa nie jest (już) boską niespodzianką.

OŁTARZE GRZYBOWE 

W związku z symboliką płynów, a dokładniej gnicia, znajdujemy na tej stronie również symbolikę grzybów (patrz Tom 3 na temat symboliki grzybów):

Dwa „ołtarze grzybowe” (Trump nazywa je ołtarzami stołowymi) są również interesujące, choć nie do końca stanowią parę. Drobniej ścięty wierzchołek tego po lewej wspiera jego użycie jako ołtarza (płyn, być może krew, jest z pewnością sugerowany). Istnieją różnice w ich trzonach, które również sugerują pewną różnicę w rytualnym użyciu. (budowniczowie świątyń prehistorycznej Malty, praca doktorska Iana F.G.Fergusona na Uniwersytecie Londyńskim, doktorat z archeologii/p.183).

Należy zauważyć, że pan Ferguson sam wywołuje pojęcie płynu na tym grzybowym ołtarzu.  

Obecność tego grzybowego ołtarza jest tutaj całkowicie logiczna, ponieważ grzyb jest nie tylko fallicznym symbolem wielkiego boga i / lub jego czcicieli, uważanych za zmarłych, a następnie zregenerowanych i powracających do niebios jako bóstwa, ale także symbolem czystej matrycy, reprezentującym łono bogini matki, a w szczególności jej pochwę zwieńczoną kopułą, z której wydala odrodzone istoty (przejrzyj symbolikę grzyba).

SYMBOL CIĘCIA: półokrągły paRvis lub eliptyczny taras w kształcie półksiężyca przy wejściu do świątyń.

Zauważono, że fasady świątyń mają wklęsły, miskowaty lub półksiężycowy kształt.

Tak więc czytamy:

Zammit mówi: „Mają półokrągły dziedziniec i pierwotnie były otoczone wysokim murem z monolitów, które w wielu przypadkach przetrwały do dnia dzisiejszego” (Zammit 1929, 1980; 8) „…”. Eliade mówi, że „rozległe eliptyczne tarasy, które rozciągały się przed lub między sanktuariami, były z pewnością używane do procesji i rytualnej choreografii” (Eliade 1987; 168 – Funkcje świątyni 132). ” … ” Pewnym dowodem na składanie ofiar są duże perforowane bloki uwięzi, z pewnością najbardziej odpowiednie dla bydła, a libacja jest kolejnym ustalonym rytuałem. (Budowniczowie świątyń prehistorycznych/Malta Praca doktorska Iana F.G.Fergusona dla University of London Ph. D in Archaeology/p.169).

Jeśli weźmiemy pod uwagę, że świątynia reprezentuje ciało bogini matki, z którego płyną i są zbierane płyny, normalne jest przedstawianie dworu jako kielicha do przyjmowania płynów bogini matki, które wydostaną się zasadniczo przez wejście do jej łona, tj. świątyni jej ciała widzianej w całości, wejście do trylitu.

LIBACJE NA STOPNIACH ŚWIĄTYNI

Czy można się zatem dziwić, że przy wejściu do południowej świątyni Skorby kamienny bruk zawiera sześć płyt z pięcioma otworami w trzech z nich, które według H. Trumpa były przeznaczone na libacje?

W tym właśnie miejscu, przy wejściu do łona, robienie libacji przypomina wieczne dawanie i branie między boginią-matką a jej poddanymi: dajesz mi płyny witalne, krew, „sa”, w zamian za co ja dam ci płyny z mojego ciała.

BETLEJEM PARVIS Z WIELKIM MONOLITYCZNYM BASENEM

Pod tym względem obecność na dziedzińcu świątyni Tas Silg (nieuwzględnionej w naszym przeglądzie głównych stanowisk) dwóch betylów po obu stronach dziedzińca i bezpośrednio związanych z dużym monolitycznym zbiornikiem świadczy o tym, że woda, płyny obfitości, była tutaj kwestionowana, przeznaczona dla całej społeczności zgromadzonej wokół wejścia do świątyni bogini matki.

Dwa betyle mogą reprezentować ojca bogów lub boginię-matkę (zobacz symbolikę betylu, słupa, kolumny itp.).

Podczas gdy centralny betyl, blisko ołtarza, bez wątpienia reprezentuje ojca odrodzonego w synu, betyl, odizolowany święty słup, może reprezentować jedno lub drugie, jak widzieliśmy w ich analizie. 

Oto tekst komentujący to odkrycie:

W 1968 r. włoscy kopacze znaleźli duży betyl o wysokości 1,30 m, około 30 m na lewo i nieco przed świątynią fazy Tx w Tas Silg (ryc. 7) – był on bezpośrednio związany z dużym monolitycznym basenem o długości około 5 m. Azevedo zauważył później, że „planimetria i ogólna sytuacja obszaru zostały zachowane” pomimo poważnych zmian (w MaiaM 6, 1969; 118 trans. Fales). Podejrzewając symetryczny układ na dziedzińcu, Włosi przeprowadzili poszukiwania i w 1970 r. znaleźli kolejny betyl w równoważnej pozycji po prawej stronie dziedzińca.

Azevedo komentuje: „Baetylus został zachowany nie tylko ze względu na szacunek.

ze względu na swój wiek i związek z najświętszymi budynkami kultowymi; był również uważany za obiekt kultu sam w sobie. W tej kwestii dowody

z wykopalisk jest bardzo jasne… (to) jest udowodnione zarówno przez fragmenty wotywnych baetyli, uformowanych w cylindryczny kształt, znalezionych w regionie, jak i przez wizerunek betylusa na frontonie aediculi „(Ibid; 119).

Ten ważny dowód z Tas Silg, obejmujący projekt i planimetrię dziedzińca, jednoznacznie ustanawia kult betylu: jest to dodatkowo potwierdzone w Tarxian przez znaleziska Zammit1, które obejmowały podstawę betylu w Tx C, dziedziniec 12, oraz różne fragmenty modelowanych pnalli (płyta 22.2), z których dwa są w rzeczywistości potrojone. Jakie jest ich znaczenie?

(budowniczowie świątyń w prehistorii/Malta Praca doktorska Iana F.G.Fergusona na Uniwersytecie Londyńskim, doktorat z archeologii/p.201)

POWTARZAJĄCE SIĘ UŻYCIE CZERWONEJ OCHRY

Interesujące jest również ciągłe stosowanie czerwonej ochry w świątyniach, w tym w hypogeum Hala Salfieni.

Oto przykład:

Oczywiste jest, że pochówek był przynajmniej często związany z tradycyjnym użyciem czerwonej ochry, prawdopodobnie kontynuując paleolityczną symbolikę (budowniczowie świątyń Prehistoric/Malta Praca doktorska Iana F.G.Fergusona na University of London Ph. D in Archaeology/p.155 na temat hypogeum).

Badając symbolikę czerwonej ochry, szczególnie w kontekście rytuałów pogrzebowych, widzieliśmy, że symbolizuje ona kilka rzeczy: pierwotnego człowieka, Adama, czerwonego człowieka, tj. człowieka wykonanego z czerwonej gliny; krew i energię życiową, którą przenosi, co wydaje się niezbędne do reprezentowania, jeśli mamy reprezentować i mieć nadzieję na regenerację zmarłego; ale także krew matrycy, w tym miesiączki bogini matki, którymi zmarli byli przykryci, ponieważ uważa się, że dzięki swoim płynom witalnym jest w stanie zregenerować swoje zmarłe dzieci (przejrzyj symbolikę czerwonej ochry).

W kontekście świątyni poświęconej bogini-matce ten ostatni aspekt symboliki jest szczególnie istotny. 

WNIOSKI

Co możemy wywnioskować z analizy takiej strony?

Pod wieloma względami jest to potężna demonstracja dokładności ezoterycznego języka symbolicznego oraz, jak widzieliśmy, jego uniwersalności i ponadczasowości.

Megalityczne świątynie Malty są prawdziwymi świątyniami łona (świątynie z trzema koniczynami) i całego ciała (świątynie z pięcioma koniczynami) bogini-matki Ewy-Aga-Aka, bogini-matki Ziemi i świata podziemnego.

Jego nazwa pochodzi od trylitu. Jest identyfikowany przez uniwersalne symbole krowy, kozy i doniczki.

W swoich świątyniach wykorzystuje swoją matrycę-mortar-watę do przeprowadzania rytualnych operacji niszczenia i bicia ojca bogów-kozłów, aby zapłacić za swoje winy, zanim go oczyści, sublimuje i pozwoli mu odrodzić się jako ich spłodzony syn, pod centralnym filarem, pod zbożem.

Za tę udaną mistyczną operację porodową jest ona również celebrowana jako wylewająca swoje dobroczynne płyny na świat, jako prawdziwy substytut swojego syna-mesjasza.

Tutaj również jest symbolizowana w pozycji siedzącej i kucającej przez rękę i świątynię jej ciała wylewającą swoje płyny obfitości na wiernych, w dołach, dzbanach, studniach, cysternach, monolitycznych misach, na stopniach jej świątyń, w misach publicznych placów lub basenów na świeżym powietrzu.

Płyny z jej łona i ciała, które obiecuje swoim wielbicielom w zamian za ich własne ofiary lub za zwierzęta obciążone „nią”, których żąda od nich w zamian, i którymi odurza ich w ich własnym dążeniu do nieśmiertelności, aby naśladować ojca bogów, opuścić swoje grzeszne ciała obciążone wadami i osiągnąć, tak jak on, poprzez przejście przez łono, centrum kręgu, wzniesienie, najwyższą boskość.